Μετά και το άρθρο του "Βήματος" περί πραξικοπήματος το 2011 το οποίο από ότι φανερώνει το ρεπορτάζ δεν είχε και συγκλονιστικές πιθανότητες να συμβεί, μια μερίδα σχολιαστών και αναλυτών υπομειδίασε θεωρώντας τα γραφόμενα της εφημερίδας ως "αλλεργία" του συγκροτήματος Λαμπράκη σε κάθε τι που αγγίζει τα όρια του εθνικιστικού. Βεβαίως και το συγκρότημα Λαμπράκη ήταν ανέκαθεν κεντρο-αριστερό, Βενιζελικό, Παπανδρεϊκό, κλπ, για αυτό κάθε τι που σχετίζεται με το "πατρίς - θρησκεία - οικογένεια", "ελιά και Κώτσο Βασιλιά" και άλλα συναφή να του προκαλούν ρίγη εθνικού διχασμού, εμφυλίου και της απριλιανής Χούντας.
Ανεξάρτητα όμως από το τι αντανακλαστικά έχει ο ΔΟΛ και την όποια κοσμοθεωρία του για τη μονιμότητα της κεντροαριστεράς στην Ελλάδα ως ασφαλέστερης για τη Δημοκρατία εναλλακτικής, ο ανεξάρτητος μελετητής και παρατηρητής οφείλει να κάνει δυο πράγματα.
Πρώτον, να μελετήσει όλα τα πραξικοπήματα του 20ου αιώνα, από το Γουδί μέχρι το 1967 για να διαπιστώσει σε ποιό ιστορικό πλαίσιο αυτά εντάσσονταν. Κάθε φορά, το πλαίσιο αυτό ήταν διαφορετικό.
Πότε η αιτία ήταν η φαυλοκρατία, πότε τα ανάκτορα, πότε η Μικρασιατική καταστροφή, πότε ο φόβος του κομμουνισμού και της Αριστεράς, πότε το μίσος ανάμεσα σε βασιλικούς και βενιζελικούς. Σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις η υποτιθέμενη "επανάσταση" δεν ήταν παρά ένα ιστορικό θέατρο του παραλόγου με πρωταγωνιστές ανόητους, ανιστόρητους, ατάλαντους και ημιμαθείς δικτάτορες. Και μόνο οι χειμαρρώδεις ασυναρτησίες του Παπαδόπουλου και η κλίκα των αιμοδιψών υπανθρώπων που τον περιέβαλλαν, αρκούν για να διαπιστώσει κανείς το μέγεθος της ευφυϊας και της πολιτικής τους στάθμης.
Δεύτερον, ο μελετητής θα διαπιστώσει οτι κανένας από τους λόγους που ευνόησαν πραξικοπήματα στο παρελθόν δεν υπάρχει σήμερα. Όμως, υπάρχουν τα εξής δεδομένα: Κοινωνική οργή, απαξίωση του πολιτικού συστήματος, άνοδος της ακροδεξιάς, αύξηση του χάσματος μεταξύ πλούσιων και φτωχών και εξασθένηση των δεσμών που κρατούν την κοινωνία "δεμένη" για να μη σφάξει ο ένας τον άλλον.
Επίσης, υπάρχει μια υποβόσκουσα και ύπουλη "αύρα" στην κοινωνία. Ένα σημαντικό (άγνωστο όμως) ποσοστό Ελλήνων έχουν μια διακαή επιθυμία να ξαναδούν Χούντα στην Ελλάδα. Και αυτοί δεν ανήκουν ούτε στη Χρυσή Αυγή ούτε στους Γερμανοτσολιάδες. Είναι καθημερινοί άνθρωποι που είτε έζησαν την επταετία του Παπαδόπουλου και νοσταλγούν την υποτιθέμενη "τάξη και ασφάλεια" ή νεότεροι που έχουν στο μυαλό τους μια παρόμοια κοινωνία στην οποία ο χωροφύλακας θα περιπολεί στις γειτονιές και που θα είναι οι πόρτες όλες ξεκλείδωτες.
Αγνοούν όλοι αυτοί οτι σε περίοδο δικτατορίας ουδείς θα λέει το μακρύ του και το κοντό του. Οι κραυγές στα καφενεία θα πάψουν ως δια μαγείας και κανείς δε θα συζητά πολιτικά θέματα παρά μόνο για το ποδόσφαιρο. Οι απεργίες θα εξαφανιστούν εν μια νυκτί, οι φωνακλάδες απεργοί με τις ντουντούκες θα ανακαλύψουν ξανά το σκάκι στο σπίτι, οι περίφημες "ομάδες προβληματισμού" διαφόρων αμπελοφιλόσοφων για τα πολιτικά θα γίνουν ομάδες προβληματισμού για τη σωτηρία της καρέτα-καρέτα, ο κάθε ένας που αναρτεί σε μπλογκ ή στο φέϊσμπουκ θα παρακολουθείται από ειδικά προγράμματα (όπως ήδη γίνεται στις ΗΠΑ για το φόβο της τρομοκρατίας) και οι παραβάτες όχι απλά θα δουν τα σχόλιά τους να διαγράφονται αλλά θα έχουν και την επίσκεψη της αστυνομίας "δι' υπόθεσίν των".
Ο φιλήσυχος γείτονας που έβγαζε το σκύλο του για βόλτα κάθε πρωϊ ενδεχομένως να αποτελέσει πρώτης τάξης πληροφοριοδότη και καταδότη αν χρειαστεί. Και όπως γινόταν την εποχή της Χούντας, κανείς δεν θα εμπιστεύεται κανένα.
Ίσως να ακούγονται αναχρονιστικά και ακραία όλα αυτά. Όμως σε περίπτωση πραξικοπήματος και δικτατορίας όπως κάποιοι ονειρεύονται, η Ελλάδα θα απομονωθεί διεθνώς και δεν θα έχει τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για ένα διάστημα το μόνο που θα κρατά τη χώρα στην ύπαρξη θα είναι τα τανκς. Με αυτό τον τρόπο θα ξανανοίξουν οι πληγές και οι έχθρες μεταξύ ακροδεξιών που θα έχουν το πάνω χέρι και αριστερών που πάλι θα θεωρηθούν οτι υφίστανται πογκρόμ. Πιθανότατα αν συμβεί το κακό θα το υποστούν το πογκρόμ όχι μόνο αυτοί αλλά και κάθε μετανάστης, νόμιμος και μη. Κάθε τι που θα "ξινίζει" τα μούτρα των αποθρασυμένων ακροδεξιών θα τιμωρείται με την ανοχή και επιβράβευση των επίσημων αρχών. Δεν αποκλείεται να δούμε και παρεμβάσεις των χουντικών για το μέγεθος της γυναικείας φούστας, όπως είχε κάνει ο "στρατηγός" Παττακός.
Επειδή μπορεί να συμβούν αυτά ή και χειρότερα, καλό θα ήταν ούτε να υποβαθμίζουμε τη δυναμική του "ρεύματος" ορισμένων στην κοινωνία που ονειρεύονται δικτατορία για να "μπει τάξη" όπως αφελέστατα νομίζουν, ούτε να θεωρούμε οτι πλέον πραξικοπήματα δε γίνονται. Βεβαιότατα, για να αποφευχθεί ο κίνδυνος θα πρέπει άμεσα η Ευρώπη να συνδράμει την Ελλάδα για να επανέλθει η κοινωνική δικαιοσύνη. Και η κυβέρνηση θα πρέπει τάχιστα να εμπεδώσει το αίσθημα ασφαλείας στους πολίτες για να μη βρίσκουν χώρο διάφοροι που θέλουν να υποκαταστήσουν την πολιτεία ως "εκδικητές".
Μαζί με αυτά οφείλουμε να καταλάβουμε ως χώρα οτι μπορούμε να φτιάξουμε μια κοινωνία πιο δίκαιη και ανθρώπινη χωρίς να θεωρούμε τον αριστερό εχθρό του έθνους ή το μετανάστη γεννημένο φονιά. Με την ίδια λογική δεν μπορούμε να θεωρούμε και τον εργαζόμενο δούλο ή το συνάνθρωπό μας υλικό προς εκμετάλλευση. Γιατί, αν είμαστε έτοιμοι να μισήσουμε και να εκμεταλλευτούμε το διπλανό μας, γιατί να μην είμαστε έτοιμοι και για δικτατορία εν ονόματι, υποτίθεται της τάξης και της ασφάλειας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου