Καιρός για ωριμότητα

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Στο παρελθόν ο εύκολος λαϊκισμός και τα "πιασάρικα" συνθήματα πήγαιναν ιδανικά με ένα λαό όπως τον Ελληνικό που είναι έξω καρδιά, που δεν του αρέσουν τα περίπλοκα νοήματα και που κομμάτι κουτοπόνηρος ων, ξέρει πως λίγο πολύ η πολιτική είναι μια γλυκιά εξαπάτηση. Αυτή την εξαπάτηση την δέχεται αγόγγυστα αν και έχει έτοιμο το "κατηγορώ" μόλις ο περί ου ο λόγος πολιτικός δεν κάνει πράξη την ουτοπία που είχε εξαγγείλει. Πάλι όμως στις επόμενες εκλογές θα κάτσει και θα ακούσει τις εξαγγελίες.

Όλα αυτά τα χαρωπά είχαν και μια φολκλορική αξία μέχρι πρότινος. Η Ελλάδα δεν κινδύνευε να πτωχεύσει και κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί τι επρόκειτο να συμβεί και τι εστί αιματηρή λιτότητα και γκρέμισμα του κράτους πρόνοιας. 

Τώρα όμως που όλοι μας ζήσαμε στο πετσί μας αυτή την εμπειρία, το ελάχιστο που θα έπρεπε να μας έχει μείνει συλλογικά είναι η ωριμότητα. Ωριμότητα πρώτα στο να διακρίνουμε ποιος έχει μείνει ακόμη στη ρομαντική εκείνη εποχή που πολιτικοί και ψηφοφόροι κορόιδευαν αλλήλους. 

Άν κάποιος πολιτικός λέει πως έχει τον τρόπο να φέρει τη χώρα στα προ κρίσης επίπεδα, μια τόσο μεγάλη εξαγγελία πρέπει να συνοδεύεται από πολλές εξηγήσεις. Αοριστολογίες, συνθήματα εθνικής ανάτασης και γενικότητες δεν μπορούν να λάβουν τη θέση των εξηγήσεων δια της λογικής και των αριθμών.  Μια απλή σειρά σκέψεων που ο ώριμος ψηφοφόρος θα μπορούσε να παραθέσει προς αυτόν τον πολιτικό είναι : Η Ελλάδα δεν έχει τόσα λεφτά όσα νομίζεις. Από κάπου πρέπει να τα βρεις. Ο κόσμος δεν θα σου δώσει και πολλά ακόμη. Άρα πρέπει να βρεις από επενδυτές ή από δανεισμό. Οι δανειστές δεν δίνουν λεφτά χωρίς δεσμεύσεις. Εσύ δεν θέλεις να δεσμευτείς. Οι επενδυτές προτιμούν πολιτική σταθερότητα. Εσύ θεωρείς πως μπορείς να κάνεις δική σου συμφωνία κι αν αρέσει στους εταίρους σου.

Δεύτερον, η ωριμότητα πρέπει να κρίνει και αυτόν που λέει πως κράτησε όρθια την Ελλάδα στην κρίση. Αν ναι, με τι κόστος; Αναγνωρίστηκε από τους Ευρωπαίους αυτό το κόστος; Μας απέδωσαν εύσημα ή κάποιο φιλικό χτύπημα στον ώμο με τη φράση "κουράγιο Έλληνες"; Οι απανωτοί φόροι και η συνεχής εχθρική στάση των δανειστών μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία; 

Πολλοί συμπατριώτες μας πλέον έχουν αυτή την ωριμότητα και ζητούν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, πανεθνικής προσπάθειας και ομόνοιας για να πουν με μια φωνή ένα βροντερό "όχι" στον περαιτέρω εξευτελισμό της Ελλάδας. Η χώρα μας πρόσφερε πολλά στην ανθρωπότητα και αυτό της αναγνωρίζεται. Μπορεί με σωστή στρατηγική να κάνει χρήση των συγκριτικών της πλεονεκτημάτων και να ζητήσει μια καλύτερη μεταχείριση με παράλληλη αύξηση στη διαφάνεια και στην ισότητα μεταξύ των πολιτών της.

Δυστυχώς, υπάρχουν και αυτοί που ξέμειναν παγωμένοι στο χρόνο στην εποχή του μικροκομματισμού και του φανατισμού. Αναλίσκονται στο να χαρακτηρίζουν αλλήλους φιλομνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Κατηγορούν οι μεν τους δε για καμένη γη και για επικείμενο οικονομικό Αρμαγεδδώνα. Που και που ακούγονται και κουβέντες για ειδικά δικαστήρια και για κρεμάλες. Αυτές οι φράξιες ανθρώπων έχουν στο αίμα τους τη φαγωμάρα και το διχασμό. Έτσι όμως χάνεται το πλεονέκτημα της δυνατής φωνής της χώρας προς τους έξω άρα και η απαραίτητη αίσθηση σταθερότητας για να χαλαρώσουν τα μέτρα των δανειστών και να έρθουν επενδυτές.

Βαδίζοντας σε αυτές τις κρίσιμες εκλογές, δοκιμάζονται όλοι. Κόμματα και πολίτες. Η ευθύνη όλων είναι μεγάλη και οι προεκτάσεις των αποφάσεων σημαντικές. Μένει να δούμε αν όντως μάθαμε κάτι όλο αυτό τον καιρό ως φυλή και έθνος ή απλά περιμένουμε ποιος θα είναι ο εκλεκτός πολιτικός που θα καταφέρει να μας αυξήσει τη σύνταξή μας καμιά πενηνταριά ευρώ.