του Μανόλη Μπουχαλάκη
Τα τελευταία χρόνια πριν την κρίση, υπήρχε διάχυτη η ιδέα ενός ειδικού μοντέλου ανάπτυξης. Εν πολλοίς το ίδιο μοντέλο υπήρχε και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Πολύ απλά αυτό έλεγε οτι ανάπτυξη ίσον κατανάλωση. Και κατανάλωση ίσον δουλειές. Άρα οι περισσότεροι εργαζόμενοι θα καταναλώνουν περισσότερο και ούτω καθεξής.
Παρομοίως, το κράτος θεωρούσε ευνόητο οτι η κατανάλωση μπορεί να προέλθει όχι μόνο από τους μισθούς των εργαζομένων, επειδή αυτοί ούτως ή άλλως δεν έφταναν για όργια κατανάλωσης, αλλά από δανεισμό. Για αυτό φρόντισαν οι τράπεζες με την απίστευτη ροή χρήματος προς ένα λαό που πάντα ονειρευόταν τα φράγκα αλλά πάντα με το όνειρο έμενε.
Το κράτος, λοιπόν, σκέφτηκε οτι με το ευρώ ο κόσμος θα έχει χρήμα, θα καταναλώνει, θα ζει μια ψευδαίσθηση ευμάρειας. Οπότε δεν υπήρχε κανένας λόγος να προχωρήσει σε περικοπές που θα είχαν βοηθήσει αφάνταστα στον καιρό της κρίσης.
Εξηγούμαι: Σχολές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης οι οποίες απασχολούσαν ελάχιστους μαθητές και δεν είχαν λόγο ύπαρξης αφού οδηγούσαν στην ανεργία και την ετεροαπασχόλιση, έμεναν στη θέση τους για να θρέφουν τις τοπικές κοινωνίες.
Στρατόπεδα που υπήρχαν με βάση δομές και διατάξεις δυνάμεων του Εμφυλίου ή του Ψυχρού Πολέμου επίσης παρέμεναν διάσπαρτα σε διάφορα μέρη στη μέση του πουθενά αλλά απασχολούσαν προσωπικό και πόρους και έτρεφαν τη φιλοδοξία ορισμένων ενστόλων που ήθελαν να διατάζουν κι ας ήταν και αρκούδες του εθνικού δρυμού δίπλα από το στρατόπεδο.
Διάφορες δημόσιες υπηρεσίες οι οποίες είχαν ως κύριο αντικείμενο την επικύρωση εγγράφων και την εναπόθεση αυτών σε ογκώδεις φακέλους, εξακολουθούσαν να υφίστανται και να αποτελούν μεγάλο "κελεπούρι" για αργόσχολους και ρουσφετολόγους που έπιαναν, τρόπος του λέγειν, από το γιακά τον τοπικό βουλευτή και του ζητούσαν διορισμό εκεί.
Ποικίλες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις με απροσδιόριστη δραστηριότητα στήνονταν εν μια νυκτί και "ρουφούσαν" κρατικά και κοινοτικά κονδύλια μέσα από δαιδαλώδεις διαδικασίες ενώ πολλά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατήρτησαν ανέργους οι οποίοι απασχολήθηκαν δωρεάν σε επιχειρήσεις και μετά δεν ξαναπροσλήφθηκαν.
Συμπεραίνει κανείς λοιπόν οτι το μοντέλο ανάπτυξης, μπίζνας και "πέρα βρέχει" που υπήρχε στην Ελλάδα προ της κρίσης ήταν όχι απλά στρεβλό αλλά στα όρια της εθνικής αφασίας αφού δεν λάμβανε υπόψη του αφενός τις πραγματικές δυνατότητες και όρια της χώρας και αφετέρου το ευνόητο οτι δεν μπορούν να υπάρχουν λεφτά για πάντα ούτε και για όλους.
Σε πολλές χώρες η ανάπτυξη και οι θέσεις εργασίας έχουν να κάνουν με επιστήμη, με καινοτομίες, με ευρεσιτεχνίες, με σωστή διαχείρηση των πόρων και του ανθρώπινου δυναμικού. Όχι οτι και εκεί δεν υπάρχει διαφθορά και διασπάθιση χρήματος. Όμως οι ελεγκτικοί μηχανισμοί προλαμβάνουν την πλειοψηφία των περιπτώσεων αυτών.
Τέλος, κανείς δεν είπε οτι δεν είναι ωραίο να καταναλώνεις. Αρκεί να μην θεωρείς οτι με ένα μισθό μπορείς να αυτοανακηρυχθείς μαχαραγιάς, μπον βιβέρ ή Μπιλ Γκέϊτς. Και αν η τράπεζα ή το κράτος σου ψιθυρίσουν οτι μπορεί και να είσαι, μην τους πιστέψεις.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου