του Μανόλη Μπουχαλάκη
Για την ιστορία, η μάχη του Μελιγαλά στην Πελοπόννησο διεξήχθη το Σεπτέμβρη του 1944 μεταξύ του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και των Ταγματασφαλιστών. Αρνούμενοι οι ταγματασφαλίτες να παραδοθούν παρότι ο πόλεμος τελείωνε, έδωσαν μάχη με τους αριστερούς και ηττήθηκαν. Στη μάχη αυτή σκοτώθηκαν και αρκετοί άμαχοι. Ο Μελιγαλάς λοιπόν έχει αποκτήσει για τους ακροδεξιούς μια χροιά ιερού τόπου που κατ' αυτούς συμβολίζει το μίσος των αριστερών κατά των πατριωτών (με την πατριωτική έννοια που οι ίδιοι προσδίδουν).
Η φράση που λένε ορισμένοι αριστεροί και που αποδίδεται στον Άρη Βελουχιώτη, "καλή αντάμωση στα γουναράδικα" αν και εξ αρχής δε φαίνεται να είχε την έννοια του "πάμε για πόλεμο κι όσους φάμε κι όποιοι μας φάνε" αλλά την έννοια του "αν αποτύχουμε, θα ανταμώσουμε στον τάφο", επανήλθε κι αυτή στο κλίμα των ημερών για να τονίσει ένα τάχατες αβυσσαλέο χάσμα που πάντα θα χωρίζει τον αριστερό με το δεξιό, τον αναρχικό με το χαφιέ, τον Ολυμπιακό από τον Παναθηναϊκό και ούτω καθεξής.
Δυστυχώς ζούμε σε μια χώρα που ελάχιστοι διαβάζουν και εντρυφούν στην Ιστορία και πάμπολλοι κραυγάζουν και χειρονομούν άνευ λόγου. Η οικονομική κρίση έβγαλε στην επιφάνεια ένα αραχνιασμένο και σκονισμένο λεξιλόγιο και ένα μίσος που ουδένα λόγο ύπαρξης έχει.
Ο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και το Κομμουνιστικό κίνημα είχαν συμπαραστάτες στην Ελλάδα διότι τα εργατικά συνδικάτα, τα σωματεία και ο απλός λαός θεωρούσαν πως δεν είχαν άλλο τρόπο να δείξουν τη δυσαρέσκειά τους απέναντι στην εργατική εκμετάλλευση. Η Γερμανική κατοχή απλά ανέδειξε το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ ως φίλο του λαού και πατριωτικό συνάμα κίνημα. Ιστορικά βέβαια υπάρχουν σαφέστατες ενδείξεις πως μετά τη διάλυση του ΕΛΑΣ, ο Δημοκρατικός Στρατός του Ζαχαριάδη είχε κρυφή ατζέντα για την Ελλάδα και περίμενε το Στάλιν να την βεβαιώσει, μη γνωρίζοντας πως ήδη η χώρα είχε "δοθεί" στους Άγγλους.
Το μοιραίο αυτό ιστορικό σφάλμα της μη κατανόησης των διεθνών συσχετισμών εκ μέρους του Ζαχαριάδη σε συνδυασμό με την μεγάλη επιθυμία των Άγγλων για γρήγορο αφοπλισμό του ΕΛΑΣ επέφεραν τον εμφύλιο κάνοντας βαθύτερο το μίσος μεταξύ κομμουνιστών και εθνικοφρόνων.
Από το 1949 όμως που τελείωσε ο Εμφύλιος έχουν περάσει 64 χρόνια. Ουσιαστικά ούτε οι γεννηθέντες το 1949 θα έχουν να θυμούνται τίποτα εκτός την ηχώ του εμφυλίου και το κυνήγι μαγισσών των Ελληνικών κυβερνήσεων, παρακινούμενων αυτή τη φορά από τους υστερικούς Μακαρθικούς Αμερικανούς που έβλεπαν παντού συνωμότες αν και ποτέ δεν ετέθη από τη Σοβιετική Ένωση θέμα επέμβασης στην Ελλάδα για να γίνει κομμουνιστική.
Με την έλευση της οικονομικής ευμάρειας μετά τη μεταπολίτευση, οι ιδέες πλέον έπαυσαν να συγκινούν τον ΄Ελληνα. Σημασία είχε το ΠΑΣΟΚ, τα κονδύλια, οι παροχές και οι διορισμοί. Η "αλλαγή" ουδόλως είχε στόχο να κάνει τη χώρα πεδίο αντιπαράθεσης αριστερών και εθνικοφρόνων ή σοσιαλιστών.
Τα 30 χρόνια της ευμάρειας με λάθος τρόπο ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις που απλά διεκπεραίωναν το ρόλο του διανομέα των κονδυλίων και των προνομίων. Σε αυτό το γαϊτανάκι αριστερά πρακτικά δεν υπήρχε εκτός του σχεδόν σταθερού ποσοστού του 6-8% των παλαιών οπαδών του ΚΚΕ που εν τω μεταξύ ως αριστερός χώρος διασπάστηκε σε ΚΚΕ εσωτερικού, ΚΚΕ Μ-Λ, ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ, ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατική Αριστερά κλπ.
Εμφανίστηκε λοιπόν το ιστορικό παράδοξο να έχουμε γενιά ανθρώπων που ποτέ δε βίωσαν πόλεμο, εμφύλιους, διώξεις, κλπ. να φωνασκούν και να τσιρίζουν περί ιδεολογικών διαφορών και ευκαιριών ιστορικής εκδίκησης για το Μελιγαλά και για τις αλεπούδες του Βελουχιώτη. Αν μη τι άλλο, αυτό δείχνει μια εξόχως επιπόλαιη και τραγικά στρεβλή αντίληψη του τι εστί διαίρεση και διχασμός.
Άν ο ΕΛΑΣ και το ΚΚΕ είχαν το Στάλιν από πίσω τους (ή έτσι νόμιζαν), είχαν όμως ένα έρεισμα να διαλέξουν μια θέση ανάμεσα σε ένα απόλυτα διχασμένο κόσμο το 1945. Τώρα όμως δεν υπάρχει Σοβιετική Ένωση ούτε νικητές και ηττημένοι ενός παγκοσμίου πολέμου. Επιπλέον η Ελλάδα ακόμα διαθέτει μια τεράστια μεσαία τάξη που απέχει έτη φωτός από τους αγράμματους και πάμφτωχους πολίτες του 1945 που είχαν μεν επαναστατικές ιδέες αλλά δεν γνώριζαν τίποτα για την προαποφασισμένη μοίρα μιας ερειπωμένης και μικρής χώρας όπως η Ελλάδα.
Η μεσαία αυτή τάξη έχει μόρφωση, στοιχειώδη έως ικανό πλούτο και κρίση για να σκεφτεί πως θέλει να είναι το μέλλον τις και τι έπραξε λάθος με την υπερκατανάλωση και την ψευδοευμάρεια. Λαϊκιστές, φρενοβλαβείς και ανιστόρητους δεν πρέπει και δεν μπορεί να τους ακούσει. Αρκεί να ξαναδεί τι εστί εμφύλιος και κοινωνικό χάος για να πει ένα τεράστιο "όχι" στους κήρυκες του μίσους. Από κει και πέρα μπορεί να ξεκινήσει η ανάστροφη πορεία της εθνικής ανάτασης και ανάπτυξης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου