Το περιστατικό με το 19χρονο που πήδηξε από το λεωφορείο γιατί είχε διαπληκτιστεί με τον ελεγκτή επειδή δεν είχε να πληρώσει το εισιτήριο πρέπει να διερευνηθεί από την πολιτεία επιμελώς. Ήταν ο νέος άνεργος; Άν ναι, ο ελεγκτής όφειλε απλά να καταγράψει τα στοιχεία του και να δώσει μια αναφορά την οποία το κράτος όφειλε να μελετήσει και να απαλλάξει το νεαρό από κάθε υποχρέωση.
Άν όμως όχι, πρέπει να ξεκαθαριστεί τι συνέβη. Υπό την πίεση των εργοδοτών του λόγω της εισιτηριοδιαφυγής, ο ελεγκτής πίεσε υπέρμετρα το νεαρό ελπίζοντας και σε δικό του μπόνους; Ο νεαρός υπέπεσε στην παγίδα του "δεν πληρώνω" και θεώρησε πως δεν έχει καμιά υποχρέωση να πληρώσει;
Ας ερευνήσουν οι δικαστικές αρχές και ας καταλήξουν στο συμπέρασμά τους. Πάντως, το γεγονός "ξύπνησε" το αντιεξουσιαστικό μένος πολλών πολιτών που θεώρησαν πως ο ελεγκτής αποτελεί εργαλείο ταξικού πολέμου και μέρος μιας ανίερης συμμαχίας εφοριακών, ελεγκτών, αστυνομικών και σεκιουριτάδων.
Η άσκηση εξουσίας στην Ελλάδα ανέκαθεν ήταν προβληματική. Η Αστυνομία πάλευε (και παλεύει) να αποτινάξει από πάνω της τη στάμπα του "χωροφύλακα" με το γκλομπ, η εφορία έχει από χρόνια παραδοθεί έναντι τιμήματος στη φοροδιαφυγή, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί αποτελούν τις περισσότερες φορές κλαυσίγελο αναποτελεσματικότητας και διαφθοράς, ο δάσκαλος δεν εμπνέει πια το δέος του παρελθόντος και μόνο οι Ένοπλες Δυνάμεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πειθαρχημένες σε ένα βαθμό.
Η "διόρθωση" στην κοινωνία ήταν βέβαια απαραίτητη διότι ο υπερ-συντηρητικός γονέας, ο βλοσυρός δάσκαλος, ο επικίνδυνος αστυνομικός και ο "ημίθεος" διευθυντής μιας κρατικής υπηρεσίας έπρεπε κάποτε να υποστούν μια αναμόρφωση, να γίνουν περισσότερο ανθρώπινοι με επίκεντρο αξίες με βάση το παράδειγμα και όχι τον τύπο και τους νόμους, γραπτούς και άγραφους.
Η αναμόρφωση αυτή ήρθε με καταιγιστικό ρυθμό και άλλαξε άρδην τον τρόπο με τον οποίο οι νέες γενιές βλέπουν την οικογένεια, τη θρησκεία, την πολιτική, το νόμο, τις υποχρεώσεις τους ως πολίτες.
Είναι φανερό πως δεν μπορεί να υπάρξει συνεχής προσκόλληση στην μηδενιστική κουλτούρα που ισοπεδώνει τον αστυνομικό επειδή πιθανόν είναι διεφθαρμένος, το δάσκαλο επειδή πιθανόν είναι παιδεραστής, το γιατρό επειδή πιθανόν χρηματίζεται, τον εφοριακό επειδή περιμένει "λάδωμα" για να μας εξυπηρετήσει. Ιδιαίτερα όταν χρόνια παρατηρείται η μανιώδης επιδίωξη του μέσου Έλληνα να γίνει δάσκαλος, αστυνομικός, γιατρός ή με μια καρεκλίτσα στο δημόσιο, όποια και αν είναι αυτή.
Το παράλογο λοιπόν η μισή Ελλάδα να βρίζει την άλλη μισή, δείχνει πως οι σπόροι ενός άτυπου εμφυλίου υπάρχουν στην κοινωνία και πως απλά η οικονομική κρίση αναδεικνύει πιο γλαφυρά τις απίθανες αυτές διαιρέσεις.
Κι όμως. Το εισιτήριο για την παράνοια μπορούμε να το αποφύγουμε σε αυτή την ίδια την περίοδο της κρίσης. Με ριζικές αναμορφώσεις του δημόσιου τομέα που θα βασίζονται στην κατάργηση της κακώς εννοούμενης συνδικαλιστικής συναδελφικότητας, στη συνεχή αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, των αστυνομικών, των εκπαιδευτικών και στην επιβράβευση των όποιων επιλέξουν να είναι ευσυνείδητοι στη δουλειά τους.
Την ίδια στιγμή, τα μεσαία και κατώτερα στρώματα πρέπει να συνασπιστούν σε μια προσπάθεια ανακούφισης όσων έχουν πραγματικά ανάγκη. Με δημιουργία συλλόγων και ομάδων εθελοντικής προσφοράς χωρίς τη μεσολάβηση του μάρκετινγκ στην οποία άχαρα επιδίδονται διάφορες επιχειρήσεις, μπορεί να υπάρξει αληθινή αλληλεγγύη προς όσους νιώθουν αποκλεισμένοι.
Ίσως αυτά να ακούγονται ωραία λόγια άνευ πρακτικής αξίας. Όμως ο άνθρωπος έχει την ικανότητα να κάνει το καλό ή το κακό. Από εμάς εξαρτάται αν θα διολισθήσουμε σε αγεφύρωτα κοινωνικά χάσματα ή αν θα χτίσουμε τις γέφυρες για να τα καλύψουμε. Δεν εξαρτάται από τη Μέρκελ, τον Όλι Ρεν, τους Ροκφέλερ ή τον Ομπάμα. Αλλά από το χέρι μας και μόνο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου