του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ορμώμενος από το περίφημο "κίνημα της πατάτας" και την αιώνια κόντρα παραγωγών - μεσαζόντων θυμήθηκα οτι οι μεσάζοντες δεν είναι παρά ένας από τους κρίκους που συμβάλλουν στην τελική τιμή που φτάνει στον καταναλωτή. Σε πολλές περιπτώσεις λειτούργησε, λειτουργεί και θα λειτουργεί εις τον αιώνα το περίφημο Καρτέλ το οποίο είναι από δύσκολο έως αδύνατον να το καταπολεμήσεις. Διότι, αν οι ολιγοπωλιακές πρακτικές μετά συμφωνίας "κυρίων" που εφαρμόζονται συχνά, αναγκάζουν τον καταναλωτή να αγοράζει π.χ. το γάλα άνω του 1 ευρώ το λίτρο και παρ' όλες τις διαμαρτυρίες οι τιμές δεν πέφτουν, τότε αληθώς δεν έχει νόημα η εμμονή σε αυτά τα προϊόντα κι ας είναι Ελληνικά.
Αυτό ισχύει για κάθε παράγωγο της Ελληνικής επιχειρηματικότητας, από αγαθά μέχρι υπηρεσίες. Δεν νοείται ειδικά στην εποχή μας να πουλά ο μέσος επιχειρηματίας σε τιμές της ένδοξης και ανόητης εποχής του λαϊφ στάϊλ. Ούτε ο ξενοδόχος, ούτε ο εστιάτορας, ούτε ο καφετζής, ούτε ο παραγωγός φέτας, πληγουρίου ή βοτάνων με θεραπευτικές ιδιότητες. Θα μου πείτε, και που το βάζεις το κόστος παραγωγής; Τα ενοίκια, το ΙΚΑ, τους φόρους, το προσωπικό; Αυτά όμως είναι η μόνιμη επωδός των απανταχού εν Ελλάδι επιχειρηματιών. Αρκετοί, δε, δίνουν και τον απαραίτητο σπαρακτικό - απελπιστικό τόνο στα επιχειρήματά τους για να δώσουν την εντύπωση οτι αν μειώσουν 2-3 σεντς τις τιμές θα πάνε φυλακή λόγω χρεών, θα απολύσουν τους φαμελιάρηδες εργαζόμενούς τους, θα επέλθει το τέλος του κόσμου.
Άν και πράγματι αρκετοί επιχειρηματίες ή παραγωγοί όντως είναι σε δύσκολη θέση, δεν μπορεί να ισχύει η καταστροφή για όλους, ιδιαιτέρως δε για αυτούς που ακόμα και πριν την κρίση κλαίγονταν οτι δεν τα βγάζουν πέρα και οτι θα τους κατασχέσει η εφορία το σπίτι. Αυτοί οι επαγγελματίες κλαψιάρηδες πολλές φορές χρησιμοποιούσαν τον οδυρμό και τις ατάκες στυλ Νίκου Ξανθόπουλου για να μη μειώνουν τις τιμές αλλά παράλληλα και για να εκβιάζουν το προσωπικό τους να μη ζητάει όχι μόνο αυξήσεις αλλά και να εργάζονται ως σκλάβοι.
Έχοντας λοιπόν να αντιμετωπίσουμε τα καρτέλ, τους αισχροκερδείς επιχειρηματίες και τα τερτίπια τους και την οικονομική κρίση, η μοναδική λύση είναι η ριζική αλλαγή των καταναλωτικών προτύπων που μέχρι σήμερα έχουμε ως λαός. Λύσεις υπάρχουν για επιλογή. Μια από αυτές είναι η στροφή σε επιχειρήσεις τοπικές που γνωρίζουμε οτι σέβονται τους Έλληνες καταναλωτές και που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα δίνοντας τίμιο αγώνα με ποιοτικά προϊόντα. Ας προτιμηθούν τοπικοί συνεταιρισμοί, παλιές καλές εταιρείες και άνθρωποι που αγαπούν τη δουλειά τους και τους εργαζόμενούς τους.
Επίσης, ας προτιμηθούν οι ξενοδόχοι που τιμούν την Ελληνική φιλοξενία, έχουν ζεστό χαμόγελο και δέχονται το παζάρι για να έρθει η οικογένεια να ξεσκάσει λίγο. Ας επιλεγούν οι εστιάτορες που παρέχουν αυθεντική κουζίνα (ας είναι και Ιταλική ή ότι άλλο) και που δεν βλέπουν τα πιάτα τους ως δημιουργίες του Τζόρτζιο Αρμάνι που πρέπει να έχουν τις ανάλογες τιμές. Ας στραφούμε στον καφέ που κοστίζει 2 με 2.50 ευρώ και όχι 4 και 5 επειδή πληρώνουμε τα ωραία πόδια της σερβιτόρας και τη βλαχογκλαμουριά της διακόσμησης.
Όσο δε για τα καρτέλ που επιμένουν να κρατούν υψηλές τις τιμές σε τρόφιμα, τι να κάνουμε, ας προτιμήσουμε τα εισαγωγής. Γάλα βρίσκει κανείς και με 0,60 σεντς το λίτρο και εγγυημένης ποιότητας. Δικαίωμα του κάθε ενός είναι να πουλάει μακαρόνια βιολογικής καλλιέργειας συσκευασμένα σε προστατευτική ατμόσφαιρα που πληρεί προδιαγραφές της ΝΑΣΑ. Δυστυχώς όμως αρκετοί Έλληνες δεν παίρνουν το μισθό του αστροναύτη, ούτε και ζουν στη Ζυρίχη. Για αυτό, μετά το κίνημα της πατάτας καιρός είναι να έρθουν και τα κινήματα της καταναλωτικής αφύπνισης.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου