του Μανόλη Μπουχαλάκη
Συχνά πυκνά ακούμε τα τελευταία χρόνια διάφορους συνδικαλιστές και επαγγελματίες να ομιλούν με πάθος για τον "κλάδο" τους. Μάλιστα, μιλούν και στηρίζουν αυτόν τον "κλάδο" με το ίδιο σθένος είτε αυτός ονομάζεται κλάδος Καθηγητών Πανεπιστημίου ή Φορτοεκφορτωτών.
Προφανώς κανένα πρόβλημα δεν υπάρχει με τους κλάδους ή το συνδικαλισμό. Ιερό και δίκαιο είναι η κάθε επαγγελματική ομάδα να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της. Αυτό όμως που δημιουργεί προβλήματα είναι όταν οι "κλάδοι" αρχίζουν να επαναστατούν κατά του "δέντρου". Όπου δέντρο βάλτε το κοινωνικό σύνολο.
Η πρόσφατη κινητοποίηση των Δικαστών έφερε στην επιφάνεια το περίεργο αυτό φαινόμενο. Άν και ο κλάδος των Δικαστών έχει υποστεί μειώσεις μισθών όπως όλοι οι κλάδοι, είναι να απορεί κανείς τι έχουν να κερδίσουν οι Δικαστές από τις έμπρακτες διαμαρτυρίες και τις "λευκές" απεργίες. Μήπως θα αναγκάσουν δι' αυτής της οδού την κυβέρνηση να υπαναχωρήσει στα αιτήματά τους; Και τι θα πει οτι οι δικαστές πρέπει να πληρώνονται καλά για να μην μπαίνουν στον πειρασμό να εκπέσουν της δίκαιης κρίσης τους;
Με την ίδια λογική ο γιατρός πρέπει να χειρουργεί όπως - όπως τον ασθενή και άν αυτός τη βγάλει καθαρή την έβγαλε. Με κάθε 5 % μείωση μισθού θα πρέπει να γίνονται και 5% λιγότερα ράμματα μετά την επέμβαση, ας πούμε.
Επίσης, ο καθηγητής στο σχολείο για κάθε μείωση μισθού θα πρέπει να ομιλεί και λιγότερο και στο τέλος πρέπει να βάζει ένα μαγνητόφωνο, ή ΜΡ3 πλέϊερ (για να γίνω σύγχρονος) με την παράδοση του μαθήματος.
Εκτός του μη λογικού του θέματος, ειδικά ο κλάδος των Δικαστών, όντας νευραλγικός για τη Δημοκρατία, πρέπει να σκέφτεται δέκα και να κόβει μια, όπως λέει και το γνωμικό. Διότι παραδίπλα βρίσκονται οι αστυνομικοί και οι στρατιωτικοί που επειδή δεν προβλέπεται να εγκαταλείψουν τα στρατόπεδα και τα φυλάκιά τους, ίσως μπουν στον πειρασμό να προβούν σε άλλες, πιο ριζικές κινητοποιήσεις, τις οποίες οι Δικαστές και οι πολιτικοί να μην μπορούν να ελέγξουν.
Κάθε κινητοποίηση είναι λογικό να ξεκινά με συζήτηση και διάλογο με την πολιτεία και την εκάστοτε κυβέρνηση. Και πρέπει ο διάλογος αυτός να είναι ειλικρινής και αν χρειαστεί έντονος. Άν δεν τελεσφορήσει αυτό το στάδιο, υπάρχουν και οι απεργίες, υπάρχουν και οι κινητοποιήσεις. Δυστυχώς στην Ελλάδα άπαξ και τα συντονιστικά όργανα ψηφίσουν δι' ανάτασης των χειρών και αποφασίσουν, το επόμενο δευτερόλεπτο την πληρώνουν άλλοι πολίτες που δε φταίνε σε τίποτε. Ουδείς σπεύδει να συζητήσει με το κράτος. Αποφάσισαν δια βοής να "ψήσουν" οι φαρμακοποιοί το κράτος; Το επόμενο δευτερόλεπτο την "πληρώνει" ο ασθενής.
Αποφάσισαν οι καθηγητές απεργία στα σχολεία; Πάει η μισή χρονιά (αφού αποθρασυμένοι οι μαθητές μετά αρχίζουν καταλήψεις). Περί παιδείας βέβαια και μάθησης ούτε λόγος.
Σκέφτηκαν οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα να κάνουν κινητοποιήσεις; Την επόμενη τα σκουπίδια γίνονται βουνό (παρά τις ανόητες εκκλήσεις να μην κατεβάζει ο κόσμος σκουπίδια) και τίθεται σε κίνδυνο η δημόσια υγεία.
Στους καιρούς που ζούμε αν μη τι άλλο χρειάζεται αλληλεγγύη και συμπαράσταση ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες και συνεργασία ανάμεσα στους κλάδους και την κυβέρνηση. Μόνο έτσι θα κάνουμε το πέρασμα από την κρίση στην επανόρθωση λιγότερο επώδυνο.
Όποιος όμως εξακολουθεί να κοιτά τα του "κλάδου" του αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο, βάζει τα θεμέλια για πιο ζοφερές καταστάσεις στο μέλλον ιδιαίτερα αν η κρίση βαθύνει. Και μια κοινωνία στην οποία ο ένας θα τρώει τον άλλο δεν τη θέλει κανείς. Αφήστε που θα φτωχύνουν όλοι μια και καλή. Ηθικά, κοινωνικά και κυριολεκτικά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου