του Μανόλη Μπουχαλάκη
Αυτό που ονομάζουμε "διεθνής κοινότητα" είναι γνωστό οτι είναι ένα σύνολο κρατών που δημιουργήθηκαν μέσα από επαναστάσεις, πολέμους, φρικαλεότητες και παντελή έλλειψη "ανθρωπίνων δικαιωμάτων". Κάποια εκ των κρατών της κοινότητος αυτής έγιναν σιγά-σιγά δημοκρατικά και κάποια παρέμειναν δεσποτικά, τυρρανικά και απολυταρχικά.
Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και αφού η Κοινωνία των Εθνών είχε αποτύχει, δημιουργήθηκε ο ΟΗΕ για να υπάρξει μια στοιχειώδης διεθνής τάξη. Λίγα χρόνια αργότερα δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, προπομπός της ΕΟΚ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι Ευρωπαϊκές αυτές ενώσεις και κοινότητες επίσης δημιουργήθηκαν όχι τόσο για δημοκρατικούς σκοπούς αλλά πρωτίστως για εμπορικούς και για να επιτρέψουν την ευκολότερη διακίνηση κεφαλαίων και μέσω αυτής να στρέψουν την προσοχή της Ευρώπης στο επιχειρείν αντί στη διαρκή πρακτική να βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου.
Η Οικονομική και Νομισματική Ένωση που ουσιαστικά έχει αποτύχει, έφερε το κοινό νόμισμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ανέδειξε τις χαοτικές διαφορές στα κράτη μέλη της Ένωσης αναδεικνύοντας παράλληλα το ανέφικτο μιας αληθινά Οικονομικής και Πολιτικής ένωσης.
Αξίζει όμως να πει κανείς οτι παρόλα τα κουσούρια των διεθνών οργανισμών, παρόλη την χρηματοκεντρική υπόσταση της Ε.Ε. και την μέγιστη υποκρισία που χαρακτηρίζει πολλούς από τους θεσμούς της, η Ελλάδα επί χρόνια ποθούσε να είναι μέλος της, να ανήκει σε μια Ευρωπαϊκή οικογένεια για να απεξαρτηθεί από την ισοπέδωση και τα απέραντα βάσανα που υπέστη στα χέρια των πάλαι ποτέ Μεγάλων Δυνάμεων (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) και των Ηνωμένων Πολιτειών.
Πράγματι, η επιλογή μας ως χώρα να μετέχουμε σε μια ειρηνική, μη "ιμπεριαλιστική" ομάδα κρατών ήταν και παραμένει η καλύτερη επιλογή σε σχέση με την απομόνωση και τις ορέξεις των εκάστοτε Αμερικανών και Σοβιετικών πρέσβεων όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Σίγουρα είναι καλύτερο να λαμβάνεις μέρος με τη γνώμη σου στο Ευρωκοινοβούλιο παρά να δέχεσαι τον ανθύπατο Πιουριφόϊ με τα κοντομάνικα να μπαινοβγαίνει στα πρωθυπουργικά γραφεία δίνοντας εντολές.
Δεχόμενοι λοιπόν για λόγους εθνικής ασφάλειας και ανάπτυξης να μετέχουμε στην Ευρωπαϊκή οικογένεια, αναλάβαμε κάποιες υποχρεώσεις που διέπουν τη συμφωνία μας με αυτή. Προφανώς όποιος δήμαρχος, βουλευτής ή υπουργός ονειρευόταν (ή ονειρεύεται) μόνο επιδοτήσεις, κονδύλια και πακτωλούς χρημάτων για να βολέψει ψηφοφόρους και να κάνει το χωριό του Μόντε Κάρλο ή Κάννες, πλανάται πλάνην οικτράν.
Αναγκαστικά επίσης παραδίδεται μέρος της εθνικής κυριαρχίας στις Βρυξέλλες διότι σε αρκετά ζητήματα δεν μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να πράττει ότι θέλει πριν ενημερώσει τους εταίρους. Μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις μπορεί μια χώρα να ενεργήσει μονομερώς.
Στις επόμενες εκλογές λοιπόν, ουσιαστικά αποφασίζουμε αν θέλουμε να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή οικογένεια με τα συν της και τα πλην της ή θέλουμε να αποχωρήσουμε με ανοικτό τον κίνδυνο εθνικών περιπετειών πάσης φύσεως.
Είναι αυτονόητο οτι η επιλογή μας για παραμονή στο Ευρώ και τη ΕΕ δεν μπορεί να θεωρηθεί ως λευκή επιταγή προς τη συντηρητική Γερμανία και τις υποτακτικές σε αυτήν χώρες για να συνεχιστεί η άγρια λιτότητα και η περαιτέρω εξαθλίωση των χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου. Για να είναι όμως το μήνυμα σαφές και ξεκάθαρο, θα πρέπει να υπάρξει μια Ευρωπαϊκά προσανατολισμένη κυβέρνηση η οποία σε συνεργασία με τις άλλες χώρες που μαστίζονται από τη λιτότητα θα πρέπει να θέσει έντονα ζήτημα αλλαγής των κάθε μορφής Μνημονίων και εμμονών που ταλανίζουν τη Γερμανία και τις ομοειδείς της χώρες.
Ο δρόμος μπροστά μας δεν είναι εύκολος, όμως με καθαρό μυαλό και αποφυγή ακροτήτων και με κλειστά αυτία σε ανόητους λαϊκισμούς και εθνικισμούς, μπορούμε να φέρουμε περισσότερη ελπίδα και ανάπτυξη στην Ελλάδα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου