Οι κάλπες της πολιτικής πτώσης

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Μέχρι τώρα στη βαρετή κοινοβουλευτική ζωή του τόπου, πέραν των υποτιθέμενων θερμών ρητορειών και των ατερμόνων ομιλιών που κοίμιζαν μερικές φορές και ελέφαντες, τίποτα το αξιοσημείωτο δεν υπήρχε στις εργασίες του Κοινοβουλίου μας. Ακόμα και οι μνημειώδεις κόντρες Ανδρέα Παπανδρέου - Μητσοτάκη και οι θεατρικά αποδιδόμενες ομιλίες του Κ.Καραμανλή του νεώτερου, εντάσσονταν σε φυσιολογικές κοινοβουλευτικές καταστάσεις. Υποπτεύομαι, δε, πως μετά το πέρας των "διαξιφισμών" στη Βουλή οι βουλευτές πήγαιναν μαζί για σουβλάκια ή για κοκτεϊλ με καραβίδες, όπως το πάρει κανείς. 

Με την έλευση της κρίσης όμως τα πράγματα σοβάρεψαν. Εφόσον οι εκλογικές κάλπες τίναξαν στον αέρα το προϋπάρχον πολιτικό τοπίο και ανέβασαν στο προσκήνιο κόμματα ανώριμα και ανέτοιμα να προσφέρουν λύσεις στα φλέγοντα ζητήματα, το φυσικό επακόλουθο ήταν να αναζητηθούν παντός είδους ευθύνες από πολιτικά πρόσωπα υπό την πίεση μιας κοινωνίας που οργισμένη θέλει να δει στο σκαμνί όσο το δυνατόν περισσότερους εξ αυτών που πιστεύει πως ευθύνονται για την καταβαράθρωση της χώρας

Να εξηγήσω σε αυτό το σημείο πως είναι απόλυτα δίκαιο να αναζητηθούν και ποινικές ευθύνες εφόσον προκύψουν για οποιοδήποτε αποδεδειγμένα φέρει ευθύνη για παραλείψεις, λάθη, ολιγωρίες και καθυστερήσεις που έφεραν το ΔΝΤ και τον Τόμσεν μια ώρα αρχύτερα στην Ελλάδα. Τα παλαιότερα χρόνια ο πολιτικός κόσμος είχε βολευτεί με τον όρο "πολιτικές ευθύνες" και "πολιτικό κόστος" και πολλοί εκ των πολιτικών μας είχαν αποθρασυνθεί νομίζοντας πως ότι κι αν κάνουν το πολύ πολύ να μείνουν εκτός Βουλής. Μετά, με τους κατάλληλους χειρισμούς και τερτίπια, θα προσπαθούσαν ξανά να μπουν στο προσκήνιο εφόσον η εξουσία για πολλούς στην Ελλάδα αποτελεί κάτι ανάμεσα σε αφροδισιακό και Προζάκ.

Με τέτοια κρίση όμως που προέκυψε και οδήγησε την Ελλάδα σε καθεστώς αρμοστείας και σε μισθολογικές συνθήκες της δεκαετίας του '80, προφανώς και πρέπει να αναζητηθούν και ποινικές ευθύνες αν αποδειχτεί πως κάποιοι έκαναν κακούς χειρισμούς και άφησαν το πλοίο να τσακιστεί στα βράχια. 

Μέχρι τώρα, εκτός από κάποιους πρώην πολιτικούς που έχουν πάει στη φυλακή για μίζες και οικονομικά εγκλήματα, μόνο ο πρώην υπουργός Παπακωνσταντίνου ελέγχεται για αλλοίωση στοιχείων που αφορούσαν συγγενικά του πρόσωπα με καταθέσεις στο εξωτερικό. 

Τώρα, ορισμένα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν να στηθούν κάλπες παραπομπής στο Ειδικό Δικαστήριο όχι μόνο για τον κ. Παπακωνσταντίνου αλλά και για τους κ. Βενιζέλο, Παπανδρέου και Παπαδήμο. Αυτό δεν είναι ούτε παράνομο ούτε περίεργο αν τα κόμματα αυτά θεωρούν πως οι προαναφερθέντες έχουν και ποινικές ευθύνες. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι πως και πάλι αιωρείται στην ατμόσφαιρα όχι η αύρα της κάθαρσης και της διαφάνειας μα αυτή του ξεκαθαρίσματος λογαριασμών.

Τον Ιούλιο του 1965, η πολιτική τάξη της χώρας ευρίσκετο σε μια παρόμοια κατάσταση ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και εμφυλίου πολέμου. Η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ είχε δηλητηριάσει το δημόσιο βίο και το παλάτι μαζί με μηχανισμούς του παρακράτους μεθόδευσε τη διάλυση της Ένωσης Κέντρου, με τα γνωστά επακόλουθα.

Τις οίδε, ίσως την ύστατη στιγμή τα πολιτικά κόμματα καθίσουν ψύχραιμα να αναλύσουν τα γεγονότα και να αποδώσουν τις πραγματικές ευθύνες στους υπευθύνους, χωρίς φόβο και πάθος. Άν όμως οι διαδικασίες των ψηφοφοριών γίνουν για να "τελειώσουν" πολιτικά το Βενιζέλο και να ρίξουν την κυβέρνηση και μαζί με αυτόν να δικάσουν και 2 πρώην πρωθυπουργούς, τότε τα πράγματα δεν προοιωνίζονται ανέφελα για τη Δημοκρατία.