του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα δημιουργήθηκε για να στεγάσει διάφορες αποχρώσεις της Αριστεράς που δεν ήταν ικανοποιημένες με το "απολιθωμένο" σύστημα ιδεών του ΚΚΕ και μέχρι πριν από περίπου 10 χρόνια μόλις που κατάφερνε να μπει στη Βουλή με ποσοστό 3,3%. Στις βουλευτικές εκλογές του 2009 μάλιστα η δύναμή του αν και ενισχυμένη ήταν στο 4,6%.
Με την έλευση της οικονομικής και κατ' επέκταση κοινωνικής κρίσης, τεράστιες μάζες κεντρώων ψηφοφόρων εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ και κινήθηκαν προς το ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος βρέθηκε με ένα εκπληκτικό 26,9% και 1.600.000 ψηφοφόρους στις "δεξαμενές" του.
Ένας ικανός παρατηρητής των συνηθειών του Ελληνικού εκλογικού σώματος θα σημειώσει πως, όπως και σε άλλες χώρες, μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων μετακινούνται πολύ εύκολα σε διάφορους "χώρους" πολιτικών ιδεών χωρίς όμως να συγκινούνται από τις ιδέες αυτές αλλά μάλλον λόγω παροχολογίας, υποσχέσεων και θετικού "πνεύματος" των ομιλούντων που δείχνουν έτοιμοι να φέρουν ελπίδα και νεωτερισμούς, ανεξάρτητα βέβαια της πραγματικότητας.
Ο Αλέξης Τσίπρας στην αρχή και για αρκετό καιρό μετέπειτα φάνηκε πως δεν είχε την απαραίτητη πολιτική εμπειρία για να αντεπεξέλθει στις μεγάλες απαιτήσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης και δεν κατάφερε να δώσει πειστικές απαντήσεις για έξοδο από την κρίση αφού προσπαθούσε να ισορροπήσει ανάμεσα στο μέλλον της Ελλάδας στην Ευρώπη και στην εθνική αξιοπρέπεια που όμως είχε ήδη υπονομευθεί με την υπαγωγή της χώρας σε δημοσιονομικό έλεγχο.
Ο κ. Τσίπρας από την άλλη έπρεπε να βάλει σε μια τάξη τις συνιστώσες που αποτελούν το κόμμα του και να χαράξει ενιαία στρατηγική για να έχει κάτι διαφορετικό και ρεαλιστικό να προτείνει στους ψηφοφόρους εάν κι εφόσον η δικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ καταρρεύσει αδυνατώντας να επιβάλλει νέα μέτρα.
Εδώ λοιπόν παρουσιάζεται μια ιστορική ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ. Να κάνει την αυτοκάθαρσή του από κάθε στοιχείο ακραίας αριστερής πρακτικής, να στραφεί προς μια μεστή αριστερο-κεντρώα ρητορεία και να εμπλουτίσει τις τάξεις του με άτομα υψηλού επιστημονικού, ηθικού και κοινωνικού κύρους που να έχουν να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις στους ψηφοφόρους.
Αναμφίβολα, ο λαός πλέον ξέρει πως μαγικά ραβδιά δεν υπάρχουν και κανένας "τσαμπουκάς" δεν μπορεί να οδηγήσει την Ελλάδα σε μονομερή καταγγελία του χρέους της. Είναι επίσης γνωστό ότι σύμμαχοι δεν υπάρχουν όπως και ιστορικά έχει αποδειχτεί. Ούτε το "ξανθό γένος" της Ρουσσίας του Καζαντζάκη, ούτε οι Κινέζοι θα σπεύσουν να βοηθήσουν μια χώρα αν δεν έχουν συνεννοηθεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση ή τις ΗΠΑ, τους υπόλοιπους δηλαδή παγκόσμιους "παίκτες".
Για να μη βρεθεί λοιπόν ποτέ η χώρα μας σε καταστάσεις αδελφικού μίσους και κινδύνου εκτροπών, πρέπει το τάχιστο δυνατόν να εκπονηθεί ένα σοβαρό εναλλακτικό σχέδιο από την αξιωματική αντιπολίτευση έτσι ώστε να πείσουν τους πολίτες για το που έπραξαν λάθος τα άλλα κόμματα και που οι ίδιοι έχουν κάτι καλύτερο να δώσουν.
Άν υιοθετηθεί η τακτική του "ώριμου φρούτου" και απλά περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ να πέσει από μόνη της η κυβέρνηση χωρίς να έχει εξασφαλίσει απολύτως ρεαλιστικό εναλλακτικό σχέδιο διακυβέρνησης, ελλοχεύει ο σοβαρότατος κίνδυνος μεγάλης ανόδου της Χρυσής Αυγής, οι απογοητευμένοι και καταπονημένοι ψηφοφόροι δεν θα ξέρουν τι να ψηφίσουν και το μέλλον κάθε άλλο παρά ευοίωνο θα μπορούσε να θεωρηθεί.
Ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να εκληφθεί ως ιστορικός αν υπάρξει υπευθυνότητα. Δυστυχώς, η εμπειρία με τη ΔΗΜΑΡ έδειξε πως σε δύσκολες αποφάσεις δεν μετρούν τα λόγια αλλά τα έργα και ένα κόμμα με τόσο μεγάλα εκλογικά ποσοστά όπως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ουδεμία πολυτέλεια να εξαφανιστεί μπροστά από τις όποιες ευθύνες μα ούτε και τις κοινωνικές εφεδρείες για κατά μέτωπο σύγκρουση με την Ευρώπη και την έξοδο της Ελλάδας από την Ε.Ε.
Μένει να δούμε τελικά από τι "υλίκά" είναι φτιαγμένος ο ΣΥΡΙΖΑ και θα το δούμε στο αμέσως προσεχές διάστημα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου