Καθρέπτη, καθρεπτάκι μου....

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Συχνά πυκνά ακούμε τα τελευταία χρόνια για την οικονομική και κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα. Ως συνήθως, οι σχολιάζοντες την κατάσταση βλέπουν τα γεγονότα υπό το πρίσμα της πολιτικής, ταξικής, οικονομικής και εκπαιδευτικής τους κληρονομιάς. 

Οι εξ αριστερών καταβολών και πεποιθήσεων βλέπουν τα γεγονότα ως απότοκο της καπιταλιστικής καταπίεσης, οι δεξιοί ως φυσιολογικές διακυμάνσεις νεοφιλελεύθερων αγορών, οι ακροδεξιοί ως αποτέλεσμα των μεταναστών και όλων των ξένων, οι πλούσιοι ως αφορμή για να κρύψουν τα λεφτά τους, οι φτωχοί ως διάψευση των ονείρων τους για κοινωνική ανέλιξη και ούτω καθεξής.

Συλλογικά όμως ως χώρα κοιτάζουμε τα πράγματα εκ των έσω. Για τη διεθνή κοινότητα, ακόμη κι αν στις άλλες χώρες πάνω κάτω η κοινωνία είναι ίδια, η Ελλάδα αυτή τη στιγμή φαίνεται υπό εντελώς διαφορετικό πρίσμα. 

Ο πρώην υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόμνεϊ ουκ ολίγες φορές αναφέρθηκε στην Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγή και ως το ζοφερό παράδειγμα που θα μπορούσαν να αποτελέσουν για τις ΗΠΑ αν δεν προσέξουν τα οικονομικά τους.

Οι Γερμανοί με βάση τους ισχυρούς μηχανισμούς του λαϊκίστικου Τύπου τους, παρουσίασαν τη χώρα μας ως τον απατεώνα της Ευρώπης που μπήκε στο Ευρώ με κάλπικα στοιχεία και που αποτελεί άντρο διαφθοράς, κακοδιοίκησης και παχυδερμισμού.

Οι Γάλλοι, υποτίθεται πιο φιλικά προσκείμενοι προς εμάς, έσταξαν "χολή" δια του επίσης υποτίθεται φιλέλληνα πρώην προέδρου τους Ζισκάρ Ντ' Εστέν ο οποίος είπε χωρίς να μασά τα λόγια του οτι κακώς η Ελλάδα είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Οι Τούρκοι που παρόλη την οικονομική τους πρόοδο διαθέτουν τεράστια τμήματα του πληθυσμού τους αναλφάβητα και σε κατάσταση της Λίθινης εποχής, δια του στόματος του άρτι αποκαλυφθέντος σουλτάνου τους, Ερντογάν, μας χαρακτήρισαν χρεωκοπημένους.

Σχεδόν σε κάθε ρεπορτάζ Μέσων του εξωτερικού, τα σχόλια των αναγνωστών είναι στην κατεύθυνση είτε του οτι η Ελλάδα αποτελεί την Ιφιγένεια των αγορών, ή οτι πληρώνει τις ίδιες της τις αμαρτίες όντας ανοργάνωτη και βαθιά διεφθαρμένη.

Και συν τοις άλλοις, πρόσφατα Γερμανικό έντυπο έκανε αφιέρωμα στη ζωή των Ελλήνων κροίσων που ουδόλως ασχολούνται με τα δεινά του λαού διότι έχουν πολλή δουλειά με τα καράβια τους ή τις συλλογές έργων τέχνης που διαθέτουν. 

Με αυτά και με άλλα, στο εξωτερικό δίνουμε μια εικόνα που ουδεμία σχέση έχει με το αν ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται στα γκάλοπ ή αν το ΠΑΣΟΚ πρέπει να ανασυνταχτεί διότι το έφαγε η μαρμάγκα. Δεν συγκινούν κανέναν τα πανό στην Ακρόπολη, οι καταλήψεις, οι συντεχνιακές αντιδράσεις των δήμων που δε γουστάρουν να απολύσουν προσωπικό, λειτουργώντας ως κράτος εν κράτει.

Τα μικροσυμφέροντα πάσης φύσης, οι διαγκωνισμοί και οι έριδες καθώς και το ατελείωτο κουβεντολόϊ για το πόσο φταίνε οι πολιτικοί ή οι διαπλεκόμενοι, ουδέν αντίκτυπο έχει στο εξωτερικό. 

Στη διεθνή κοινότητα εξακολουθεί να υπάρχει η εικόνα μιας χώρας που δε λειτουργεί ή δε θέλει να λειτουργήσει εθνικά ή πατριωτικά, αλλά είναι έρμαιο της Τρόϊκας και της Μέρκελ. Δίνουμε την εντύπωση ενός λαού που περιμένει τις πικρές δόσεις του ΔΝΤ και της Ε.Ε. για να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Οι όποιες αντιδράσεις είναι καθαρά συντεχνιακές και κλαδικές. Ουδένα ενδιαφέρον παρουσιάζεται να δείχνει ο Ρουπακιώτης και οι δικηγόροι για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους που βγαίνουν κατά κύματα στην ανεργία. Στον καιάδα έχουν ρίξει οι επαγγελματίες της Υγείας τους ασθενείς και ασφαλισμένους καθότι τους κόβουν λεφτά και τους μειώνουν τις προμήθειες αφού το κράτος πλέον δεν έχει για "πάρτι" δισεκατομμυρίων.

Η λίστα θα μπορούσε να είναι μεγάλη. Το θέμα όμως είναι οτι αυτή την εικόνα ενός κατακερματισμένου και μισάδελφου λαού δεν τη βλέπουμε τόσο εμείς όσο οι άλλοι, οι εκτός Ελλάδας. Και μερικοί κουνούν το κεφάλι τους και φιλοσοφούν εις βάρος ενός ολόκληρου έθνους θεωρώντας μας κακομοίρηδες και ανίκανους να ομονοήσουμε στο παραμικρό.

Υπάρχει λύση; Βέβαια. Ονομάζεται αφύπνιση εθνικής συνείδησης. Αυτή περιέχει την προσπάθεια να βγούμε από τα στενά μας κομματικά, ταξικά ή κλαδικά συμφέροντα και να σκεφτούμε ως Έλληνες πρωτίστως. Να δούμε ποιά είναι τα κοινά μας σημεία και οι κοινές μας επιδιώξεις. Να συναποφασίσουμε και να συμπαραταχθούμε ως έθνος και όχι ως κλάδος. Και να κάνουμε τη δική μας κάθαρση ως έθνος και οχι ως συντεχνία.

Τρόποι για να γίνει αυτό υπάρχουν. Αρκεί κάθε φορά που η Τρόϊκα σκέφτεται νέο "μαστίγωμα" της Ελλάδας να μην τρέχουμε ο καθένας κι απάνω του και ο κάθε κλάδος ότι προλάβει να αρπάξει αλλιώς θα κάνει σαματά. Έτσι δε γίνεται τίποτα. Με μαζική αντίδραση όμως σαν έθνος αλλά παράλληλα δεχόμενοι οτι δε γίνεται μια ζωή το κράτος να μας τρέφει, μπορούμε να σταθούμε στις δικές μας "κόκκινες γραμμές" που σίγουρα δεν είναι το εφάπαξ ή τα επιδόματα αλλά η αξιοπρέπεια του Έλληνα, το δικαίωμα στην εργασία και τη ζωή.

Οπότε, την επόμενη φορά που θα σκεφτούμε οτι "κοίτα τους άτιμους, πάλι μέτρα παίρνουνε", ας κοιτάξουμε στον καθρέπτη και ας τον ρωτήσουμε, "καθρέπτη καθρεπτάκι μου, μήπως κοιτάω μόνο την πάρτη μου και την πληρώνουμε όλοι για αυτό";