Οι καρπαζοεισπράκτορες

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Τα λεγόμενα "κόμματα εξουσίας" δηλαδή η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που μετά τη μεταπολίτευση κυβέρνησαν τη χώρα ενδίδοντας στο λαϊκισμό και στην παροχολογία προς το ακόρεστο εκλογικό σώμα, την έβγαζαν "καθαρή" μέχρι πριν την οικονομική κρίση. Ο ένας έμπαινε, ο άλλος έβγαινε. Η χώρα όδευε μακαρίως προς τη σύγκλισή της με τους άλλους ανεπτυγμένους Ευρωπαίους. Ο μέσος Έλληνας θεώρησε πως το αιώνιο κόμπλεξ μας να θεωρούμεθα τα γκαρσόνια της Ευρώπης θα τερματιζόταν. 

Η κρίση τα ανέτρεψε όλα αυτά εκ θεμελίων. Αποδείχτηκε η γύμνια και η σαθρότητα του κρατικού μηχανισμού αφού πλέον δανεικά δεν υπήρχαν για παροχές και αυτά που δόθηκαν, δόθηκαν με επαχθείς όρους, καρατομώντας κάθε έννοια κράτους πρόνοιας. Τώρα πια το κράτος έπρεπε να κυνηγάει και τη δεκάρα και να "κόβει" από παντού, αυξάνοντας παράλληλα τους φόρους κατακόρυφα. Αυτές βέβαια ήταν και είναι οι συνταγές βίαιης ανάταξης ενός ημιθανούς κράτους που πάντα εφάρμοζε το ΔΝΤ και εσχάτως και η Μέρκελ. 

Με όλα αυτά, τα πάλαι ποτέ κόμματα εξουσίας έπαθαν το σοκ του αιώνα αφού το μεν ΠΑΣΟΚ έχασε το 90% των ψηφοφόρων του, η δε ΝΔ κοντά στο 50-60%. Την ανάγκη φιλοτιμία ποιούμενα και εφόσον ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα δεν έχει πει από που θα βρει λεφτά για να επιστρέψει την Ελλάδα στο 2008, τα δυο αυτά κόμματα του νυν κυβερνητικού συνασπισμού προσπάθησαν μέχρι τώρα να κερδίσουν χρόνο και να πείσουν το απηυδισμένο πια εκλογικό σώμα πως βγαίνουμε από την κρίση, πως οι "θυσίες" (ουσιαστικά οι επιβεβλημένες έξωθεν θυσίες) του λαού δεν πήγαν χαμένες.

Μέχρι εδώ όλα πήγαιναν θα' λεγε κανείς σε μια ευθεία γραμμή, σε ένα δρόμο που κατά τα λεγόμενα του πρωθυπουργού, θα έβγαζε στο τέλος του μνημονίου. Όμως, με τις πρόσφατες εξελίξεις διαπιστώνει κανείς πως η Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι στο δρόμο για ανάκαμψη αλλά πως έχει ακόμα πολύ ξύλο να δεχτεί. 

Οι τελευταίες ειδήσεις λένε πως για να μην αυξηθεί λέει ξανά ο ΦΠΑ στα νησιά, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να δεχτεί για όσους γεννήθηκαν από το 1975 και μετά, τη συνταξιοδοτική τους σφαγή ανεβάζοντας το όριο ημερών εργασίας από τις 4.500 στις 6.500. Δηλαδή τα 15 χρόνια έγιναν ή θα γίνουν 21 και βάλε. Προφανώς όσοι εύκολα δέχονται να θυσιάσουν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους για να μην ανέβει ο....ΦΠΑ, δεν έχουν ποτέ τους καταλάβει τι είναι εργασιακός Μεσαίωνας.

Σήμερα, υπάρχουν χιλιάδες χιλιάδων επιχειρήσεις που απασχολούν ανθρώπους χωρίς ασφάλιση. Ακόμη δηλαδή κι αν από τον εφιάλτη της ανεργίας βγει ένας άνθρωπος και αρχίσει να δουλεύει, είναι πολύ πιθανό να μην τον ασφαλίσουν. Έτσι, όχι μόνο δεν θα έχει στον ήλιο μοίρα αν πάθει κάτι αυτός ή τα παιδιά του, αλλά και ήδη δια των υπαρχόντων 4.500 ημερών εργασίας η υπόθεση σύνταξη γίνεται δύσκολη. Άν τελικά εφαρμοστεί αυτή η απύθμενης σκληρότητας ρύθμιση, τότε πολύς κόσμος δεν θα πάρει ποτέ του σύνταξη. Αντιλαμβάνονται οι κυβερνώντες τι σημαίνουν όλα αυτά για την κοινωνική ειρήνη και συνοχή.

Με όλα αυτά, αποδεικνύεται ξανά πως η συνεχής υποχώρηση και η εσαεί γονυπετής στάση της κυβέρνησης όχι μόνο δεν δίνουν την εικόνα κυρίαρχου κράτους αλλά παραπέμπουν στο στερεότυπο του καρπαζοεισπράκτορα ο οποίος όντας αφελής ξέρει πως ότι και να κάνει ο δυστυχής θα φάει σφαλιάρες. Είτε καλό είτε κακό.

Ίσως θα ήταν πολιτικά γενναιότερο να παραδεχτεί ο κ. Σαμαράς αλλά και ο κ. Βενιζέλος πως επειδή μας έχουν βάλει στη μαύρη λίστα από το 2009, για τα επόμενα 100 χρόνια θα πρέπει να κάνουμε ότι λένε μην τυχόν και μας κόψουν το ψωμάκι. Ή, εναλλακτικά, να ομολογήσουν αμφότεροι πως δεν μπορούν να πιάσουν κανένα οικονομικό στόχο είτε επειδή ο κόσμος δεν έχει πια λεφτά ή επειδή ό, τι και να κάνουμε, θα μας την πουν. Δηλαδή, σαν καρπαζοεισπράκτορες που είμαστε, λειτουργούμε ως παράδειγμα προς αποφυγή για τα άλλα κράτη βάσει σχεδίου ή απλά επειδή είμαστε ανίκανοι.

Η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση πάντως, όποτε κι αν γίνει, θα δείξει την αντίδραση του εκάστοτε ψηφοφόρου που τρώει τις καρπαζιές. Γιατί στο τέλος αυτός πονάει και όχι οι κυβερνώντες.