Οι μέρες της ευθύνης

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Ανεξάρτητα με το που θα καταλήξουν οι πολυθρύλητες διαπραγματεύσεις μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών, ο πρωθυπουργός καλείται να πάρει αποφάσεις που ξεπερνούν το κόμμα του και τις ιδεολογίες ή αντιλήψεις του. 

Η Ελλάδα ανέκαθεν στερούνταν γεωπολιτικής ισχύος. Άν και στρατηγικά τοποθετημένη μεταξύ Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής, εν τούτοις λόγω της μικρής της έκτασης και της φτωχής της παραγωγικής ικανότητας, από την ίδρυση του νέου κράτους το 19ο αιώνα κηδεμονεύονταν πάντοτε από ανώτερες πολιτικές και γεωγραφικές δυνάμεις.

Ακόμη και την εποχή της Μεγάλης Ιδέας του Βενιζέλου, η Γερμανία, η Αγγλία, η Ρωσία, η Γαλλία και η Ιταλία έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις σπέρνοντας διχόνοια και βάζοντας τους Έλληνες να παρατάσσονται με τη μια ή την άλλη "προστάτιδα δύναμη".

Στη σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει δραματικά. Η Γερμανία ως μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη είναι αυτή που διαθέτει την απαραίτητη οικονομική και πολιτική ισχύ για να αλλάζει καταστάσεις. Τρανή απόδειξη αυτού είναι η μετ'ευλαβείας υποταγή προβληματικών οικονομικά χωρών όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ιταλία οι οποίες "άδειασαν" την Ελλάδα που αν και δικαίως διαμαρτυρήθηκε για τα βαριά μέτρα λιτότητας επί πενταετία, δεν εισέπραξε καμιά συμπάθεια από χώρες που λίγο ως πολύ έχουν όμοια προβλήματα. Ακόμα και η Γαλλία σύστησε υπακοή στα κελεύσματα του Βερολίνου.

Αυτά τα αδιαμφισβήτητα στοιχεία δεν ευνοούν ριψοκίνδυνες προσεγγίσεις της Ελλάδας εκτός Ευρωζώνης και Ε.Ε. Κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει πως η Ρωσία και η Κίνα δεν θα κλείσουν ερμητικά τις πόρτες τους στη χώρα, αφήνοντάς την εκεί που δήλωσε ότι θέλει να ανήκει, δηλαδή στη Δύση. Ούτε και μπορεί κάποιος να αρνηθεί τα τεράστια οικονομικά οφέλη που απόλαυσε η Ελλάδα ως μέλος της Ε.Ε.

Αυτά τα στοιχειώδη πρέπει να αποτρέψουν την κυβέρνηση από σκέψεις ρήξης και αναμέτρησης. Όμως, μια εθνική συνεννόηση με τις υγιείς πολιτικές δυνάμεις επιβάλλεται. Έτσι, θα πάψουν ορισμένοι στο Βερολίνο και οι δορυφόροι αυτού να θεωρούν την αριστερή κυβέρνηση τον "αντάρτη" της Ευρώπης. Μια εθνική συμμαχία που θα λέει "ναι" σε μέτρα που θα σταματούν τη σπατάλη και το πελατειακό κράτος, που θα εκσυγχρονίζουν το δημόσιο τομέα, που θα επιφέρουν περισσότερη ισότητα και ισονομία. Όμως, αυτή η συμμαχία θα λέει "όχι" στον εξευτελισμό της Ελλάδας και στην μετάπτωσή της στις χώρες του πρώην Σοβιετικού μπλοκ με μισθούς και συντάξεις των 200 ευρώ. Μια τέτοια μαζική εξαθλίωση και η μαζική μετανάστευση που θα ακολουθήσει, θα σημάνουν την επιστροφή της Ελλάδας στη δεκαετία του '70. Κανείς δημοκράτης πολιτικός δεν μπορεί να το δεχτεί αυτό.

Αυτό όμως που πρέπει να δείξουμε στους εταίρους μας είναι πως έχουμε τη βούληση να συγκρουστούμε με συντεχνίες που ζητούν παράλογα πράγματα και με όσους νέμονται το δημόσιο πλούτο αδιαφορώντας για τη φτώχεια μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Κανένας συμβιβασμός με ρουσφέτια, καμιά υποχώρηση σε πιέσεις για διορισμούς και ευνοϊκή μεταχείριση μεγαλοοφειλετών και καταχραστών. 

Δυνάμεις οπισθοδρομικές, αντιδραστικές και διχαστικές θα πολεμήσουν μέχρι τέλους για να μη χάσουν τίποτα από τα κεκτημένα τους, είτε αυτά νομίμως τα απέκτησαν είτε με χαριστικές και ρουσφετολογικές μεθόδους. Ο πειρασμός να ενδώσει η κυβέρνηση σε "πτέρυγες" εντός του κόμματός της θα είναι μεγάλος. Όμως, αν δεν αντιδράσει θα επανέλθει στο περιθώριο της πολιτικής ιστορίας για δεκαετίες, όπως έγινε και στο παρελθόν.

Ημέρες ευθύνης, καιροί σωφροσύνης. Μένει να δούμε ποιος θα έχει τη γενναιότητα να τα επιδείξει πρώτος.