του Μανόλη Μπουχαλάκη
Αυξάνονται και πληθύνονται τα κόμματα στην Ελλάδα! Μετά το κόμμα, "Ανεξάρτητοι Έλληνες" από τον κ. Καμμένο, ήρθε και η "Κοινωνική Συμφωνία" των Κατσέλη - Καστανίδη. Ήδη έχουμε και τη "Δημοκρατική Συμμαχία" της κ. Μπακογιάννη όπως και τη "Δημοκρατική Αριστερά" του κ. Κουβέλη.
Στη Δημοκρατία ο πλουραλισμός δεν ενέχει κανένα αρνητικό στοιχείο. Ίσα - ίσα που (θεωρητικά) θα έπρεπε να δηλώνει τις διαφορετικές απόψεις της κοινωνίας και δια αυτής της οδού να επιτρέπει στον κάθε ψηφοφόρο να επιλέξει αυτό που του ταιριάζει.
Στην προκειμένη όμως περίπτωση των νέων κομμάτων στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι το αξιοπερίεργο. Όλα τα ανωτέρω κόμματα προέρχονται από διασπάσεις κομμάτων του ήδη υπάρχοντος πολιτικού συστήματος. Η μεν κ. Μπακογιάννη και ο κ. Καμμένος εκ της Νέας Δημοκρατίας, ο κ. Κουβέλης εκ του ΣΥΡΙΖΑ και οι κ. Καστανίδης - Κατσέλη εκ του ΠΑΣΟΚ.
Χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να μειώσω τις προσπάθειες των ανωτέρω κομμάτων να διατυπώσουν τις ιδεολογίες τους, αξίζει κανείς να αναρωτηθεί κάποια πράγματα πριν αποφασίσει να τα επιλέξει για τις εναλλακτικές τους προτάσεις που ισχυρίζονται οτι κομίζουν.
Το πρώτο που θα έπρεπε ίσως να ρωτήσει κανείς είναι γιατί τόσο καιρό, ιδίως από την έναρξη της οικονομικής κρίσης το 2009, οι ιδρυτές τους που υπηρετούσαν στα αντίστοιχα προηγούμενα κόμματα δεν σκέφτηκαν να διαμαρτυρηθούν εμπράκτως παραιτούμενοι από τα κόμματα αυτά;
Δεύτερον, γιατί δεν ακούσαμε εναλλακτικές λύσεις για το Μνημόνιο; Πέραν των εθνεγερτήριων θούριων και των γενικών τοποθετήσεων εκφράζω αμφιβολίες αν δημοσιεύτηκαν επαρκή σχέδια για το τι θα κάνουμε ως χώρα αν επιλέξουμε τη χρεωκοπία.
Τρίτον, ακόμα και τώρα που οι παραιτηθέντες - διαγραφέντες σπεύδουν να οργανωθούν και να υιοθετήσουν αντιμνημονιακή ρητορική, θα υπάρξει ρεαλιστικό και αποδεκτό εκ των Ευρωπαίων σχέδιο εκ μέρους των "αντιμνημονιακών" ώστε να πειστούν οι δανειστές μας να μας απαλλάξουν από το Μνημόνιο; Ή μήπως θα πορευθούμε στις εκλογές με τον κίνδυνο να υποπέσει μέρος του πολιτικού συστήματος σε λαϊκισμό και δημαγωγία εκμεταλλευόμενο διαλυτικά φαινόμενα στην κοινωνία και με επιπλέον κίνδυνο να προκληθεί μια απροσδιόριστη κοινωνική οργή χωρίς πολιτική λύση;
Μπορεί κανείς να δεχτεί οτι πολλοί εκ των ιδρυτών και συμμετεχόντων στα νέα κόμματα έχουν δει τα πράγματα αλλιώς και δεν αναγνωρίζουν πλέον τους πολιτικούς φορείς στους οποίους ανδρώθηκαν. Αρκεί όμως αυτοί οι "βετεράνοι" να έχουν κάτι να πουν, κάτι απολύτως ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο. Άν εμμείνουν στην στείρα ρητορική, ασφαλώς το μόνο που θα προσφέρουν είναι η περαιτέρω κοινωνική απορρύθμιση. Κάτι που δεν χρειαζόμαστε στο άμεσο μέλλον.
Από την άλλη, ουδείς είπε ποτέ οτι θα πρέπει εσαεί να σκύβουμε το κεφάλι ως λαός στην Τρόϊκα. Για αυτό όποιος έχει κάτι να καταθέσει με αξία, ας το καταθέσει. Και ας το διαδηλώσει στο Ευρωκοινοβούλιο και στις Βρυξέλλες και στο Νέο Δελχί. Αρκεί βέβαια αυτό που θα καταθέσει να είναι κατανοητό και να έχει τη στήριξη της πλειοψηφίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άν όμως θέλουμε το ευρώ, θέλουμε τις επιδοτήσεις της Ευρώπης αλλά από την άλλη πολύ θα μας άρεσε να πάμε και να τους πούμε "δε χρωστάμε, δεν πληρώνουμε", ο δρόμος για το Δρομοκαϊτειο είναι πλήρως ανοικτός και η πόρτα του Ιδρύματος ξεκλείδωτη για όσους ονειρεύονται εθνική παλιγεννεσία και Δερβενάκια χωρίς να βρούν πρώτα τι έφταιξε και η χώρα έμεινε απένταρη και έρμαιο της Μέρκελ και της Λαγκάρντ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου