του Μανόλη Μπουχαλάκη
Η Γαλλία τόνισε λίαν προσφάτως πως η Βρετανία δεν μπορεί να απειλεί την Ευρωπαϊκή Ένωση πως θα αποχωρήσει εκεί κοντά το 2017 όταν θα θέσει στους πολίτες της το δημοψήφισμα αν θέλουν να παραμείνουν στην ΕΕ ή όχι.
Ο κ. Φαμπιούς σημείωσε, για να το ακούσει ο κ. Κάμερον, πως η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι α λα καρτ, να παραγγέλνει δηλαδή ο,τι θέλει ο καθένας. Αυτό που ο κ. Φαμπιούς δεν είπε βέβαια είναι πως μέχρι στιγμής κουμάντο στην Ευρώπη κάνει πρωτίστως η Γερμανία με ορισμένες υποτακτικές σε αυτήν χώρες και δευτερευόντως η Γαλλία η οποία ασθμαίνοντας προσπαθεί να φανεί ως σημαίνουσα Ευρωπαϊκή δύναμη μη μπορώντας όμως να φτάσει τη Γερμανία.
Η Αγγλία, εδώ και αιώνες, διατηρεί μια εθνικά ανεξάρτητη και υπερήφανη στάση βασιζόμενη στο αυτοκρατορικό και αποικιακό της παρελθόν. Ακόμη κι αν το γόητρό της ετρώθη τον 20ο αιώνα παραδίδοντας στις ΗΠΑ το ρόλο της παγκόσμιας δύναμης, στη συλλογική συνείδηση του Βρετανικού έθνους έχει περισσότερη σημασία η απεικόνιση της Ελισάβετ Β' στα χαρτονομίσματα του Καναδά και της Αυστραλίας παρά οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες που βιώνει η χώρα τους.
Πιστεύοντας λοιπόν ότι οι ΗΠΑ είναι ο κυρίαρχος για αυτές εταίρος λόγω κοινής εθνοτικής καταβολής και γλώσσας, οι Άγγλοι πολιτικοί είχαν και έχουν τη δυνατότητα να κάνουν λεκτικές ακροβασίες με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ένα νέο και αδοκίμαστο θεσμό με μύρια προβλήματα μεταξύ αυτών και το ίδιο το Ευρώ.
Αυτό για το οποίο έχουν δίκιο σίγουρα οι Βρετανοί όταν τα βάζουν με τις Βρυξέλλες είναι πως η αρχικά "χαλαρή" εμπορική ένωση πριν μισό αιώνα βαδίζει ολοταχώς προς μια υπερεθνική οντότητα με κεντρικές εξουσίες και σταδιακή αντικατάσταση των τοπικών κυβερνήσεων στην αρχή έμμεσα και αργότερα άμεσα.
Αυτή η υπερεθνική διακυβέρνηση ιδιαίτερα μετά την κρίση χρέους του Ευρώ μοιάζει περισσότερο πιθανή από ποτέ και σίγουρα αποτελεί διακαή πόθο της Γερμανίας με την οποία η Αγγλία δεν έχει και τις καλύτερες σχέσεις ιστορικά.
Στην Ελλάδα είδαμε με τον πιο γλαφυρό τρόπο τι εστί διακυβέρνηση εκ του μακρόθεν, με επίτροπους, τηλεδιασκέψεις και ντιρεκτίβες. Οι εκλεγμένες δημοκρατικά Ελληνικές κυβερνήσεις έτρεξαν στα πόδια της Τρόϊκας για να πάρουν λεφτά και να αποφύγουν τη χρεωκοπία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πρωτοφανή μέτρα ισοπέδωσης της Ελληνικής κοινωνίας και μια βίαια προσαρμογή σε συνθήκες που θυμίζουν δεκαετία του '70.
Ορισμένοι οικονομολόγοι και αναλυτές εκτιμούν πως ναι μεν θα είχαμε κάνει υποτιμήσεις στη δραχμή και θα είχαμε γλιτώσει αρκετά δεινά αν το Ευρώ δεν είχε δημιουργηθεί. Άλλοι πάλι θα ισχυριστούν πως μια απομονωμένη, μίζερη Ελλάδα των Βαλκανίων δεν θα είχε τίποτα να προσφέρει και θα έπρεπε να γίνει ξανά πιόνι των Αμερικάνων αν δεν ήθελε την Ευρώπη.
Το γεγονός παραμένει πως η Ελλάδα εισέπραξε δισεκατομμύρια κονδυλίων για έργα και δράσεις από την Ευρώπη αλλά και παρέδωσε μεγάλο μέρος της εθνικής της κυριαρχίας για να ανήκει σε μια κοινή οικογένεια. Αυτό φάνηκε με την οικονομική κρίση όταν ουσιαστικά μας προτάθηκε το δίλημμα "μέτρα ή χάος". Πληρώσαμε δηλαδή ένα μάλλον δυσανάλογο λογαριασμό στο "κλαμπ Ευρώπη", αλλά και εισπράξαμε τεράστια κονδύλια για ανάπτυξη.
Αυτό για το οποίο τώρα πρέπει να αγωνιστούμε είναι να μείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο γίνεται πιο πλουραλιστική, χωρίς περισσότερες υπερεξουσίες στις Βρυξέλλες και χωρίς να υπογράφουμε εν λευκώ ως χώρα για να παίρνουμε κονδύλια ή δάνεια. Διότι αυτό αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει στο Γερμανικό τρόπο διαπαιδαγώγησης που είναι αυστηρός και σκληρός. Όσο ενδίδουμε και παραδίδουμε εξουσίες στους γραφειοκράτες και τεχνοκράτες της Ε.Ε., τόσο πιο επώδυνη θα γίνει οποιαδήποτε παρασπονδία μας για να παραδειγματιστούν και οι άλλες χώρες.
Υπό αυτό το πρίσμα, η Βρετανία έχει δίκιο που θέλει να επιστρέψουν εξουσίες από τις Βρυξέλλες αντί να δοθούν κι άλλες. Απλά η Βρετανία έχει κάποια στηρίγματα και πιθανότατα θα τα καταφέρει εκτός Ε.Ε. Η Ελλάδα όμως όχι. Αυτό βέβαια δεν μας εμποδίζει ως χώρα αφενός να βάλουμε σε τάξη τα του οίκου μας και αφετέρου να πούμε ένα στοπ σε κάθε προσπάθεια μετατροπής των Ευρωπαίων πολιτών σε στατιστικά στοιχεία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου