Ζα μαν φου

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Ας με συγχωρήσει ο κ. Μπαμπινιώτης και ο κ. Ζουράρις για τη χρήση μιας μη δόκιμης λέξης ως τίτλο του άρθρου. Η συγκεκριμένη λέξη ταυτίζεται με τον "ωχαδερφισμό" του σύγχρονου Έλληνα. Εμπεριέχει την έννοια του "θα κάνω το δικό μου και ποιος νοιάζεται". Άν και πρόσφατης σχετικά εμπνεύσεως λέξη, ο "ζαμανφουτισμός" δεν είναι καθόλου νέος ως έννοια.

Θα έλεγε κανείς πως με το "ωχ αδερφέ", δεν δηλώνει απλά το "μην τα ψάχνεις", "τι σε νοιάζει εσένα", "κοίτα την πάρτη σου", κλπ.  Στον "ωχαδερφισμό" υφέρπει μια σκοτεινή τάση ατομισμού και ριξίματος του άλλου για να ζει κάποιος άλλος καλύτερα. Υπάρχει κάτι το αδιόρατα προδοτικό σε αυτόν που εκ πρώτης όψεως φαίνεται να μην τον απασχολεί τίποτα πλην του εαυτού του. 

Ο "ωχαδερφισμός" δεν σχετίζεται με μια κατάσταση συνεχούς αισιοδοξίας. Δε λέει ο ζαμανφουτίστας "όλα καλά, όλα ανθηρά". Δεν είναι πομπός θετικής ενέργειας ούτε ενδιαφέρεται για το Φενγκ Σούϊ. Δείχνει χαλαρός αλλά μέχρι εκεί που δεν πειράζει κανείς τα συμφέροντά του.Τότε γίνεται κακό θηρίο.

Ιστορική αναδρομή του ωχαδερφισμού δεν θα κάνουμε. Θα πούμε όμως πως ανδρώθηκε τη δεκαετία του '90 όταν οι Έλληνες απαλλαγμένοι από εσωτερικούς σπαραγμούς, στράφηκαν στα Ευρωπαϊκά κονδύλια, τότε άνθησε το λάϊφ-στάϊλ και τα δάνεια και τότε ήταν που γεννήθηκε μια κάστα νεόπλουτων που κατέκλυσαν Ελλάδα και Ευρώπη αγοράζοντας και καταναλώνοντας. 

Το άνευ προηγουμένου χρήμα που διακινήθηκε στην Ελλάδα επέτρεψε το γρήγορο πλουτισμό αρκετών επαγγελματιών και την ανάδειξη μιας κουλτούρας επίδειξης πλούτου και κύρους. Αυτή η Ελλάδα ζούσε όχι απλώς πέρα από τις δυνατότητές της αλλά ήταν σε μια κατάσταση οικονομικού παροξυσμού, κινούμενη μέσα σε μια φούσκα ευημερίας.

Μετά το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου και την οικονομική κρίση, μεγάλο μέρος του πληθυσμού φτωχοποιήθηκε απότομα, περιουσίες χάθηκαν, δάνεια έμειναν απλήρωτα. Όμως, η "καβάντζα" ήταν αρκετά μεγάλη και αυτό φάνηκε περίτρανα μετά από 5 χρόνια μεγάλης ύφεσης. Κάποιοι ισχυρίζονται πως τα 40-50 δις ευρώ που αποσύρθηκαν από τις τράπεζες, καταναλώνονται λίγο-λίγο.

Υπάρχει όμως εδώ ένα παράδοξο. Ένας σοφός οικογενειάρχης ας πούμε, θα κατεύθυνε τη ροή των οικονομιών του να καλύψει βασικές ανάγκες, να σπουδάσει το παιδί του, να καλύψει ένα ιατρικό έξοδο, να κρατήσει κάτι για μια ώρα μεγάλης ανάγκης.

Αντ'αυτού, φαίνεται πως ο κρυμμένος πλούτος (είτε των αποταμιεύσεων είτε ο αδήλωτος), κατευθύνεται σε εξωφρενικές διεξόδους. Δηλαδή σε φαγητό, είδη ένδυσης, ταξίδια, ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά είδη, αυτοκίνητα, επεμβάσεις αισθητικής, κλπ.

Κάποιος θα ισχυριζόταν πως η παραοικονομία ανέκαθεν στήριζε την κανονική οικονομία και γιατί περιμένουμε αυτό να αλλάξει. Εδώ όμως δεν μιλάμε για την "παραδοσιακή" μαύρη οικονομία αλλά για καταστάσεις άνευ προηγουμένου.

Ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λ.Ρακιντζής στην έκθεσή του για φέτος δήλωσε πως η αφαίμαξη του ήδη σμπαραλιασμένου κράτους συνεχίζεται αμείωτη. Μεταξύ των απίστευτων περιπτώσεων φοροδιαφυγής ανέφερε πως "32 χειρουργοί, εκμεταλλευόμενοι τις υποδομές του ιδρύματος (νοσοκομείου), εξυπηρετούσαν την ιδιωτική πελατεία τους κάνοντας εκατοντάδες αισθητικές επεμβάσεις (μπότοξ, ανόρθωση στήθους, επιθέματα στο πρόσωπο, ρινοπλαστικές και λιποαναρροφήσεις) και τις δήλωναν ως επείγοντα περιστατικά (σκωληκοειδίτιδα κ.λπ), επιβαρύνοντας τον ασφαλιστικό φορέα του «ασθενή»".

Σε άλλη περίπτωση εργολάβος πήρε 17 εκατομμύρια ευρώ για έργο που ουδέποτε έγινε. Υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που δείχνουν πως η αχρειότητα των εκμεταλλευτών του κράτους δεν ελαττώθηκε αλλά ζει και βασιλεύει.

Ας μείνουμε λίγο στο περιστατικό με τους γιατρούς που χειρουργούσαν "σκωληκοειδίτιδες" με μπότοξ. Και μόνο η ύπαρξη ανθρώπων που είναι πρόθυμοι να φανούν νεότεροι ή ωραιότεροι εκμεταλλευόμενοι το παραπαίον σύστημα υγείας δείχνει την έκταση της σήψης. Κάθε φορά που κάποιος κλέβει το κράτος πλουτίζοντας ο ίδιος και ενδεχομένως και μερικοί φίλοι του, τη "νύφη" θα την πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι με περικοπές συντάξεων, μισθών, ανεργία και ανασφάλεια.

Ο κ. Ρακιντζής είπε πως αυτές οι ατασθαλίες κοστίζουν 33 δις ευρώ το χρόνο. Ενώ η κάθε κυβέρνηση προσπαθεί με "μπακαλίστικες" μεθόδους να βγάλει πενταροδεκάρες, οι κερκόπορτες της διαφθοράς είναι ορθάνοιχτες και διαλύουν κάθε προσπάθεια μεταρρυθμίσεων.

Είναι προφανές πως αφού ελάχιστα έχουν γίνει για να εκμηδενιστούν τέτοια φαινόμενα, η μετατόπιση του βάρους θα συνεχίσει να είναι προς την πλευρά των μισθωτών και συνταξιούχων.

Να σημειώσουμε εδώ κάτι σημαντικό. Συχνά η ευθύνη δεν είναι του κράτους αλλά των πολιτών. Διότι δεν είναι μόνο η κυρία με το μπότοξ που εγκληματεί κατά της ίδιας της χώρας χρεώνοντας την "ομορφιά" της στο κοινωνικό σύνολο αλλά και ο "καταφερτζής" που έχει μαϊμού ταμειακή μηχανή και προπηλακίζει τον εφοριακό που τολμά να τον ελέγξει.

Δι' αυτής της λογικής, η περίπτωση του "ωχ αδερφέ", του αδιάφορου για το σύμπαν πολίτη που δεν θέλει έλεγχο, δεν θέλει να πληρώσει αλλά να φάει από πάνω, υφίσταται ακμαιότατη και παρασιτεί εις βάρος όλων των άλλων.

Έτσι συμπεραίνεται πως όσο υπάρχουν οι ζαμανφουτίστες και οι κομπιναδόροι, η Ελλάδα δεν θα προκόβει. Αντίθετα, θα μαζεύει λεφτά από τη μια και θα τα χάνει από την άλλη. 

Τελικά, εναπόκειται στον κάθε ένα να μάθει να λειτουργεί προς όφελος και όχι εις βάρος των άλλων. Αγγελική κοινωνία ποτέ δεν θα υπάρξει. Μετρημένη όμως, δεν αποκλείεται. Αρκεί όλοι να συμβάλλουν.