Καρέκλες και ρουσφετάκια

του Μανόλη Μπουχαλάκη

 

Ένα κράτος χρειάζεται δημόσιους υπάλληλους για να λειτουργήσει, αυτό είναι γεγονός. Εκτός από τα σώματα ασφαλείας, την Πυροσβεστική, τους εκπαιδευτικούς και το ιατρικό προσωπικό, χρειάζονται και οι διοικητικοί και το προσωπικό των υπηρεσιών. Συνήθως, και από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου, το μεγαλύτερο όνειρο του νεοέλληνα ήταν να μπει σε μια τέτοια υπηρεσία γραφείου. 

Μιλιούνια και ορδές γονέων και κηδεμόνων καθώς και ενδιαφερομένων έσπευδαν κάθε που γινόταν μια προκήρυξη για να προσπαθήσουν να "χώσουν" παιδιά, εγγόνια και βαφτιστήρια. Με το που έπαιρναν το "μαγικό" αριθμό πρωτοκόλλου, έσπευδαν με ταχύτητα α λα Ουσαϊν Μπολτ στο πλησιέστερο βουλευτικό γραφείο για να παρακαλέσουν να γίνει κάτι για το βλαστάρι τους. Κι αν δεν τα κατάφερναν με τη μια, υπήρχαν οι επόμενες φορές. Όρεξη να υπήρχε και το απαραίτητο θράσος για να καταφέρουν το διορισμό.

Ο δημόσιος τομέας σε γενικές γραμμές τα είχε όλα. Σταθερό μισθό, επιδόματα, εφάπαξ, προνόμια, έξοδα μετακινήσεως, άδειες από τη σημαία και χίλια δυο καλούδια. Στον ιδιωτικό τομέα ελάχιστοι απολάμβαναν παρόμοια προνόμια και συνήθως μετά από σκληρή δουλειά και εφόσον βέβαια δινόταν η πολυπόθητη προαγωγή.

Η κομματοκρατία όμως του Δημοσίου ευνόησε το πελατειακό κράτος και πέραν των μονίμων υπαλλήλων στήθηκε ένα απέραντο γαϊτανάκι προσλήψεων με σύμβαση ορισμένου χρόνου ή με σύμβαση έργου. Εκεί το κυβερνών κόμμα "πάρκαιρνε" τους ψηφοφόρους και οι ψηφοφόροι ζούσαν με τη λαχτάρα της μονιμοποίησης. Κλασικό δείγμα τέτοιου εκτρώματος ήταν τα STAGE κατά τα οποία χιλιάδες νέων κυρίως προσλήφθηκαν με ελάχιστο μισθό καρτερώντας τη μονιμοποίησή τους διότι οι σοφοί γονείς πολλών εξ αυτών, τους είχαν γαλουχήσει με το αξίωμα "άπαξ κι έβαλες το ένα πόδι στο δημόσιο, θα μπει και το άλλο".

Είναι περιττό να πούμε πόσοι άξιοι νέοι και νέες με πολλά προσόντα αποκλείστηκαν από το Δημόσιο λόγω της αδιαφάνειας στις προσλήψεις και στους "φωτογραφικούς" διαγωνισμούς. Πάρα πολλές φορές επιτήδειοι φορείς έβρισκαν τρόπο παράκαμψης του ΑΣΕΠ για να διορίσουν ρουσφετολογικά.

Το πως θα χειριστεί το κράτος την "καυτή πατάτα" που το ίδιο δημιούργησε με υπεράριθμους υπαλλήλους σε μια υπηρεσία και ελάχιστους σε μια άλλη, είναι δικός του λογαριασμός που πρέπει όμως σύντομα να τον "ανοίξει". Αστυνομικοί που υπηρετούν σε γραφεία εφοπλιστών πρέπει να μετατεθούν σε μάχιμη υπηρεσία. Υπάλληλοι που βάζουν μια σφραγίδα και σου λένε μονίμως "δεν είμαι εγώ αρμόδιος, κύριε" , οφείλουν να μετατεθούν σε υποστελεχωμένες υπηρεσίες.Το δε "ταμπού" της απόλυσης όσων πραγματικά δεν προσφέρουν τίποτα στην υπηρεσία τους και απλά "τρώνε" μισθούς, δεν θα πρέπει να παραμείνει "ταμπού" αλλά να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά.

Τέλος, αν το κράτος ιδιωτικοποιήσει ζημιογόνους οργανισμούς, τόσο το καλύτερο. Κανείς δε χρειάζεται ένα καταστροφικό ΟΣΕ ή μια επιχείρηση που είναι ζημιογόνα. Άν πρέπει να ιδιωτικοποιηθούν λιμάνια και αεροδρόμια με σωστό μάνατζμεντ, αυτό ας γίνει. 

Καβγάδες για την "καρέκλα" πλέον δεν νοούνται σε μια χώρα υπό το διαρκή κίνδυνο της χρεωκοπίας. Όπως επίσης καλό θα ήταν να παύσουν οι πιέσεις για διορισμούς στους βουλευτές. Το Δημόσιο είναι πια μια ξεχαρβαλωμένη μηχανή που χρειάζεται επειγόντως "ρεκτιφιέ" και με πολλά κομμάτια της να θέλουν πέταμα. Μαζί με αυτά τα κομμάτια, ποιός ξέρει, ίσως πεταχτεί και στον κάλαθο της ιστορίας η ανοησία του να προτιμάται κάποιος που έχει κομματικά "ένσημα" αντί τον σκληρά εργαζόμενο και σπουδαγμένο πολίτη. Άλλωστε η κομματοκρατία και τα ρουσφέτια ευθύνονται εν πολλοίς για το χαοτικό δημόσιο χρέος. Ήρθε η ώρα λοιπόν να τα στείλουμε στη λήθη της Ιστορίας.