του Μανόλη Μπουχαλάκη
Η πλήρης ανατροπή του πολιτικού σκηνικού τα τελευταία 3 χρόνια μπορεί να αποδοθεί σε πολλούς λόγους. Στην οικονομική κρίση, στην έλλειψη αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος, στις πιέσεις των δανειστών μας, σε μύριους ίσως άλλους λόγους.
Ίσως όμως η ανατροπή αυτή που περιλαμβάνει μαζικές εκροές ψηφοφόρων των άλλοτε 2 μεγάλων κομμάτων προς όλο το πολιτικό φάσμα να μπορέσει να εξηγηθεί αν την δούμε υπό το πρίσμα του μέσου ψηφοφόρου.
Ο μέσος ψηφοφόρος λοιπόν προ της κρίσης είχε εθιστεί σε ένα σύστημα συνδιαλλαγής μεταξύ του ιδίου και του πολιτικού συστήματος. Όλοι σχεδόν είχαν κάποιο γνωστό βουλευτή ή πολιτευτή, πολλοί είχαν σπεύσει στα πολιτικά γραφεία για διάφορες "εξυπηρετήσεις", άλλοι εναπόθεταν τις ελπίδες τους στην επόμενη διανομή κονδυλίων και πόρων για να πάρουν τμήμα από αυτή την "πίτα" η οποία συχνά προερχόταν από κοινοτικά κονδύλια και όχι από αναδιανομή του εθνικού πλούτου αφού η πτωχή Ελλάς δεν διέθετε κολοσσιαία βιομηχανία, μνημειώδεις εξαγωγές και το καλύτερο επιστημονικό δυναμικό του πλανήτη.
Συμπεραίνει λοιπόν κανείς πως πολύς κόσμος περίμενε να λάβει κάτι από τα κόμματα. Οι υπέροχες σε βαθμό μυθιστορήματος προγραμματικές δηλώσεις των κομμάτων πρακτικά δεν διαβάζονταν από κανένα διότι στο τέλος υπήρχε η αναμονή του λαβείν. Και δυστυχώς το πολιτικό σύστημα ήταν απόλυτος γνώστης της λαχτάρας αυτής. Για αυτό και έκανε ότι ήταν δυνατόν να κρατηθεί αυτό το εκλογικό σώμα ικανοποιημένο. Με παράλογα επιδόματα, διορισμούς, πιέσεις, σημειώματα, εισηγήσεις. Ακόμη και όσοι πολιτικοί δεν ενέδωσαν ίσως στη λαίλαπα των απαιτήσεων σίγουρα θα δέχθηκαν πιέσεις για να το κάνουν. Όμως άλλοι εν μέσω διλήμματος αν θα εκλεγούν ή θα συνδιαλλαγούν προτίμησαν το δεύτερο.
Έτσι, τα τυχόν δίκαια αιτήματα για ανάπτυξη, υγεία, παιδεία, απασχόληση και ισότητα ανακατεύτηκαν σε ένα κυκεώνα απαιτήσεων, ανταλλαγής ψήφων, τοπικιστικών αξιώσεων και ευνοιοκρατίας.
Με την έλευση της κρίσης και της αδυναμίας πλέον εκπληρώσεως πολλών υποσχέσεων, αρκετοί ψηφοφόροι εγκατέλειψαν τα κόμματα που επί χρόνια ψήφιζαν. Αίφνης τα μεγάλα κόμματα βρέθηκαν στη δυσάρεστη θέση αντί να τάζουν "ανάπτυξη, δουλειά, επενδύσεις, κλπ" να αμύνονται στις ανακοινώσεις τους ψελλίζοντας κάτι ασυνάρτητα περί απεγκλωβισμού από τα Μνημόνια, στήριξη της (εξωφρενικής) ανεργίας, επιδόματα απολύτου φτώχειας και άλλα απίθανης απαισιοδοξίας διαγγέλματα.
Προφανώς στο εκλογικό σώμα πολλοί ακόμη έλκονται από την ιδέα της παροχής. Πιστεύουν πως κάπου κάποιοι έχουν κρυμμένα δισεκατομμύρια ευρώ που πρέπει να τα παραδώσουν αυθημερόν στο κράτος για να μην πληρώνουν το μάρμαρο οι μη έχοντες. Ενδεχομένως κάποιοι κάπου στα Νησιά Κεϊμαν να έχουν πολλά λεφτά. Αμφιβάλλει όμως κανείς αν έστω και ελάχιστα έλθουν στην Ελλάδα αφού για αυτό φυγαδεύτηκαν στο λαβύρινθο των off shore, για να μην τα φορολογήσει κανείς.
Ίσως τελικά το μυστικό για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα στην Ελλάδα είναι να δει πολιτικό σύστημα τον εαυτό του στον καθρέπτη και ομοίως το εκλογικό σώμα. Να σπεύσουν τα υπεύθυνα κόμματα να κλείσουν τις πόρτες σε συμφέροντα, λαϊκίστικες πρακτικές και κάθε μορφής διαπλοκή. Να εφαρμόσουν δίκαιη φορολογική πολιτική χωρίς να θεωρούν το 99% των πολιτών φοροφυγάδες και έχοντες ή κατέχοντες. Να στηριχθεί η υγεία, η παιδεία και η εργασία με γρήγορες διανομές ευρωπαϊκών κονδυλίων χωρίς γραφειοκρατία. Να δώσουν κίνητρα στους νέους και στους οικονομικά αδύνατους να αποκτήσουν νέες δεξιότητες που θα έχουν μέλλον.
Από την άλλη οι πολίτες, όλοι εμείς, πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε τους πολιτικούς ταχυδακτυλουργούς ή Αϊνστάϊν που έχουν λύσεις για όλα και διαθέτουν μαγικό ραβδί για να πραγματοποιήσουν τα όνειρά μας αφού (εσφαλμένα) νομίζουμε πως τους κρατάμε στο χέρι με την ψήφο μας.
Η αυτοκριτική αυτή ίσως φέρει κάποια ανεπαίσθητη αλλαγή σκέψης και πορείας που θα εγκαθιδρύσει μια νέα σχέση ανάμεσα στον πολιτικό κόσμο και τους ψηφοφόρους. Η οποία σχέση μπορεί να συνοψίζεται σε λίγες αράδες που θα μπορούσαν να ειπωθούν στους πολιτικούς : "Σε ψηφίζω για να κάνεις την Ελλάδα καλύτερη. Θα συμβάλλω κι εγώ με όλες μου τις δυνάμεις. Δεν ζητώ χάρες ούτε ρουσφέτια. Ζητώ ίση ανάπτυξη και πολλή δουλειά εκ μέρους σου. Και θα κριθείς αυστηρά".
Δεν χάνουμε τίποτα να κάνουμε τα παραπάνω πράξη. Ίσως έτσι ο Τόμσεν και η κομπανία του μας αφήσουν μια ώρα αρχύτερα. Όχι επειδή θα έχουμε μετατραπεί σε αγίους αλλά διότι θα έχουν μπει σε κίνηση οι μηχανισμοί της αλήθειας που αργά ή γρήγορα θα φέρουν κάθαρση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου