του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ο παρατηρητής της Ιστορίας μπορεί με ασφάλεια να συμπεράνει πως ο πόλεμος Δύσης-Ισλάμ δεν έχει τελειώσει και ούτε πρόκειται.
Μπορούμε χονδρικά να σημειώσουμε πως οι Άγιοι Τόποι ήταν η ιστορική αφορμή της αέναης πάλης μεταξύ των δυο πολιτισμών. Μετά την επικράτηση των Σελτζούκων Τούρκων και την πολεμοχαρή τους φύση, παράλληλα με την ταπεινωτική ήττα του Βυζαντίου στο Μαντζικέρτ το 1071 μ.Χ., ο Πάπας Ουρβανός Β' θεώρησε πως είχε φτάσει η ώρα για να αναλάβει τα πρωτεία που διεκδικούσε η Ρώμη. Πρωτεία όμως πολιτικο-οικονομικής φύσης κυρίως και θρησκευτικής δευτερευόντως.
Οι σταυροφορίες είναι κοινή πεποίθηση πως έγιναν για την απόκτηση πλούτου και γης ενώ παράλληλα υπήρχε η προσδοκία εκμετάλλευσης των προσκυνητών που πήγαιναν στους Άγιους Τόπους με τη διαφύλαξη των δρόμων που οδηγούσαν στην Παλαιστίνη.
Η αδυναμία του Βυζαντίου να σταματήσει τις Σταυροφορίες αφού είχε υποστεί τεράστια μείωση των εδαφών του, οδήγησε τους Ευρωπαίους καιροσκόπους στην καρδιά ενός Αραβο-Μουσουλμανικού κόσμου που αργά ή γρήγορα επρόκειτο να επανακαταλάβει τους Άγιους Τόπου Γρήγορα οι σφαγές των Σταυροφόρων οδήγησαν στο μίσος ενάντια σε κάθε τι χριστιανικό.
Η πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας στις αρχές του 20ου αιώνα, οδήγησε τη Δύση στην ευκαιρία που περίμενε για να πάρει τη ρεβάνς. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν η απελευθέρωση των Αγίων Τόπων το ζητούμενο αλλά ο έλεγχος των πετρελαίων. Έτσι, μοιράστηκαν σύνορα και δημιουργήθηκαν κράτη με βάση τις συμφωνίες των μεγάλων δυνάμεων. Η δε "εμφύτευση" του Ισραηλιτικού κράτους στην Παλαιστίνη εξόργισε τους Άραβες ακόμη περισσότερο.
Οι συνεχείς παρεμβάσεις των δυτικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή δημιούργησαν μια συγκρουσιακή και εκδικητική συνείδηση στο υποσυνείδητο του Αραβικού και Μουσουλμανικού κόσμου. Για αυτούς η σύγχρονη Δύση δεν ήταν μόνο ένα βασίλειο διαφθοράς και απληστίας αλλά και ένα είδος απρόσκλητου χωροφύλακα που αναμιγνυόταν στις υποθέσεις τους και εποφθαλμιούσε τον ορυκτό τους πλούτο μη διστάζοντας να κατεβάζει κυβερνήσεις και βασιλιάδες αν αυτοί δεν συντάσσονταν με τα συμφέροντά της.
Η Δύση, θέλοντας να ξορκίσει τον κακό της δαίμονα του θρησκευτικού φανατισμού, επιδόθηκε σε μια άνευ προηγουμένου εκκοσμίκευση της κοινωνίας της, πετώντας από το παράθυρο κάθε τι Χριστιανικό για να αγκαλιάσει υποτίθεται πιο φιλελεύθερες και ανθρωπιστικές αξίες. Ευελπιστούσε πως αυτή η πασιφιστική τακτική θα έβρισκε ανταπόκριση στον Ισλαμικό κόσμο.
Όμως, η κατευναστική αυτή προσέγγιση αγνόησε δυο σοβαρές παραμέτρους. Πρώτον, πως το Ισλάμ δεν είναι θρησκεία με τη στενή έννοια του όρου. Αντίθετα,στα λαϊκά στρώματα (που είναι και η συντριπτική πλειοψηφία των μουσουλμανικών χωρών) το Ισλάμ είναι τρόπος ζωής. Άρα, είναι αδύνατο να θεωρηθεί "αξεσουάρ" όπως έχει η Δύση το Χριστιανισμό. Για αυτό και η παραμικρή υπόνοια προσβολής του Μωάμεθ και του Κορανίου ισούται με θάνατο στις μουσουλμανικές χώρες.
Η δεύτερη σοβαρή παράμετρος είναι η υποτιθέμενη "ειρηνική συνύπαρξη" των πολιτισμών. Αφού υπέθεσαν στη Δύση πως το Ισλάμ είναι απλά μια θρησκεία και άρα χτίζοντας ένα τζαμί σε Ευρωπαϊκές χώρες θα κρατούσαν ήσυχο το μουσουλμανικό πληθυσμό, διαπίστωσαν για κάθε ανοησία των Δυτικών κυβερνήσεων, θα επέρχεται εκδίκηση "τζιχαντιστών".
Η παγίδα αυτή που έπεσαν οι δυτικές κυβερνήσεις τις κρατά πλέον ομήρους των δικών τους ενεργειών. Κάθε προσπάθεια ανάμιξης στη Συρία, στην Παλαιστίνη ή αλλού θα θεωρείται προάγγελος τρομοκρατικών επιθέσεων στην καρδιά της Ευρώπης. Αυτό με τη σειρά του θα οδηγήσει σε αστυνομοκρατούμενα κράτη ενώ κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την επιβολή στρατιωτικού νόμου στο μέλλον.
Ίσως τελικά από ιστορικής άποψης να πληρώσουμε όλοι μας την απληστία και τα μυστικά παιχνίδια των πολυεθνικών και των μυστικών υπηρεσιών με κάμερες να παρακολουθούν το κάθε μας βήμα και με τον τρόμο να βασιλεύει στην Ευρώπη του, υποτίθεται, ουμανισμού.
Πάνω από όλα όμως η ευθύνη βαρύνει όσους θεωρούν πως ο υλισμός και η φιλαργυρία πρέπει να είναι οι μόνες επιδιώξεις του ανθρώπου, βάζοντας στο ίδιο σακί θρησκείες και πολιτισμούς εντελώς αντίθετους μεταξύ τους. Αυτό θα το διαπιστώνουμε συχνά στο μέλλον.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου