του Μανόλη Μπουχαλάκη
Είναι γενικά αποδεκτό πως σε ένα κράτος δεν μπορείς να κυβερνήσεις αν δεν έχεις τα απαραίτητα οικονομικά εχέγγυα. Τα οποία μπορούν να προέλθουν από τρεις πηγές: Από την εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών (πετρέλαιο, χρυσό, φυσικό αέριο, κλπ), τη φορολόγηση των πολιτών (εφόσον έχουν να πληρώσουν) και την δια του πολέμου αρπαγή εδαφών και πλουτοπαραγωγικών πηγών (για να επανέλθουμε στο πρώτο στάδιο).
Η Ελλάδα είχε την ιστορική ατυχία να μην έχει αξιόλογες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Μνημειώδους απάτης έχουν μείνει τα "Λαυρεωτικά" όταν ο κατά τα άλλα ευεργέτης Συγγρός και οι Γαλλο-Ιταλοί κορόϊδευαν το φτωχό λαό να επενδύσει στα σκουπίδια των μεταλλείων Λαυρίου κάνοντάς τον να πιστέψει πως θα πλουτίσει.
Φορολόγηση για το νεοσύστατο Ελληνικό κράτος του 1832 σίγουρα δεν ήταν νοητή. Το ένα δάνειο μετά το άλλο δίνονταν από τις Μεγάλες Δυνάμεις με εξευτελιστικούς όρους και πολλές φορές τα μισά λεφτά χάνονταν στη...διαδρομή.
Πολεμικές επεκτατικές επιχειρήσεις η Ελλάδα δεν έκανε ποτέ και η μόνη εδαφική επέκταση που έγινε επί Ε. Βενιζέλου ήταν για τη λύτρωση των Ελληνικών πληθυσμών και όχι για την εκμετάλλευση του πλούτου των γαιών.
Από τη δεκαετία του '50, η Ελλάδα ξεκίνησε μια προσπάθεια αξιοποίησης των όποιων βιομηχανικών δυνατοτήτων είχε και υπήρξε μια υποτυπώδης αστική ανάπτυξη η οποία συνεχίστηκε μετά τη Μεταπολίτευση. Τότε μπήκαν τα θεμέλια ενός σύγχρονου κράτους με παράλληλη όμως ανάπτυξη της κρατικοδίαιτης αντίληψης και του πελατειακού κράτους που οδήγησαν σε σπατάλες, διαφθορά και σε ένα ατέλειωτο "παιχνίδι" ανάμεσα στο φορολογούμενο και την πολιτεία.
Με την εποχή του λαϊφ-σταϊλ, η σπατάλη και η ψευδο-ευμάρεια με δανεικά λεφτά κουκούλωσαν τις δομικές αδυναμίες της Ελλάδας που περικλείονταν στο γεγονός πως δεν έβγαζε τόσα για να συντηρήσει ένα λαό που αρέσκονταν στην επίδειξη και την πολυτέλεια.
Η κρίση του 2009 ξεσκέπασε απότομα αυτή την αδυναμία και τώρα η Ελλάδα καλείται ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της να ξεκινήσει από την αρχή και να δημιουργήσει η ίδια πλούτο με βάση την τεχνολογία, τις καινοτομίες, τον τουρισμό και τη στρατηγική της θέση στη Μεσόγειο. Καλείται όμως να αντιμετωπίσει και ένα σημαντικό εσωτερικό εχθρό που είναι η βία. Η οποία ανέκαθεν ταλάνιζε τη χώρα από την εποχή της δολοφονίας του Καποδίστρια.
Άν και σε όλα τα κράτη υπάρχουν ομάδες που για τον ένα ή τον άλλο λόγο θεωρούν πως η βία είναι μια μορφή πάλης ενάντια σε κάποιο κατεστημένο, στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια η βία είναι πολυποίκιλη και πολυεπίπεδη. Από τους τραμπουκισμούς έναντι πολιτικών μέχρι τις βομβιστικές επιθέσεις και τα τυφλά κτυπήματα, η βία απειλεί να παραλύσει την Ελλάδα και να την αφήσει έρμαιο στις ορέξεις των ακραίων εθνικιστών και αναρχικών. Ή, να την οδηγήσει σε καταστάσεις αναστολής του Συντάγματος και επιβολής στρατιωτικού νόμου.
Το ζήτημα είναι αρκούντως σοβαρό και πρέπει πρωτίστως να το μελετήσουν οι έχοντες τη χώρα υπό επιτροπεία, δηλαδή η Ε.Ε. και το ΔΝΤ. Η επιμονή σε στυγνά στατιστικά στοιχεία δεν έχει κανένα νόημα ούτε φυσικά η επιβολή νέων μέτρων αφού όσο απομυζεί κανείς ένα λαό τόσο αυξάνει τις πιθανότητες εξέγερσης και λευκής νομιμοποίησης της βίας. Φυσικά, επειδή η βία δεν έχει προτιμήσεις, στο τέλος πάλι ο λαός θα κληθεί να πληρώσει την αναρχία.
Θεμελιώδης λοιπόν είναι η άμεση επέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η εφαρμογή νέων αναπτυξιακών μέτρων όπως κούρεμα χρέους, επενδύσεις και στήριξη των ανέργων. Η οικονομική σταθεροποίηση της Ελλάδας δεν μπορεί να προέλθει μόνο από "μεταρρυθμίσεις", ένα προσφιλή και ανόητο όρο της Γερμανίας.
Από την άλλη, η κάθε μια κοινωνική τάξη στην Ελλάδα, πλην των πολύ φτωχών οι οποίοι θα πρέπει και να στηριχθούν, πρέπει να συνηθίσει στην ιδέα πως για κάποια χρόνια θα πρέπει να ζει με λιγότερα χρήματα. Το κράτος από την πλευρά του οφείλει να καταλάβει πως τα δημόσια έσοδα αυξάνονται μόνο με αύξηση των καταναλωτών και της εργασίας και όχι με την υπερφορολόγηση.
Μετά και τα πρόσφατα περιστατικά βίας στο εμπορικό κέντρο Mall, ο πρωθυπουργός οφείλει μετ' επιτάσεως να τονίσει στον κ. Σόϊμπλε και τους λοιπούς συναδέλφους του πως η Ελλάδα είναι, παρ΄όλη την αδυναμία της να παράγει πετρέλαιο ή διαμάντια, κατέχει σημαίνουσα θέση στην Ευρώπη και πως μαζί με την φιλότιμη προσπάθειά της να ξοδεύει ότι παράγει, πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού για να μη νικήσει η βία τις στατιστικές. Διότι, η βία καθότι μεταδοτική μπορεί να εξαπλωθεί και σε άλλες χώρες με προβλήματα χρέους. Και μετά το πράγμα δεν θα συμμαζεύεται.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου