του Μανόλη Μπουχαλάκη
Οι Ευρωπαίοι είναι γνωστό πως ούτε μας αγαπούν μα ούτε και ξημεροβραδιάζονται εξυφαίνοντας σχέδια υποδούλωσης της Ελλάδας. Ο κάθε αξιωματούχος μπορεί να συμπαθήσει ή να αντιπαθήσει κάποιον όχι με βάση τη χώρα καταγωγής του αλλά με βάση όσα λέει και όσα πράττει.
Άν προσπαθούσαμε να κάνουμε μια σκιαγράφηση της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, θα βρίσκαμε πως σε γενικές γραμμές τα πήγαιναν καλά με τους εταίρους μας στην Ε.Ε. . Δεν επιθυμούσαν σύγκρουση σε ανοικτό επίπεδο και προσπαθούσαν να λειτουργήσουν συλλογικά γνωρίζοντας πως το οικονομικό πρόβλημα το έχει η χώρα και προς το παρόν όχι η Γερμανία. Το μειονέκτημα μιας τέτοιας στάσης ήταν η συνεχής υποχώρηση σε παράλογες απαιτήσεις των ανθύπατων της Τρόϊκας οι οποίοι προκειμένου να δίνουν το "πράσινο φως" σε εκταμιεύσεις επιπλέον χρημάτων δεν δίσταζαν να αποδομούν κάθε έννοια κοινωνικής συνοχής.
Υπό αυτή την έννοια, η Τρόϊκα θεωρείται απολύτως υπεύθυνη για τον ερχομό στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ και του παράδοξου "γάμου" του με τους ΑΝΕΛ.
Οι πρώτες προσπάθειες διαπραγμάτευσης της νέας κυβέρνησης ωστόσο δεν κινήθηκαν στην κατεύθυνση της εμπεριστατωμένης και αιτιολογημένης προσπάθειας για να πεισθούν οι Ευρωπαίοι ηγέτες των οποίων οι λαοί δανείζουν την Ελλάδα πως το "φάρμακο" της θεραπείας ήταν τόσο τοξικό ώστε χρειάζεται σημαντική αλλαγή στη δοσολογία του.
Προφανώς ουδείς ηγέτης δέχεται να χαρίσει χρήματα φορολογουμένων του. Θα δεχτεί όμως και μόνο από λόγους ηθικής να τροποποιηθούν οι άκαμπτες οδηγίες της Τρόϊκας, αφού του έχεις εξηγήσει τι συνέβη τα τελευταία 4 χρόνια σε κοινωνικό επίπεδο. Όμως, οι αριθμοί είναι αμείλικτοι. Θα πρέπει να του δώσεις και μια στέρεη δέσμευση πως δεν θα του φας τα λεφτά ακόμη κι αν του τα καθυστερήσεις λίγο (ή πολύ). Επιπλέον, ο τάδε ηγέτης θέλει να ακούσει τι θα κάνεις ώστε να μην έρχεσαι κάθε τρεις και λίγο και να ζητάς επιπλέον πόρους αυξάνοντας το ήδη τεράστιο χρέος σου.
Η επίκληση στη γνωστή επωδό της καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και της φορολογίας του πλούτου δεν φαίνεται ικανή να δώσει την σιγουριά που χρειάζεται η Ευρώπη. Θα πρέπει να έχεις και ένα σχέδιο Β αν ο πλούτος αντισταθεί μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός του. Θα πρέπει να έχεις έτοιμο έναν αμείλικτο διωκτικό μηχανισμό για να καταπολεμήσει το οικονομικό έγκλημα και να σπάσει τις κατά τόπους ή πανελλήνιες μορφές καρτέλ που λυμαίνονται τις αγορές. Θα πρέπει να είσαι έτοιμος να τα βάλεις με πάσης φύσης συμπαιγνίες, συμφέροντα, κλίκες και απειλές.
Δυστυχώς η κυβέρνηση δεν έπραξε τίποτα εξ αυτών. Αντί της επιστημονικής και τεκμηριωμένης αιτιολόγησης των αλλαγών που απαιτούνται, κινήθηκε σε εκτός τόπου συμβολισμούς όπως η κατάθεση στεφάνου στην Καισαριανή, προχώρησε σε επικοινωνιακά τρικ όπως η περιφορά του κ. Βαρουφάκη με το πουκάμισο έξω από το παντελόνι στο Γιούρογκρουπ και σε απειλές για διεκδίκηση του Γερμανικού κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων.
Τα επιμέρους αυτά στοιχεία συνθέτουν μια λανθασμένη σημειολογία που ήδη κινητοποίησε σύμπασα την Ευρωπαϊκή ΄Ενωση εναντίον μας. Μεταξύ αστείου και σοβαρού, θεώρησαν την Ελληνική κυβέρνηση ως ανεύθυνη και οπορτουνιστική. Σε μια Ευρώπη όμως που δεν υφίστανται ιδεολογίες παρά μόνο αριθμοί και στατιστικές, οι ιδεολογικές προσεγγίσεις της κυβέρνησης όσο σωστές κι αν ακούγονται, φαντάζουν περασμένων αιώνων. Ενδεικτικό της ανύπαρκτης συμπαράστασης προς την Ελλάδα είναι το γεγονός πως χώρες με σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα και τις οποίες κάποιοι αυθαίρετα ονόμασαν "άξονα του Νότου" όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Πορτογαλία, μας γύρισαν την πλάτη εν μια νυκτί.
Το δε δώρο του Ιταλού πρωθυπουργού Ρέντσι προς τον Α. Τσίπρα ήταν μια γραβάτα. Κάποιος ενδεχομένως να θεωρήσει "νόστιμο" το αστείο αλλά μπορεί και πίσω από αυτό να υπάρχει μια νουθεσία για περισσότερη σοβαρότητα.
Οι Ευρωπαίοι έχουν συμφέρον να κρατήσουν την Ελλάδα όχι απλά στο Ευρώ αλλά σε οικονομική ισορροπία αφού τυχόν χρεοκοπία της χώρας θα σήμαινε απώλεια πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ που χορηγήθηκαν από τους προϋπολογισμούς τους. Άρα, περιθώριο για αλλαγές υπάρχει εφόσον δεν τους συμφέρει και αυτούς να τιναχτούν όλα στον αέρα. Αυτό που δεν πρέπει να υπάρχει όμως είναι η αντίληψή μας πως εμείς θα πρέπει να πούμε στους άλλους πόσα λεφτά θέλουμε και τι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε για να τα πάρουν κάποτε πίσω.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου