του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ο 21ος αιώνας σίγουρα προβλέπεται να έχει ενδιαφέρον για τον Ευρωπαϊκό χώρο. Η Αμερική και ο υπόλοιπος κόσμος δεν προβλέπεται να αλλάξουν σημαντικά. Οι ΗΠΑ παραμένουν υπερδύναμη παρ' όλη την Κινεζική αναβάθμιση στο γεωπολιτικό και οικονομικό παιχνίδι. Η Ρωσία προσπαθεί κι αυτή να μη μένει αμέτοχη "μαζεύοντας" πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες για να δημιουργήσει ζωτικό στρατηγικό χώρο.
Οι ΗΠΑ, η Ρωσία και η Κίνα όμως ανέκαθεν ήταν πολυπληθή και σε μεγάλο βαθμό ομοιογενή έθνη. Η Ευρώπη σε αντίθεση αποτελεί ένα μεγάλο ιστορικό παράδοξο αφού από τους αιματηρούς και πολύχρονους πολέμους, βρίσκεται σε καθεστώς άτυπης υπερδύναμης δια του "παντοκολλητή" που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρώ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ουσιαστικά μια υπερεθνική οντότητα με όλα τα συστατικά ενός υπερ-κράτους με τη διαφορά ότι δεν είναι κράτος!
Είναι προφανές πως οι εμπνευστές αυτού του πρωτοφανούς πειράματος που ξεκίνησε ως ένωση χάλυβα και άνθρακα πριν από 62 χρόνια με 6 αστέρια σε μια σημαία δύσκολα θα είχαν προβλέψει την πτώση του Κομμουνισμού και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Όμως, αλλάζοντας η Ιστορία άλλαξε και η ιδέα της ενοποίησης των ευρωπαϊκών κρατών. Από τα κριτήρια οικονομικής ισχύος περάσαμε στα πολιτικά για να ενδυναμωθούν οι μικρές χώρες ή αδύναμες που χρειάζονταν πολιτική σταθερότητα (Ελλάδα, Ισπανία, κλπ) και τέλος στα κριτήρια του φθηνού εργατικού κόστους και της εισόδου σε "παρθένες" από τον καπιταλισμό αγορές. Με αυτά τα τελευταία κριτήρια εισήχθησαν χώρες όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία και οι χώρες της Βαλτικής.
Το παράδοξο αυτό εγχείρημα έφερε μαζί λαούς και έθνη που όχι μόνο διαφέρουν στις συνήθειες και τα έθιμα αλλά και ως προς τις εθνικές τους επιδιώξεις. Μπορεί οι Καταλανοί να θέλουν ανεξαρτησία όσο και οι Σκωτσέζοι ή οι Φλαμανδοί, αλλά ο κάθε λαός βλέπει με εντελώς άλλα κριτήρια την ανεξαρτησία του και τη μετέπειτα επιβίωσή του.
Επίσης, η οικονομική δύναμη και το επίπεδο ζωής που αυτή συνεπάγεται, διαφέρουν χαοτικά από χώρα σε χώρα. Στην ίδια αυτή Ευρωπαϊκή Ένωση καλούνται να συνυπάρξουν λαοί των οποίων το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι από 3 χιλιάδες έως 50 χιλιάδες ευρώ ετησίως. Καταλαβαίνει κανείς τη λαχτάρα για μετανάστευση και τα συνακόλουθα προβλήματα με τους εκάστοτε εθνικιστικούς κύκλους των χωρών.
Σε χώρες όπως η Αγγλία, η Γαλλία, σε Σκανδιναβικές χώρες, στο νότο, παντού σχεδόν, υπάρχουν κινήματα ρατσιστικά και εθνικιστικά. Στην Αγγλία τα ΜΜΕ φρίττουν με τα κύματα των ρακένδυτων Βουλγάρων και Ρουμάνων που σπεύδουν να δουλέψουν εκεί, συχνά όμως απλά για να εισπράττουν λεφτά και διάφορα προνόμια όπως δωρεάν σπίτι και περίθαλψη. Ο κίνδυνος υπάρχει να αναδεικνύονται ως συλλήβδην απατεώνες όσοι έρχονται στο Ηνωμένο Βασίλειο για δουλειά. Αυτό θα επιβαρύνει ακόμα και Έλληνες ή άλλες εθνικότητες που μέχρι τώρα διαβιούσαν αρμονικά εκεί.
Το άνοιγμα αυτό όμως προς τις υπερβολικά φτωχές χώρες σίγουρα έχει υπολογισθεί από τα κράτη που θα τους δεχτούν αφού ελπίζουν στα πολύ χαμηλά ημερομίσθια και την ανασφάλιστη δουλειά για να μπορέσουν να πουν στους πολίτες τους πως παράγουν πλούτο και ταυτόχρονα κάνουν οικονομία με τα λεφτά των φορολογουμένων.
Αυτόματα όμως αυτό σημαίνει διατήρηση του ιδιότυπου απαρτχάϊντ αφού εντέχνως τα μέσα της χώρας που θέλει να ξεφορτωθεί μετανάστες θα μπορούν άνετα να αναδεικνύουν τους "απατεώνες που θέλουν επιδόματα" και έτσι θα γίνονται γρήγορα απελάσεις για να ξεφορτώνονται τους ενοχλητικούς μετανάστες αφού όμως πρώτα θα τους έχουν "στίψει" πλήρως.
Στα βάθη όλων αυτών κρύβονται δυνάμεις που θέλουν πάση θυσία την Ευρώπη "ανταγωνιστική" έναντι των ΗΠΑ και της Κίνας. Και που ως συνήθως βασίζονται στις άπορες και φτωχές μάζες τάζοντάς τους καλύτερη ποιότητα ζωής μέσα στην Ε.Ε.
Αυτό όμως αποτελεί ιστορικό σφάλμα αφού οι εξειδικευμένοι, μορφωμένοι και χρήσιμοι για τις μεγάλες επιχειρήσεις άνθρωποι εκ των φτωχών χωρών, είναι πάρα πολύ λίγοι. Ναι μεν ορισμένα συστήματα Υγείας ζητούν π.χ. γιατρούς, αλλά η πλειοψηφία των θέσεων αφορά ανειδίκευτο προσωπικό. Αυτή η μερίδα ανθρώπων δεν έχουν να ελπίζουν σε αφομοίωση και κοινωνική άνοδο αλλά σε γκετοποίηση μάλλον και σε εκμετάλλευση.
Θα μπορούσε λοιπόν να συμπεράνει κανείς πως η εισδοχή κρατών των οποίων το βιοτικό επίπεδο είναι απελπιστικά χαμηλό, είναι υψηλότατο ρίσκο για το "πείραμα" της Ε.Ε.. Όχι διότι δεν αξίζουν ευρωπαϊκά κονδύλια ή στήριξη οι χώρες αυτές αλλά διότι τα κίνητρα των ιθυνόντων στις Βρυξέλλες μάλλον θα πρέπει να θεωρούνται ύποπτα αφού το ρίσκο του εθνικισμού στις χώρες εισόδου των μεταναστών, η εγκληματικότητα και γκετοποίηση καθώς και η πολυφωνία στη λήψη αποφάσεων συλλογικά για το τι εστί ανάπτυξη και ανταγωνισμός, πιθανόν να εκμηδενίσει τα οφέλη της φθηνής εργασίας και της ανάπτυξης βασισμένης στον πόνο του φτωχού.
Μένει να δούμε που θα καταλήξει το πιο παράδοξο πείραμα ένωσης κρατών στην Ιστορία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου