ΔΕΠΑ Φαστ Φουντ

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Το φιάσκο με τη Γκαζπρομ και τη ΔΕΠΑ (ανεξαρτήτως του τι θα πράξουν οι Αζέροι που δε φημίζονται εξάλλου για τη φερεγγυότητά τους) αναδεικνύει για άλλη μια φορά πως σε μια ξεχαρβαλωμένη χώρα το success story καλύτερα να αποφεύγεται διότι σε λίγο θα έχει την ίδια αξία με το "λεφτά υπάρχουν".

Οι "διαρροές" είναι γνωστό πως στη δημοσιογραφία μπορούν κάλλιστα να είναι σκόπιμη, χονδροειδής και καραμπινάτη παραπληροφόρηση. Διαρροές σε τόσο σοβαρά ζητήματα όπως η εμπλοκή της Κομισιόν για να τιναχτεί στον αέρα μια κρίσιμη αποκρατικοποίηση δεν νοούνται. Και σοβαρή δημοσιογραφία που αναλύει στα τηλεοπτικά πλατό τέτοιες διαρροές πάλι δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σοβαρή.

Αναρωτιέται κανείς ποιος ιθύνων νους των Ευρωπαίων θα έπαιρνε το ρίσκο να μπλοκάρει τη συμφωνία με τους Ρώσους και να κάνει μια ήδη ταλαιπωρημένη κυβέρνηση και ένα λαό που παραμιλά, να σκέφτονται τι τους ξημερώνει αν τα όρνεα της Τρόϊκας αρχίσουν να μιλούν ή μάλλον να επιβάλλουν νέα μέτρα για να καλυφθούν τα λεφτά που δεν ήλθαν από τη Γκαζπρομ. Θα υπήρχε κάποιος με τόσο διεστραμμένο νου που θα ήθελε την Ελλάδα να κρέμεται στον αέρα και να ξαναρχίσουν τα σενάρια της δραχμής μετά από τόσα μέτρα και ισοπέδωση της μεσαίας τάξης;

Αναμφισβήτητα κανείς νοήμων Ευρωπαίος αξιωματούχος, ακόμα και η χαρντ κορ Ουρπιλάϊνεν και ο Σόϊμπλε, δεν θα ήθελαν να μην μπουν λεφτά στα ταμεία της Ελλάδας. Σημειωτέον δε πως δεν ζούμε πλέον στις εποχές που η χώρα έπρεπε να διαλέξει Κομμουνισμό ή Καπιταλισμό. Η κάθοδος της Γκαζπρομ ουδεμία επίπτωση θα είχε στον προσανατολισμό της χώρας να ανήκει εις την Δύσιν όπως έλεγε ο αείμνηστος Καραμανλής. Ούτε ρούβλια θα τυπώναμε την επαύριον, ούτε η βότκα θα αντικαθιστούσε το ούζο. 

Εφόσον δεν υπήρχε Ευρωπαϊκός ή Αμερικανικός όμιλος για να αγοράσει τη ΔΕΠΑ, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει για μπλοκάρισμα. Το όλο θέμα έγκειται καθαρά στα προβληματικά οικονομικά της επιχείρησης και στα λεφτά που της χρωστούν άλλοι. Οι Ρώσοι όπως κάθε ένας που επενδύει θέλει να είναι σίγουρος πως δε θα χάσει τα λεφτά του, ούτε θα εμπλακεί σε κυνήγι οφειλετών. 

Οπότε, δυο τινά μένουν στην κυβέρνηση (η εκχώρηση στους Αζέρους ας μη θεωρείται λύση). Ή να ρίξει το τίμημα για να καλυφθούν τυχόν ζημιές της εταιρείας από τον αγοραστή ή να κηρύξει άγονο το διαγωνισμό και να περιμένει τους Νεφελίμ για να κάνουν προσφορά.

Ας γίνει για μια ακόμα φορά μάθημα το γεγονός πως με φαστ φουντ και προχειροδουλιές, ενίοτε δε και με μια δόση Ελληνικής κουτοπονηριάς (που πλέον δεν περνά), αποκρατικοποιήσεις δεν γίνονται.