Η εκκωφαντική σιωπή του Ισλάμ

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με τους μαζικούς διωγμούς και τις σφαγές της φυλής Γιεζίντι από τους φανατικούς Ισλαμιστές της ISIL στο Ιράκ, έφεραν στο προσκήνιο την πολύ γνωστή πλευρά του σκληροπυρηνικού Ισλάμ που βλέπουμε σε διάφορα μήκη και πλάτη της Γης. 

Στη Λιβύη η σεκταριστική βία έχει μετατρέψει τη χώρα σε απόλυτη ζούγκλα ενώ στην Αίγυπτο ο στρατός δια των όπλων έχει προσωρινά σταματήσει μια νέα εμφύλια αιματοχυσία. Στη Συρία οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκρών και εκτοπισμένων μαρτυρούν για το παράλογο αδελφοκτόνο μίσος που κυριαρχεί στις εκεί φατρίες. 

Η λογική της βίας δεν είναι καθόλου ξένη στην Ιστορία του Ισλάμ. Ο προφήτης του και ιδρυτής του, Μωάμεθ, έδωσε ο ίδιος σειρά μαχών για να επιβληθεί ως ηγέτης. Στο Κοράνιο υπάρχουν πάνω από 100 αναφορές σε πόλεμο κατά των απίστων. Άν και η Ιουδαιο-Χριστιανική Παλαιά Διαθήκη βρίθει μαχών επίσης, στην Καινή Διαθήκη ο Χριστός θέτει τέρμα σε κάθε τι πολεμικό, προτρέπει τους οπαδούς του να ζητούν ειρήνη και μεταθέτει την τελική αναμέτρηση με το κακό και τους ανθρώπους που το πράττουν στη μέρα της κρίσης.

Σκοπός του άρθρου βέβαια δεν είναι να υποστηρίξει την ανωτερότητα του Χριστιανισμού έναντι του Ισλάμ. Ο Χριστιανισμός είχε τις σταυροφορίες του, οι οποίες έφεραν μεγάλες σφαγές σε αθώους πληθυσμούς. Επίσης δεν είναι όλοι οι Μουσουλμάνοι πολεμοχαρείς. Μάλιστα, σε αρκετές χώρες η Ισλαμική θρησκεία αποτελεί τρόπο ζωής που εστιάζεται στην αγάπη στον Αλλάχ και στη βοήθεια προς το συνάνθρωπο, τα οποία αποτελούν 2 από τους πέντε "στύλους" του Ισλάμ. Ούτε είναι ασυνήθιστο να συμβιώνουν ειρηνικά διάφορες θρησκείες σε αρκετές χώρες.

Όμως, η έξαρση μιας μορφής τυφλού, απόλυτα βίαιου και επιθετικού Ισλάμ που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, δεν έχει τύχει της κατάλληλης καταδίκης από τους μετριοπαθείς ηγέτες του σε αρκετές χώρες. Δεν βγήκε κανένας ως τώρα να υπερασπιστεί τη θρησκεία αυτή για να μην την καταχρώνται ανεγκέφαλοι με καλάσνικοφ στο χέρι. Δεν ακούστηκαν φωνές ενάντια στις σφαγές αθώων αμάχων. Δεν εμφανίστηκε κάποιος να αποκηρύξει αυτού του είδους τις ωμότητες. Ουδεμία δικαιολογία υπάρχει για το φόνο ανθρώπων που δεν είναι στρατιώτες στο πεδίο της μάχης αλλά ανυπεράσπιστοι και άοπλοι που τυγχάνουν να ανήκουν σε μια φυλή της οποίας οι δοξασίες προϋπήρχαν πολύ του Ισλάμ και του Χριστιανισμού.

Στον αντίποδα, διάφορες Μουσουλμανικές χώρες απαιτούν ίσα θρησκευτικά δικαιώματα για τους ομοθρήσκους τους που διαβιούν σε μη Ισλαμικά κράτη. Στη Μ. Βρετανία το πράγμα έχει πάρει τόσο παράλογες διαστάσεις που υπό το φόβο επεισοδίων και για να μην αγριέψουν οι μη Χριστιανοί, οι σταυροί έχουν εξαφανιστεί από κάθε δημόσιο χώρο.

Με όλα αυτά είναι προφανές πως υπάρχουν δυο μέτρα και δυο σταθμά σε μια υποβόσκουσα πάλη των πολιτισμών. Η μη καταδίκη όχι απλά προφορικά μα και έμπρακτα από τους ηγέτες του Ισλάμ παγκοσμίως των σφαγών Χριστιανών, Γιεζίντι, Εβραίων ή και των ιδίων των αδελφών τους Μουσουλμάνων εκ μέρους των φανατικών, βαθαίνει το χάσμα της δυσπιστίας και δυσκολεύει την προσέγγιση των δυο μεγάλων θρησκειών.

Η προσέγγιση αυτή, δε, δεν νοείται απλά ως μια φιλοσοφική συζήτηση για το τι κοινά έχουν οι δυο θρησκείες και πόσο μοιράζονται κάποιες αξίες, αλλά ως πρακτική, απτή και με αποτελέσματα προσέγγιση που θα κάνει τους μεν να μην μισούν ή να φοβούνται τους δε. Που θα κάνει τους μεν να μην αποκαλούν τους δε "απίστους" αλλά πιστούς και σε διαρκή προσπάθεια προσέγγισης του Θεού.

Μέχρι να ορίσει αυτή η σημαντική μέρα της συνδιαλλαγής όμως, πρέπει άμεσα η εκκωφαντική σιωπή των ηγετών του Ισλάμ παγκοσμίως να πάψει και να ξεκινήσουν μια εκστρατεία επούλωσης των πληγών που έχουν δημιουργηθεί από τη δράση των σύγχρονων Ασσασίνων.