του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, κ. Βενιζέλος, αναλαμβάνει το κόμμα σε μια εξόχως προβληματική για το πολιτικό σύστημα περίοδο. Το ΠΑΣΟΚ δημοσκοπικά τουλάχιστον θεωρείται "αφανισμένο" με ποσοστά που θυμίζουν το 1974, όταν το κίνημα ήταν στα σπάργανά του. Το μοντέλο διακυβέρνησης που ασκήθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου, τον Κώστα Σημίτη και το Γιώργο Παπανδρέου θεωρείται ουσιαστικά και τυπικά αποτυχημένο εφόσον αντί να κρατήσει την Ελλάδα στις υγιείς οικονομικά χώρες της Ευρώπης, την παρέσυρε σε σπατάλες, ανεξέλεγκτο δανεισμό και ψευδαισθήσεις ευμάρειας και καταναλωτικής ανάπτυξης μέσω του Ευρώ, ενός δομικά στρεβλού ενιαίου νομίσματος το οποίο μέχρι πριν λίγα χρόνια θεωρείτο "ιερό δισκοπότηρο" της ευημερίας και της σταθερότητας.
Είναι λοιπόν προφανές οτι αν ο κ. Βενιζέλος θέλει να κομίσει "αλλαγές σελίδων" και νέες εποχές ανοίγματος του ΠΑΣΟΚ στην κοινωνία θα πρέπει να έχει υπόψη του οτι στο καθεστώς χρεωκοπίας που βρίσκεται η Ελλάδα, οι λεκτικοί κώδικες που χρησιμοποιούντο στο παρελθόν είναι αμφίβολο αν θα αποδώσουν το παραμικρό, τουναντίον μάλλον θα προκαλέσουν την οργή του μέσου πολίτη. Διότι, ο κ. Παπανδρέου και όλοι οι πολιτικοί προ αυτού, ποτέ δεν ευαγγελίστηκαν "αίμα, δάκρυα και κόπο" στις εξαγγελίες τους αλλά εξωστρέφεια, ανάπτυξη, προστασία του πολίτη και χίλια δυο άλλα. Τα τελευταία 2 - 3 χρόνια όμως η χώρα έχασε το 30 % του πλούτου της με ότι αυτό συνεπάγεται.
Εφόσον το έχει αντιληφθεί αυτό ο κ. Βενιζέλος, οφείλει να πει επακριβώς τι προτίθεται να κάνει για να μην έχουμε σε λίγο ξανά το ίδιο άθλιο σκηνικό με την Τρόϊκα να θέλει νέα οικτρά μέτρα και μισθούς στα 250 ευρώ. Οφείλει να πει στον κάθε Έλληνα τι ρόλο και πρωτοβουλίες θα αναλάβει όταν κληθεί να συγκυβερνήσει με τον κ. Σαμαρά (προφανώς όποιος σκέφτεται αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να μετακομίσει πάραυτα στον πλανήτη Άρη). Και επίσης πρέπει ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ να μας πει αν με οποιοδήποτε κόστος θα βάλει πάνω από όλα την εθνική στρατηγική της ενότητας και των κοινών θέσεων έναντι των όποιων προσωπικών του φιλοδοξιών ή ιδεών. Διότι η χώρα εις το εξής και για να αντιμετωπίσει την πληγή του Φαραώ που λέγεται Τροϊκα χρειάζεται ισχυρή βούληση και κοινές θέσεις από τα κόμματα που θα συγκυβερνήσουν.
Η ωμή πραγματικότητα δυστυχώς δεν αφήνει περιθώρια πανηγυρισμών και αίσθησης νέων εποχών στον κ. Βενιζέλο, αλλά την αίσθηση του κατεπείγοντος και της σκληρής δουλειάς για να μη γίνει η χώρα Βουλγαρία ή Ρουμανία. Τουλάχιστον αυτοί είχαν κομμουνισμό και θα τους πάρει καμιά πενηνταριά χρόνια να γίνουν κράτη με δυνατή οικονομία. Η Ελλάδα όμως δεν είχε τον Κόκκινο Στρατό να την απειλεί αν τολμούσε να ανοίξει καμιά χαραμάδα ελευθερίας και τις μαριονέτες πρωθυπουργούς να επιβάλλουν το Μεσαίωνα. Είχε όλη την ελευθερία (και τα λεφτά) να γίνει μια ισχυρή και ευημερούσα χώρα. Το γιατί δεν έγινε, ας αρχίσει να απασχολεί τον κ. Βενιζέλο ήδη από σήμερα, ως πρώτο έναυσμα προβληματισμού. Το PSI ας το αφήσουμε για αργότερα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου