του Μανόλη Μπουχαλάκη
Στις 22 Μαϊου του 1963 δολοφονήθηκε από παρακρατικούς ο βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης. Η εποχή εκείνη ήταν έντονα χαοτική για την Ελλάδα, μέσα σε καθεστώς απόλυτης πολιτικής αστάθειας, μίσους, παθών και δολοπλοκιών. Η άνοδος της Αριστεράς είχε τρομάξει το Παλάτι, το παρακράτος που αποτελείτο από απομεινάρια του εμφύλιου με διαδρομές στην ΚΥΠ, τη ΣΙΑ και τις ένοπλες δυνάμεις είχε αρχίσει να ακονίζει τα "μαχαίρια" του πραξικοπήματος και όλα αυτά συντέλεσαν στη γνωστή επταετία του Παπαδόπουλου και των "παληκαριών" του.
Η σημερινή κατάσταση δεν έχει ουδένα κοινό με την εποχή της δολοφονίας Λαμπράκη. Τουλάχιστον το πολιτικο-κοινωνικό υπόβαθρό της είναι τελείως διαφορετικό. Η Ελλάδα δεν είναι αποικία των Αμερικανών, οι Γλύξμπουργκ και η πανταχού παρούσα Φρειδερίκη δεν κυβερνούν τη χώρα και η προαιώνια διαίρεση σε Εθνικόφρονες - Βενιζελικούς - Κομμουνιστές δεν υφίσταται πλέον, τουλάχιστον με το ίδιο μίσος και πάθος. Τέλος, η Ελλάδα δεν είναι πεδίο αντιπαράθεσης ΕΣΣΔ και ΗΠΑ για να ανακαλύπτονται κρυμμένοι ασύρματοι και Μπελογιάννηδες.
Τα αίτια της αφύπνισης του ακραίου εθνικισμού και της κοινωνικής διχόνοιας με όλα τα επακόλουθα δεινά είναι πρωτίστως οικονομικά και δευτερευόντως εθνικά. Ναι μεν η Ελλάδα ταπεινώθηκε με την κάθοδο της Τρόϊκας και την κατεδάφιση του σπάταλου κράτους αλλά η στάθμη της κοινωνίας απέχει έτη φωτός από την αγροτική, υπανάπτυκτη, εσωστρεφή και καθημαγμένη Ελλάδα της μετεμφυλιακής δεκαετίας. Τη δεκαετία του '50, ακόμα και με τις παρεμβάσεις και την πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή, η Ελλάδα εξακολουθούσε να παραμένει μια τύποις μεσαιωνική χώρα με έντονα τα σημάδια του εμφυλίου και του μίσους. Είναι χαρακτηριστικό οτι ακόμα και ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε επιτεθεί στον Πλαστήρα ο οποίος προσπαθούσε να κατευνάσει τα μίση και την εκδίκηση ανάμεσα σε κομμουνιστές και "εθνικόφρονες".
Στις μέρες μας, σε καιρό χωρίς Ψυχρό Πόλεμο, ανάκτορα και πολιτικά πάθη, δεσπόζει η οικονομική δυσπραγία και η τιμωρία της Ελλάδας από τους εταίρους της για τη χρόνια εξαπάτηση των οικονομικών δεδομένων που δίναμε σε αυτούς. Αυτό όμως μπορεί να αλλάξει μόλις οι εταίροι μας διαπιστώσουν οτι η χώρα έπαθε αρκετά. Παρόλα αυτά, η τωρινή οικονομική κατάσταση δεν έχει μέτρο σύγκρισης με την αληθινή φτώχεια όπως τη βιώνουν δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη. Βεβαιότατα για το μέσο οικογενειάρχη η κατάσταση είναι δύσκολη και χιλιάδες συμπολιτών μας καλούνται να κόβουν δαπάνες ακόμα και από την τροφή τους για να πληρώνουν λογαριασμούς και το νοίκι τους.
Ακόμη όμως και μετά από αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών και αγοραστικής δύναμης, πάλι η Ελλάδα παραμένει αξιοπρεπής χώρα για να ζει κανείς, με κατά κεφαλήν εισόδημα πολλαπλάσιο άλλων χωρών. Το σοκ όμως της προσαρμογής ήταν δυνατό και πέτυχε ορισμένα "νεύρα" της κοινωνίας που είχαν να κάνουν με την κατανάλωση και την σύνδεσή της επίδειξης πλούτου με κοινωνική άνοδο, για αυτό και η οργή πολλών στράφηκε στο παλαιοκομματικό σύστημα, σε δημοσιογράφους, λαθρομετανάστες και πάει λέγοντας.
Την κατάσταση δυστυχώς εκμεταλλεύθηκαν σκληροπυρηνικές και μιλιταριστικές οργανώσεις όπως η Χρυσή Αυγή, καθώς και ανέτοιμα και ανώριμα κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες τα οποία τόνισαν την κατ' αυτούς εθνική συνείδηση και υπερηφάνεια που επλήγησαν χωρίς όμως να εκφράσουν ξεκάθαρες λύσεις για έξοδο από την κρίση. Η δε Χρυσή Αυγή έφτασε στο σημείο να υποκαθιστά και τα όργανα της τάξης κάνοντας ελέγχους σε άδειες μικροπωλητών και προβαίνοντας σε βίαιες ενέργειες εναντίον τους. Με αυτό τον τρόπο δημιούργησε προηγούμενο οργάνωσης ομάδων "εκδικητών" και παραστρατιωτικής φύσης το οποίο δεν προϊδεάζει για τίποτα καλό, εφόσον μετά τους λαθρομετανάστες μπορεί να έχουμε κάλλιστα μια σύγκρουση αριστερών και Χρυσής Αυγής.
Συμπεραίνει κανείς λοιπόν οτι το κακό αυτή τη φορά μπορεί να γίνει για εντελώς διαφορετικούς λόγους από αυτούς που όπλισαν το χέρι του Γκοτζαμάνη στη δολοφονία Λαμπράκη. Το αποτέλεσμα όμως μιας δολοφονίας πολιτικού για "ξεκαθάρισμα λογαριασμών" μεταξύ κάθετα αντίθετων ιδεολογικών χώρων, ίσως φέρει "κύματα" πολιτικών και κοινωνικών αναταράξεων με επιπλέον πόλωση και έχθρα από Έλληνες προς Έλληνες.
Προς το παρόν, η σιωπηρή αποδοχή παραστρατιωτικών οργανώσεων που λειτουργούν ως κράτος εν κράτει, σιγά - σιγά θα μεταφραστεί σε σιωπηρή εξουσιοδότηση για ευρύτερες ενέργειες με άγνωστα αποτελέσματα για την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό.
Το μεγάλο Στοπ σε κάθε ανεγκέφαλο και μισαλλόδοξο Γκοτζαμάνη μπορεί να προέλθει από την ίδια την κοινωνία που θα κατανοήσει οτι η Ελλάδα του 2012 δεν έχει καμιά σχέση με την Ψωροκώσταινα του 1963. Σε αυτό πρέπει να συμβάλλει η τωρινή κυβέρνηση που τάχιστα πρέπει να θωρακίσει τα στρώματα που εύκολα άγονται και φέρονται από σπόρους μίσους και τυφλής βίας. Να τα θωρακίσει με προγράμματα απασχόλησης και πρόνοιας, έχοντας επισημάνει στους ανόητους της Τρόϊκας τον κίνδυνο εκτροπής της Ελλάδας. Ταυτόχρονα, πρέπει να ενταθεί το αίσθημα της ασφάλειας και του νόμου ώστε να μη βρουν περιθώριο λαϊκισμοί και φανατισμοί να εισχωρήσουν.
Με αυτό τον τρόπο και με την γνώση και πεποίθηση της κοινωνίας οτι μπορούμε να ανακτήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια και σιγά σιγά να φέρουμε ανάπτυξη, ο κίνδυνος της εκτροπής μπορεί να αποφευχθεί. Σε αυτό όλοι παίζουν ρόλο. Οι εργοδότες, τα σώματα ασφαλείας, τα συνδικαλιστικά κινήματα, οι επαγγελματικοί κλάδοι, η πολιτεία. Μόνο αν εμπεδωθεί το αίσθημα της αλληλεγγύης μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το μέλλον μας.
Άν όμως ο κάθε ένας κοιτά τα δικά του, οι σπόροι της διχόνοιας θα δουλέψουν, θα γιγαντωθούν και σε κάποιο μοιραίο βράδυ ένας Γκοτζαμάνης θα την κάνει τη ζημιά. Και ένας άλλος Καραμανλής θα αναρωτηθεί ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου