του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ο χώρος της θρησκείας ήταν απ' αρχής κόσμου χώρος πολύπλοκος και δύσκολος. Πολύ συχνά ο άνθρωπος στην προσπάθειά του να βρει απαντήσεις για τα υπαρξιακά του ερωτήματα, χρησιμοποίησε τη θρησκεία και το υπερφυσικό για να στραφεί κατά άλλων ανθρώπων. Εξ αρχής η ιδέα αυτή ήταν παράλογη διότι δεν μπορεί να επικαλείται κανείς ένα θεό να τον φυλάει, να του αυξάνει τα σπαρτά, να του δίνει πλούτη και υγεία και από την άλλη να τον κάνει να σκοτώνει άλλους. Άν και στην αρχαιότητα πολλοί θεοί συνδύαζαν ιδιότητες καλές και κακές, οι δυο μεγάλες επικρατούσες θρησκείες του σήμερα δηλαδή ο Χριστιανισμός και το Ισλάμ πιστεύουν σε ένα αγαθοποιό θεό.
Οι σταυροφορίες που έγιναν η κύρια ιστορική αφορμή για πόλεμο μεταξύ αυτών των θρησκειών έλαβαν χώρα για τον έλεγχο των αγίων τόπων (και βεβαίως και των εμπορικών οδών που οδηγούσαν σε αυτούς). Μετά από τόσους αιώνες, ωστόσο, η καχυποψία και οι μεγάλες διαφορές μεταξύ αυτών των θρησκειών παραμένουν. Τεράστιας σημασίας λεπτομέρεια είναι πως πλέον ο Χριστιανισμός δεν διαθέτει οργανωμένο στρατό "ιερών" πολεμιστών. Ιππότες με το σταυρό πλέον δεν υπάρχουν και κανείς Πάπας δεν έχει ευλογήσει ιερό πόλεμο κατά των Μουσουλμάνων τα τελευταία 800 χρόνια.
Αντίθετα, στο Μουσουλμανικό κόσμο εδώ και αιώνες ανθούν διάφορες ομάδες που συνδυάζουν θρησκεία, πολιτική και τρομοκρατία μαζί. Ενίοτε εν ονόματι του Αλλάχ και ενίοτε ωθούμενες από πολιτικές σκοπιμότητες, αυτές οι ομάδες έσπερναν τον τρόμο και το θάνατο.
Ακόμα και στο θέμα της θρησκευτικής πρακτικής, είναι αποδεδειγμένο πως οι Μουσουλμάνοι δείχνουν μεγαλύτερο ζήλο από ότι οι Χριστιανοί. Αρκεί κανείς να δει τις εκατοντάδες χιλιάδες που επισκέπτονται τη Μέκκα για το Χατζ, το προσκυνηματικό τους ταξίδι, για να αντιληφθεί τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν τη θρησκεία τους, σε αντίθεση με τους λιγοστούς Χριστιανούς που πάνε στους άγιους τόπους εν είδει εκδρομής και για σουβενίρ.
Σχετικά με τη θρησκευτική εκπαίδευση, το χάσμα είναι αβυσσαλέο. Οι Ισλαμικές Μαντράσες ή ιεροδιδασκαλεία βρίσκονται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου και εκπαιδεύουν παιδιά και νέους στο Κοράνι ενώ στο Χριστιανικό κόσμο οι αντίστοιχες σχολές είναι ελάχιστες.
Η αντίληψη περί θρησκείας επίσης διαφέρει αισθητά. Άν και σαφώς υπάρχουν πολλοί "εκκοσμικευμένοι" Μουσουλμάνοι που δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον μέσο "εκκοσμικευμένο" Χριστιανό, στον κόσμο του Ισλάμ η θρησκεία είναι πανταχού παρούσα με ότι θετικό και αρνητικό αυτό συνεπάγεται. Αντίθετα, στο Χριστιανικό κόσμο υπάρχουν τεράστιες μάζες ανθρώπων που δεν εκκλησιάζονται, δεν πιστεύουν πουθενά ή σε μια "ανώτερη δύναμη" και που έχουν δει τη Βίβλο μόνο ως εξώφυλλο.
Ας έλθουμε τώρα στο κομμάτι της εξουσίας. Πρακτικά σήμερα δεν υφίσταται Χριστιανικό κράτος πλην του Βατικανού. Κάποτε σε κάποια μέρη στην Ιστορία κάποιοι Πάπες και Πατριάρχες έπαιξαν κάποιους σημαντικούς ρόλους. Όμως σήμερα πολιτική εξουσία θρησκευτικών ηγετών δεν υπάρχει. Ο Πάπας έχει περισσότερο συμβολικό ρόλο και ο Ορθόδοξος Πατριάρχης ακόμη περισσότερο. Στον Προτεσταντικό χώρο πέρα από κάποια λόμπι στις ΗΠΑ, δεν υφίσταται σημαντική επιρροή στους πολιτικούς διαδρόμους της εξουσίας.
Στην αντίπερα όχθη, το Ιράν είναι μια θεοκρατία στην οποία κυβερνούν οι αγιατολάχ. Η Σαουδική Αραβία διοικείται από μια δυναστεία που εκπροσωπεί μια από τις ακραίες εκδοχές του Ισλάμ. Σε Αφρική, Μέση Ανατολή και Νότια Ασία η ισχύς του είναι τέτοια ώστε η παραμικρή προσβολή έναντί του τιμωρείται με ακρωτηριασμούς ή θάνατο. Ακόμη και η μέχρι πρότινος "εκκοσμικευμένη" Τουρκία άγεται και φέρεται από τον Ισλαμιστή Ερντογάν ο οποίος μέρα με τη μέρα αναβιώνει τη δική του εκδοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ας σχολιάσουμε τέλος το θέμα της λεγόμενης θρησκευτικής ανοχής στους αλλόθρησκους. Είναι κοινώς αποδεκτό, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, πως οι Μουσουλμάνοι δεν θέλουν το Χριστιανισμό και δεν επιθυμούν ιεραπόστολους, πάστορες, ιερείς, κλπ. Συχνά στην Αφρική οι τοιούτοι φονεύονται και οι εκκλησίες τους βομβαρδίζονται. Όσοι μεταστραφούν στο Χριστιανισμό κινδυνεύουν να σφαγιαστούν.
Αντιθέτως, στην αναισθητοποιημένη λόγω εκκοσμίκευσης Δύση, επιτρέπονται τεμένη, χώροι λατρείας, οι Μουσουλμάνοι θεωρούνται ισότιμοι και σεβαστοί. Η μεγάλη επιθυμία παραγωγικών και κεφαλαιοκρατικών ομάδων για πάμφθηνα εργατικά χέρια έχει ανοίξει ελεύθερα τις πύλες για την μετανάστευση εργατών. Για αυτές τις ομάδες, η θρησκεία παίζει άσχετο ρόλο. Άν όμως προσβληθεί αυτή η θρησκεία τι θα γίνει; Τίποτα ιδιαίτερο, αφού η Ευρώπη γενικώς δεν έχει τη θρησκεία ως προτεραιότητα. Λάθος.
Οι σκιτσογράφοι της γαλλικής εφημερίδας διέπραξαν μια θρησκευτική απρέπεια η οποία αν είχε θίξει Εβραίους ή Χριστιανούς το πολύ πολύ να είχαν εισπράξει μια μήνυση, μια διαμαρτυρία και πολλά πεταμένα αβγά, άντε και μερικές πέτρες. Όμως, διέσυραν το Μωάμεθ. Έτσι, κτύπησαν ένα κεντρικό νεύρο στον Ισλαμισμό ο οποίος απαγορεύει την ίδια την απεικόνιση του Μωάμεθ, πόσο μάλλον τον εμπαιγμό του. Και η Γαλλία έχει πολλούς Μουσουλμάνους.
΄Ετσι, ξεσκεπάστηκαν για άλλη μια φορά οι τεράστιες διαφορές των δυο κόσμων. Από τη μια ο Δυτικός, ο εκκοσμικευμένος, αυτός που έχει εδώ και δυο αιώνες αφήσει τη θρησκεία και έχει δοθεί στον υλισμό και ο Ισλαμικός ο οποίος στη συντριπτική του πλειοψηφία έχει μείνει απαράλλαχτος από την εποχή του Μωάμεθ. Η αναισθησία του ενός κόσμου δεν συνεπάγεται την αναισθησία και του άλλου. Και αυτό δεν το έχουν καταλάβει οι ηγέτες της Δύσης.
Προφανώς, αν το είχαν καταλάβει θα βρίσκονταν μπροστά στο δίλημμα: Να εκκοσμικεύσουμε τους Μουσουλμάνους; Να τους κάνουμε να ασπαστούν τις αξίες μας; τη δημοκρατία; την ελευθερία του λόγου; Ή να ορθώσουμε τείχη που να χωρίζουν τη Δύση από το Ισλάμ όπως άλλοτε; Το δεύτερο δεν τους συμφέρει διότι θα χάσουν από τα φτηνά εργατικά χέρια. Αλλά και το πρώτο αποκλείεται αφού όπως είπαμε το Ισλάμ έχει διατηρηθεί με όλες του τις ιδιότητες και παραμένει σφριγηλό σε σχέση με τον τραγελαφικό Χριστιανισμό της Δύσης που ακόμα και τις μεγάλες γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα τις αναλώνει σε δώρα και φαγητά.
Μπορείς λοιπόν να κάνει ο υλιστής τον θρησκευόμενο και διδαγμένο στο απόλυτο του Κορανίου να ασπαστεί τον υλισμό του; Αδύνατον. Για αυτό το μπέρδεμα είναι μεγάλο και θα μεγαλώνει. Μένει να δούμε που θα παιχτεί το επόμενο κεφάλαιο ενός ακήρυχτου πολέμου.
Ας σχολιάσουμε τέλος το θέμα της λεγόμενης θρησκευτικής ανοχής στους αλλόθρησκους. Είναι κοινώς αποδεκτό, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, πως οι Μουσουλμάνοι δεν θέλουν το Χριστιανισμό και δεν επιθυμούν ιεραπόστολους, πάστορες, ιερείς, κλπ. Συχνά στην Αφρική οι τοιούτοι φονεύονται και οι εκκλησίες τους βομβαρδίζονται. Όσοι μεταστραφούν στο Χριστιανισμό κινδυνεύουν να σφαγιαστούν.
Αντιθέτως, στην αναισθητοποιημένη λόγω εκκοσμίκευσης Δύση, επιτρέπονται τεμένη, χώροι λατρείας, οι Μουσουλμάνοι θεωρούνται ισότιμοι και σεβαστοί. Η μεγάλη επιθυμία παραγωγικών και κεφαλαιοκρατικών ομάδων για πάμφθηνα εργατικά χέρια έχει ανοίξει ελεύθερα τις πύλες για την μετανάστευση εργατών. Για αυτές τις ομάδες, η θρησκεία παίζει άσχετο ρόλο. Άν όμως προσβληθεί αυτή η θρησκεία τι θα γίνει; Τίποτα ιδιαίτερο, αφού η Ευρώπη γενικώς δεν έχει τη θρησκεία ως προτεραιότητα. Λάθος.
Οι σκιτσογράφοι της γαλλικής εφημερίδας διέπραξαν μια θρησκευτική απρέπεια η οποία αν είχε θίξει Εβραίους ή Χριστιανούς το πολύ πολύ να είχαν εισπράξει μια μήνυση, μια διαμαρτυρία και πολλά πεταμένα αβγά, άντε και μερικές πέτρες. Όμως, διέσυραν το Μωάμεθ. Έτσι, κτύπησαν ένα κεντρικό νεύρο στον Ισλαμισμό ο οποίος απαγορεύει την ίδια την απεικόνιση του Μωάμεθ, πόσο μάλλον τον εμπαιγμό του. Και η Γαλλία έχει πολλούς Μουσουλμάνους.
΄Ετσι, ξεσκεπάστηκαν για άλλη μια φορά οι τεράστιες διαφορές των δυο κόσμων. Από τη μια ο Δυτικός, ο εκκοσμικευμένος, αυτός που έχει εδώ και δυο αιώνες αφήσει τη θρησκεία και έχει δοθεί στον υλισμό και ο Ισλαμικός ο οποίος στη συντριπτική του πλειοψηφία έχει μείνει απαράλλαχτος από την εποχή του Μωάμεθ. Η αναισθησία του ενός κόσμου δεν συνεπάγεται την αναισθησία και του άλλου. Και αυτό δεν το έχουν καταλάβει οι ηγέτες της Δύσης.
Προφανώς, αν το είχαν καταλάβει θα βρίσκονταν μπροστά στο δίλημμα: Να εκκοσμικεύσουμε τους Μουσουλμάνους; Να τους κάνουμε να ασπαστούν τις αξίες μας; τη δημοκρατία; την ελευθερία του λόγου; Ή να ορθώσουμε τείχη που να χωρίζουν τη Δύση από το Ισλάμ όπως άλλοτε; Το δεύτερο δεν τους συμφέρει διότι θα χάσουν από τα φτηνά εργατικά χέρια. Αλλά και το πρώτο αποκλείεται αφού όπως είπαμε το Ισλάμ έχει διατηρηθεί με όλες του τις ιδιότητες και παραμένει σφριγηλό σε σχέση με τον τραγελαφικό Χριστιανισμό της Δύσης που ακόμα και τις μεγάλες γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα τις αναλώνει σε δώρα και φαγητά.
Μπορείς λοιπόν να κάνει ο υλιστής τον θρησκευόμενο και διδαγμένο στο απόλυτο του Κορανίου να ασπαστεί τον υλισμό του; Αδύνατον. Για αυτό το μπέρδεμα είναι μεγάλο και θα μεγαλώνει. Μένει να δούμε που θα παιχτεί το επόμενο κεφάλαιο ενός ακήρυχτου πολέμου.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου