Σταυροφόροι της ψευδο-ηθικής

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Εδώ και πολλά χρόνια ο πολιτικός κόσμος στην Ελλάδα προσπαθεί με κάθε τρόπο να πείσει το εκλογικό σώμα πως πορεύεται ορθά, πως ευαγγελίζεται ηθική ακεραιότητα, δικαιοσύνη, καλύτερες μέρες και διαφάνεια στις πράξεις του. Βέβαια υπογείως ο ένας προσπαθεί να φάει τον άλλο και να του ρίξει λάσπη στην προσπάθεια της ατομικής πολιτικής επιβίωσης.

Τυπικό παράδειγμα είναι τα Ιουλιανά. Με αφορμή την κόντρα Παπανδρέου - Ανακτόρων, επήλθε χαοτική πολιτική κατάσταση με τη γνωστή "αποστασία" και τις κυβερνήσεις - μαριονέτες που οδήγησαν στην 21η Απριλίου. Τα Ιουλιανά έμειναν στην Ιστορία ως μια πλήρως αποτυχημένη προσπάθεια να αυτοκαθαρθεί ο πολιτικός κόσμος. Στην Ένωση Κέντρου υπήρχε μίσος κατά του Ανδρέα Παπανδρέου, αρκετοί βουλευτές του κέντρου είχαν ήδη "στασιάσει" σε νομοσχέδιο, η ΕΡΕ σιγόνταρε δια του Π. Κανελλόπουλου τα πολιτικά μίση και μέσα σε όλα αυτά η υπόθεση ΑΣΠΙΔΑ και ο υποχθόνιος ρόλος της Φρειδερίκης.

Με όλα αυτά αν και ο κίνδυνος εκτροπής ήταν ορατός, ουδείς έβλεπε τη δικτατορία να έρχεται αλλά συνέχιζαν τους εκατέρωθεν πολέμους. Και την ώρα που τελικά ο Κανελλόπουλος και ο Γ. Παπανδρέου συμφώνησαν σε κάποια θέματα και σε εκλογές, τους πρόλαβε ο Παπαδόπουλος.

Φέραμε τα Ιουλιανά ως παράδειγμα για να καταδειχτεί το άκρον άωτον της πολιτικής υποκρισίας. Όταν όλοι είναι εναντίον όλων και όταν όλοι θεωρούν εαυτούς δίκαιους και υπερασπιστές του καλού, τότε δεν προμηνύονται καλά πράγματα για τη χώρα.

Ας έλθουμε όμως στις μέρες μας. Η περίφημη "Λίστα Λαγκάρντ" είναι το τελευταίο επεισόδιο μιας σειράς πολιτικών επεισοδίων που έλαβαν χώρα με φόντο τη χρεωκοπία της Ελλάδας. Τα τελευταία 3 χρόνια έχουμε δει αρκετά επεισόδια από αυτό το σήριαλ. Πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου, κυβέρνηση "ειδικού σκοπού" Παπαδήμου, και τρικομματική Σαμαρά. Διάλυση του ΠΑΣΟΚ τουλάχιστον με τη μορφή που υπήρχε, φυλάκιση παλαιών του στελεχών, κηδεμονία της τρέχουσας κυβέρνησης από την Τρόϊκα, κλπ.

Εφόσον τελικά αποδειχτεί και τυπικά η ενοχή του πρώην Υπουργού Παπακωνσταντίνου για την αλλοίωση της λίστας Λαγκάρντ, τότε θα μιλάμε για ένα ακόμη καρφί στο "φέρετρο" της παλιάς πολιτικής τάξης. Μιας τάξης που επί 30 χρόνια έταζε μια ουτοπία με ξένα χρήματα και που ενέδιδε στο αμαρτωλό αλισβερίσι με τους πάντοτε πρόθυμους ψηφοφόρους που ζητούσαν ανταλλάγματα για την ψήφο τους. Και μιας τάξης που πάντοτε θεωρούσε εαυτήν άσπιλη από σκάνδαλα, τα οποία όταν συνέβαιναν αποτελούσαν "μεμονωμένες περιπτώσεις" και "μακριά από εμάς".

Προφανώς και δεν γίνεται να είναι όλοι υποκριτές και απατεώνες στην πολιτική. Τα τόσα πολλά γεγονότα όμως τείνουν να προσδώσουν ένα μόνιμο στίγμα στον πολιτικό κόσμο και αναγκάζουν πολλούς πολίτες να μην εμπιστεύονται κανένα κόμμα ή να στρέφονται προς επικίνδυνες ατραπούς όπως στα κόμματα της ακροδεξιάς.

Το σίγουρο είναι πως πολλά από αυτά που βιώσαμε τα τελευταία 3 χρόνια δεν θα είχαν έρθει στο φως αν δεν υπήρχε η οικονομική κρίση και η ανάγκη -με το πιστόλι της Τρόϊκας στον κρόταφο- να αρχίσουν επιτέλους έλεγχοι και απόδοση ευθυνών σε όλο το κοινωνικό φάσμα, των πολιτικών μη εξαιρουμένων.

Ποιός ξέρει, ίσως τώρα οι σταυροφόροι της ψευδο-ηθικής να πάψουν να μιλάνε και να εμφανίζονται για κάποια χρόνια και να αρχίσουν να δουλεύουν και να παράγουν έργο οι πραγματικά σωστοί και ηθικοί, όσοι κι αν έχουν μείνει.