του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ο Αλέξης Τσίπρας, εν μέσω μιας φαινομενικής επιτυχίας στην πρώτη ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, δήλωσε πως ο λαός πρέπει να του δώσει αυτοδυναμία στις πολύ πιθανές ερχόμενες εκλογές.
Προφανώς μια κυβέρνηση για να μπορεί να κάνει τη δουλειά της χρειάζεται πάνω από 151 βουλευτές. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιος κυβερνητικός βουλευτής για χίλιους μύριους λόγους αποφάσισε πως δεν του πάει το βουλευτιλίκι ή πως του πάει μεν αλλά σε άλλο κόμμα. Η ψυχή του βουλευτή είναι άβυσσος και ανεξερεύνητη μάλιστα.
Για να γλυτώνει κανείς αυτά τα σούρτα - φέρτα, καλό θα είναι να έχει από 160 βουλευτές και πάνω. Στο δρόμο θα σχολάσουν καναδυό αλλά πάλι γίνεται δουλειά με τους εναπομείναντες. Δύσκολα νομοσχέδια θα ψηφιστούν, τοπικές κοινωνίες και συμφέροντα θα καμφθούν ένεκα υποτίθεται του γενικού καλού.
Αυτά τα ωραία ίσχυαν μέχρι πριν λίγα χρόνια. Σήμερα η λέξη αυτοδυναμία είναι απλώς αδύνατη για πάρα πολλούς λόγους. Κυριότερος εξ αυτών είναι πως κανείς δεν μπορεί να πάρει μόνος του πάνω του την ευθύνη διαπραγματεύσεων με άκαμπτα και ζοφερά κατεστημένα όπως το ΔΝΤ ή οι διάδρομοι των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Αρκούν δυο-τρια αποτυχημένα μέτρα λόγω εξάντλησης των φορολογουμένων, ένα νέο σερί από ραπίσματα από τους δανειστές και ξανά θα έρθουν στο προσκήνιο οι διαρροές, η άρνηση ψηφίσματος νέων μέτρων, κλπ. Ο φαύλος αυτός κύκλος εσαεί θα υπάρχει.
Πρέπει ο κάθε φέρελπις πρωθυπουργός να έχει επίσης υπόψη του πως δε γίνεται κανείς να αγνοήσει το διεθνές γίγνεσθαι ακόμη κι αν καταφέρει να πείσει τους παραζαλισμένους ψηφοφόρους πως έχει τη δύναμη να επιστρέψει το βασικό μισθό στα 750 ευρώ, τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα στους συνταξιούχους και άλλα ωραία και επιθυμητά. Όσοι έχουν δώσει πάνω από 200 δις ευρώ στην Ελλάδα τα 3-4 τελευταία χρόνια, θέλουν πίσω τα λεφτά τους. Αφού τους τα εξασφαλίσει ο νέος πρωθυπουργός, θα πρέπει μετά να αρχίσει τη μοιρασιά των υπολοίπων στις εξαγριωμένες πληθυσμιακές ομάδες που αναμένουν πως και πως να υλοποιηθούν οι υποσχέσεις που εξαγγέλθηκαν.
Αλλά πως θα γίνει αυτό; Πως θα βρεθούν λεφτά και για τα δάνεια και για τις υποσχέσεις; Οι αγορές δεν θα δώσουν ούτε ευρώ. Επιπλέον μέτρα δεν περιλαμβάνει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και πως άλλωστε αφού θα τον κατηγορήσουν πως είναι μια από τα ίδια. Η Ευρώπη θα ζητήσει όχι μόνο τα λεφτά της αλλά και χαλύβδινη πειθαρχία για να δώσει κάτι ακόμη. Πειθαρχία όμως ίσον γιοκ υποσχέσεις. Υποσχέσεις ίσον γιοκ λεφτά. Πρόσφατα το Βερολίνο το κατέστησε σαφές. Το εκλογικό σώμα το έλαβε σοβαρά υπόψη αυτό και σε λίγες μέρες μειώθηκε η διαφορά μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ενώ για πρώτη φορά μετά από καιρό και αυτό το θεωρούμενο τελειωμένο ΠΑΣΟΚ είδε αύξηση των ποσοστών του.
Το κουβάρι μπερδεύεται ακόμη περισσότερο αν ο Τσίπρας καταφύγει στη μοιραία λύση της κυβέρνησης συνασπισμού. Αφαιρώντας τις λεγόμενες κεντρώες δυνάμεις και κάποιες της κεντροδεξιάς, μένουν η ανύπαρκτη ΔΗΜΑΡ , το ΚΚΕ, ο Καμμένος με τις απίστευτης ελαφρότητας απόψεις, και ορισμένοι μετέωροι. Με το ΚΚΕ χωριό δε γίνεται. Οι υπόλοιποι δεν συμφωνούν μεταξύ τους σε ποιο εστιατόριο θα φάνε το βράδυ.
Συνοψίζοντας, αυτοδυναμία δεν υπάρχει ουδεμία περίπτωση να επιτευχθεί διότι το εκλογικό σώμα διαισθάνεται το παράλογο των εξαγγελιών Τσίπρα και τη δύναμη της Ευρώπης στην οποία η πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει να ανήκει. Ο φόβος αυτός θα δώσει μη αυτοδυναμία και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρεθεί προ της τρομερής έκπληξης να κάνει διαπραγματεύσεις με μη σοβαρούς πολιτικούς για να πάει να αντιμετωπίσει τους εχθρικούς Ευρωπαίους.
Μέσα σε όλα αυτά, δίδεται μια χρυσή ευκαιρία στην Ευρώπη να στηρίξει τις ήδη υπάρχουσες δυνάμεις με τις οποίες συνεργάζεται, αφήνοντας κατά μέρος όλο αυτό το ασφυκτικό πλαίσιο πιέσεων και απαιτήσεων. Ειδάλλως ο Τσίπρας θα γεννήσει κάποιον άλλο Τσίπρα σε κάποιο άλλο Ευρωπαϊκό κράτος. Και η πειθαρχία η πολλή θα τους βγει ανάποδα. Προφανώς όχι λόγω Τσίπρα αλλά επειδή οι λαοί θα έχουν απηυδήσει με τον οικονομικό Γερμανικό μιλιταρισμό.
Καιρός επίδειξης σωφροσύνης από τους πάντες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου