του Μανόλη Μπουχαλάκη
Αν κάποιος θα επιθυμούσε να κάνει μια αποτίμηση των επιβαλλόμενων μέτρων από την πλευρά των δανειστών, θα κατέληγε σε ένα κρυστάλλινα καθαρό συμπέρασμα: Τα μέτρα αυτά δεν περνούν από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν έδειξε δείγματα διαχειριστικής σοβαρότητας αλλά άκρατης και κενής συνθηματολογίας, κάτι που άλλωστε συνήθιζε και όταν ήταν στην αντιπολίτευση ως δυο εντελώς διαφορετικά και αταίριαστα μεταξύ τους κόμματα.
Το περίφημο διαπραγματευτικό "ατού" Βαρουφάκη ήταν η επιτομή αυτής της θρασείας εμμονής σε γενικόλογες θεωρίες που αν και κατά βάθος ηθικά ορθές, δεν λάμβαναν υπόψη την ωμή αλήθεια. Η οποία λέει πως ο χρεοκοπημένος δεν μπορεί να κατηγορεί το δανειστή του πως είναι αμοραλιστής. Άν είναι έτσι, τότε ποιος ο λόγος να του ζητήσει χρήματα; Ας τον βροντοφωνάξει "εκβιαστή" και ας φύγει.
Επειδή η χώρα αυτή τη στιγμή δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει ηθικοπλαστικά κηρύγματα, μένει μόνο η συνθηκολόγηση με τους απέναντι. Σε εύλογο χρονικό σημείο στο μέλλον θα αποδοθούν οι ιστορικές και ηθικές ευθύνες του κάθε ενός. Τώρα όμως είναι ο καιρός του ρεαλισμού.
Όμως, πέραν του ρεαλισμού θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως ένα τρίτο πακέτο στήριξης, δεν μπορεί να περάσει με την απλή παραδοχή πως δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων. Τα μέτρα είναι τέτοιας φύσης που ακόμη κι αν αίφνης αύριο η κυβέρνηση μετατραπεί σε δεξιότερη του Σαμαρά, δεν μπορεί να τα υλοποιήσει αφού θα ξεσηκώσουν μύριες αντιδράσεις από δικαίους και αδίκους.
Για αυτό, είναι επιτακτική και άμεση η ανάγκη κυβέρνησης συνασπισμού με όσες δυνάμεις επιθυμούν μια γρήγορη εφαρμογή των μέτρων. Η λέξη "συνασπισμός" ακούγεται ιστορικά ειρωνική αφού ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτό το όνομα ξεκίνησε την πολιτική του ύπαρξη. Άλλη λύση όμως δεν υπάρχει. Όσο για τις εκλογές, ας μετατεθούν κατά το 2020 και βλέπουμε.
Παράλληλα όμως με την κυβέρνηση συνασπισμού, πρέπει να δοθεί το μήνυμα προς το Βερολίνο και τους δορυφόρους του πως μόλις αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ ημών και αυτών, τότε κι αυτοί πρέπει να πάψουν να υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή της χώρας. Όπως και να έχει, η Ευρώπη δεν πρόκειται ποτέ να γίνει όπως την ονειρεύονται οι Γερμανοί. Εναλλακτικά, μπορεί να παύσει η κυκλοφορία του ανόητου Ευρώ και να επιστρέψει η ήπειρος στις φυσικές της ρίζες που είναι η πολυπολιτισμικότητα και η αρμονική συνύπαρξη αλλά τίποτα περισσότερο. Οι διαφορές είναι τόσες που δεν έχει νόημα η ύπαρξη ενός υπερεθνικού νομισματικού εκτρώματος το οποίο αναδεικνύει τις χαοτικές διαφορές μεταξύ των κρατών και που τελικά υπονομεύει την ίδια τους τη δημοκρατική ύπαρξη.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου