Ανεξάρτητα του τι στατιστικά διαθέτει η κυβέρνηση και αν τα γραφήματα των τεχνοκρατών είναι τρισδιάστατα ή πολύχρωμα, η κρίση που βίωσε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια δεν εκφράζεται με νούμερα και εξισώσεις. Πρωτίστως διότι είχε μια τεράστια παράπλευρη απώλεια: Την απώλεια της ψευδαίσθησης της συλλογικής εθνικής ταυτότητας. Η οποία δεν έγινε ξαφνικά και ίσως να μην είναι καν αισθητή, αλλά μπορεί κανείς να την ανιχνεύσει στον κατ' εξοχήν ιερό χώρο της ανθρώπινης δραστηριότητας, στην εργασία.
Ίσως για πρώτη φορά μετά το Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο η χώρα βίωσε μια ανθρωπιστική κρίση η οποία δεν ήταν καθαρά εξωτερικής προέλευσης. Δεν έκαναν επέλαση τα Στούκας της Λουφτβάφε και οι μηχανοκίνητες μεραρχίες του Ρόμμελ. Δεν φτάσαμε σε επίσημο πόλεμο με την Τουρκία και δεν μας κτύπησε κανένα Οθωμανικό γιουρούσι. Οι Άραβες, οι Ρωμαίοι και οι Βενετσιάνοι μας έχουν αφήσει εδώ και αιώνες στην ησυχία μας. Οι δε Βαλκανικοί πόλεμοι υπάρχουν μόνο σε εγκυκλοπαίδειες και συλλεκτικά καρτ - ποστάλ.
Σε όλες τις πιο πάνω απειλητικές για το έθνος περιπτώσεις οι Έλληνες ενώθηκαν με χαρά και έβαλαν στην άκρη τις κακόμοιρες διαιρέσεις τους χωρίς να σκοτώνονται για Βασιλιά ή Βενιζέλο, ΕΛΑΣ ή Ζέρβα, κλπ. Στην περίοδο της σύγχρονης οικονομικής κρίσης το πατριωτικό αίσθημα και η ομόνοια εξαντλήθηκαν σε κακόγουστες επιθέσεις κατά της Γερμανίας και της κ. Μέρκελ και σε εξίσου κακόγουστες διαδηλώσεις με πυρέξ σε πλατείες.
Κατά τα άλλα, ήταν ο κάθε ένας και πάνω του. Ο ένας κλάδος κραύγαζε και χειρονομούσε που έχανε προνόμια και μετά ερχόταν η σειρά ενός άλλου. Και όλοι ομαδόν τα έβαζαν με τον Τόμσεν, με το Στουρνάρα, με το δικομματισμό και με ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Ελάχιστοι, πλην κάποιων φωνών στο ΚΚΕ το οποίο όμως έχει χάσει το τρένο των εξελίξεων εδώ και πολλά χρόνια, φώναξαν κατά της εκμετάλλευσης του μέσου εργαζόμενου. Και εδώ πάλι η δαιμονοποίηση έπεσε στο συνήθη ύποπτο, το "κεφάλαιο", γενικά κι αόριστα. Συνήθως όταν ακούμε για κεφαλαιοκράτες ο νους μας μπορεί να πάει σε κανένα Ροκφέλερ ή Ρότσιλντ. Άντε και σε μερικές τεράστιες πολυεθνικές. Όμως η εκμετάλλευση δεν ανήκει μόνο σε κάποια μεγάλη εταιρεία ή επιχείρηση αλλά έχει διαποτίσει τα κατώτατα επίπεδα της επιχειρηματικότητας με άμεσες προεκτάσεις στις ζωές απλών, καθημερινών ανθρώπων που δεν έχουν πολλά προσόντα για να φύγουν στο εξωτερικό για αναζήτηση μιας καλύτερης μοίρας.
Κάθε φορά που εργαζόμενος υπογράφει ωράρια που δεν δούλευε (διότι δουλεύει περισσότερο), κάθε φορά που δέχεται μειώσεις μισθών, κάθε φορά που δεν τον ασφαλίζουν, κάθε φορά που τον απειλούν με τις "στρατιές ανέργων", κάθε φορά που εξευτελίζονται όλα του τα εργασιακά δικαιώματα από τον πιο ασήμαντο εργοδότη, ο πατριωτισμός και η αλληλεγγύη είναι οι χαμένοι και η κοινωνική αδικία ο κερδισμένος. Είναι τραγικό να κραυγάζουν μερικοί "για τη χώρα" όταν Έλληνες τσακίζουν ζωές Ελλήνων. Και αυτή η πλευρά της κρίσης είναι ίσως η σημαντικότερη και η πιο άδικη.
Αναμφισβήτητα πολλοί εργοδότες παρέμειναν τίμιοι και κράτησαν προσωπικό με κάποιες μειώσεις μισθού για να τα βγάλουν πέρα με τους φόρους και τη γενική πτώσης της κατανάλωσης. Δεν μιλούμε όμως για αυτούς αλλά για εκείνους που κράτησαν τις τιμές στα ύψη, που δεν έδωσαν καμιά σημασία στις εκκλήσεις των καταναλωτών οι οποίοι είδαν το δικό τους βιοτικό επίπεδο να πέφτει, για επίδειξη κοινωνικής ευαισθησίας.
Αυτοί λοιπόν οι μαυραγορίτες της σύγχρονης εποχής κατάφεραν ένα κτύπημα μεγαλύτερο από τα κτυπήματα της Τρόϊκας ή τους φόρους του Στουρνάρα. Διότι οι προηγούμενοι θα έχουν να αντιτείνουν πως ό,τι έκαναν το έκαναν για να μη χρεοκοπήσει η χώρα. Οι άλλοι όμως ό,τι έκαναν το έκαναν για να πλουτίσουν εν μέσω κρίσης. Και αυτή η ηθική μομφή απέναντί τους πρέπει να αναδεικνύεται πιο πολύ από ότι η κάθε επίσκεψη της Τρόϊκας και τα στατιστικά τερτίπια της κάθε κυβέρνησης.
Κι αυτό διότι η Τρόϊκα θα φύγει, ελπίζουμε σύντομα. Ακόμα και οι κυβερνήσεις αλλάζουν. Οι άλλοι όμως, οι κρυφές πληγές της χώρας, θα παραμείνουν. Και η κοινωνία πρέπει να τους καταδικάσει με το μόνο τρόπο που διαθέτει: την αδιαφορία απέναντί τους και τη στήριξη όσων αντιμετωπίζουν τον εργαζόμενο ως άνθρωπο και όχι ως "ανθρώπινο πόρο" ή μηχάνημα που βγάζει λεφτά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου