΄Ωδινεν όρος, έτεκε κόμμα

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Είχα γράψει παλαιότερα για την (επιτακτική) ανάγκη δημιουργίας νέων πολιτικών φορέων καθότι τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας είναι φανερό οτι δεν έχουν τίποτα άλλο να δώσουν καθώς αφενός δεν διαπνέονται από κάποια συγκεκριμένη ιδεολογία (ο σοσιαλισμός και ο πατριωτισμός είναι πλέον πολύ αφηρημένες έννοιες) και αφετέρου τα περισσότερα εκ των στελεχών τους ανήκουν σε ένα παρωχημένο και αποτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης.

Πίστευα και πιστεύω οτι οι φρέσκιες ιδέες, τα άφθαρτα και ικανά στελέχη της κοινωνίας μας και η διάθεση για προσφορά στην πατρίδα ώστε να αποκτήσουμε ξανά εθνική αξιοπρέπεια, είναι τα μέσα για ανάταξη, πρόοδο και κάθαρση από το αμαρτωλό παρελθόν.

Με έκπληξη όμως διαπιστώνω οτι ακόμα δεν έχουν υπάρξει πρωτοβουλίες από ανθρώπους καινούργιους στην πολιτική αλλά με προσφορά στην κοινωνία. Αυτό που βλέπει κανείς είναι ένα "ανακάτεμα της τράπουλας" και μια προσπάθεια διαγραμμένων από τα κόμματά τους ή "αιωρούμενων" πολιτικών να δημιουργήσουν κόμματα και, ακόμα χειρότερο, εκμεταλλεύομενοι την κοινωνική οργή και το μίσος προς τα Μνημόνια.

Στο "καπάκι", ανεκδιήγητοι αναλυτές κάθονται και αναλύουν με γραφήματα και σχεδιαγράμματα πόσους ψήφους χάνει ο Καρατζαφέρης από τον Καμμένο, πόσους το ΠΑΣΟΚ από τον Κουβέλη και πόσους οι αναποφάσιστοι από τους Οικολόγους και τη Μπακογιάννη. Αναρωτιέται κανείς αν αυτό δε λέγεται κοινωνική αφασία, τι μπορεί ο όρος να εμπεριέχει.

Κι όμως, εν μέσω αυτής της αφασίας, προεύομαστε προς τις πιο κρίσιμες εκλογές μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Μέχρι στιγμής ουδείς με πραγματικά στοιχεία ηγεσίας έχει βγει να προτείνει καθαρές λύσεις και ρεαλιστικό πρόγραμμα για έξοδο από την κρίση. Αντ' αυτού, κάποιοι ποντάρουν κουτοπόνηρα στην απέχθεια του εκλογικού σώματος για τα Μνημόνια, τη Μέρκελ, τους κακακτητές Γερμανούς, τους φόρους και την ανεργία. Είναι δε τέτοιος ο πειρασμός της συγκινησιακής φόρτισης που μπορεί κάποιος να προκαλέσει σε αρκετούς συμπολίτες μας εμφυτεύοντάς του την ιδέα της κατοχής ώστε ακόμα και ο Θεοδωράκης και ο Γλέζος βάλθηκαν να κηρύξουν "αντάρτικο" κατά των Γερμανών ωσάν να προελαύνουν οι μεραρχίες του Ρόμμελ στην Αθήνα.

Με αυτή την ευκολία ο Καμμένος θα μαζέψει χιλιάδες ψήφους, η Χρυσή Αυγή επίσης, οι Οικολόγοι ενδεχομένως, ακόμα και η Χριστοπιστία αν κάνει παρόμοια καμπάνια. Το θέμα είναι οτι όσοι θέλουν να βγούμε από το μνημόνιο να έχουν και την εναλλακτική λύση για τη σωτηρία της χώρας. Την οποία προς το παρόν δε φαίνονται να έχουν το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, ούτε τα μικρότερα κόμματα. Το ΚΚΕ ανέκαθεν είχε εναλλακτικές λύσεις αλλά όλες ήταν στη σφαίρα της ίδρυσης κομμουνιστικού κράτους. Η Ιστορία έχει όμως αποφανθεί περί της ορθότητος αυτής της επιλογής.

Άρα, τι μένει; Μάλλον θα μάθουμε μετά τις εκλογές. Διότι τώρα ηγετική μορφή και ρεαλισμός δεν υπάρχει. Μετά τις εκλογές και το επερχόμενο αλαλούμ με κυβερνήσεις συνεργασίας και ξανά εκλογές ίσως σκεφτούν οι αληθινά προοδευτικές δυνάμεις της χώρας να κάνουν την κίνησή τους και να προχωρήσουν την Ελλάδα. Μέχρι τότε, λυπάμαι που το λέω αλλά το όλο θέμα με τα κόμματα σήμερα  θα συνοψίζεται στο "ώδινεν όρος, έτεκε κόμμα".