Πανστρατιές χωρίς σφαίρες

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Ο εκπρόσωπος της ΝΔ, κ. Μιχελάκης, τόνισε οτι στη μάχη για τη χώρα, "κανείς δεν περισσεύει απ' οποιονδήποτε πολιτικό χώρο". Ο δε κ. Σαμαράς εμφανίζεται να κηρύσσει πανστρατιά για τις επερχόμενες εκλογές. Το φαινόμενο της χρήσης πολεμικών λέξεων είναι τόσο συνηθισμένο τα τελευταία χρόνια που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αναμετρώνται, θαρρείς, η Βέρμαχτ με τον Κόκκινο Στρατό στο Στάλινγκραντ.

Ουσιαστικά, τον καιρό της ανόητης ευδαιμονίας με τα δανεικά, οι εκλογικές μάχες θύμιζαν περισσότερο πανηγυράκι με κόσμο έξω από τα πολιτικά γραφεία να πίνει γκαζόζα και να τρώει στραγάλια τη βραδιά των εκλογών, αναμένοντας την εκλογή του αγαπημένου τους βουλευτή, με τον οποίο βεβαίως είχαν κάνει το απαραίτητο "αλισβερίσι" για τις ψήφους. Στο όλο σκηνικό δεν έλειπαν και οι πιο "φανατικοί" υποστηρικτές του βουλευτή που φορούσαν περήφανα κονκάρδες και αυτοκόλλητα με το πρόσωπό του και τα οποία επιδείκνυαν με ζήλο και χαρά. 

Άλλες εποχές όμως τότε. Διότι σε γενικές γραμμές, τα κόμματα εναλλάσσονταν στην εξουσία με τις "ευλογίες" των ψηφοφόρων τους αρκετοί εκ των οποίων απλά περίμεναν εναγωνίως τη σειρά τους για να δουν ρουσφέτι, διορισμό, τακτοποίηση αυθαιρέτου, μετάθεση του φανταράκου γιόκα τους ει δυνατόν στο Πεντάγωνο ή δίπλα από το σπίτι τους, κλπ. Εκείνες οι εποχές πράγματι είχαν ένα ρομαντισμό αν τις δει κανείς υπό μια συγκεκριμένη οπτική γωνία. Ο όποιος γραφικός ψηφοφόρος είχε απαιτήσεις πόνταρε στην ιδέα οτι "καλά περνάμε", η Ελλάς έχει χρήμα, είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δημοκρατία έχουμε, κοσμοπολίτης λαός είμαστε.

Μέσα σε 3 χρόνια όμως όλα ανατράπηκαν. Η Ελλάς δεν έχει χρήμα. η παραμονή μας στην Ε.Ε. δεν είναι και τόσο δεδομένη, η δημοκρατία μας ταλαντεύεται επικίνδυνα λόγω της λαϊκής δυσφορίας και της κοινωνικής οργής και η κοσμοπολίτικη Ελλάς ομοιάζει πλέον με επαίτη που του πετάνε δεκάρες οι περαστικοί.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα: Προς τι οι πανστρατιές και οι συσπειρώσεις; Άν είναι για να αλλάξουμε ριζικά ως χώρα και να φέρουμε ισονομία και ισοπολιτεία, ισότητα στην ανάπτυξη και στην αναδιανομή του πλούτου, έχει καλώς. Άν είναι όμως να συνεχίσουμε τους λαϊκισμούς και το νταραβέρι για ψήφους, ας το ξανασκεφτούμε. Ειδικότερα, αν τα 2 μεγάλα κόμματα μείνουν στις εσωκομματικές τους ισορροπίες και στα ίδια πρόσωπα που πλέον έχουν καταδικαστεί στη συλλογική συνείδηση του λαού, το μόνο που θα καταφέρουν είναι να οδηγήσουν τη χώρα στην ακυβερνησία, την επιτροπεία ή σε άλλες, πιο σκοτεινές οδούς. Το ίδιο ισχύει και για τα μικρότερα κόμματα που θα θελήσουν να γίνουν "δεξαμενές" υποδοχής θυμωμένων ψηφοφόρων χωρίς να έχουν σχέδιο για το πως θα χειριστούν την ευθύνη του να παίζουν ρόλο στα πολιτικά τεκταινόμενα.

Για αυτό, να λείπουν καλύτερα οι "πανστρατιές" και το "δεν περισσεύει κανείς". Ω, μα σίγουρα περισεύει. Οι δοκιμάσαντες και αποτυχόντες, ας ιδιωτεύσουν καλύτερα μαζί με τις ιδεολογίες τους και τις πεποιθήσεις τους. Άν κάποιος έχει να προβάλλει ένα απόλυτα ρεαλιστικό και εφαρμόσιμο σχέδιο για να ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας ως χώρα, ας το παρουσιάσει. Άν πάμε πάλι στο "κουτουρού", νέα μέτρα εξαθλίωσης θα μας περιμένουν στη γωνία. Οι δε "πανστρατιές" θα είναι σαν να στέλνει κανείς το στρατό του με εφ' όπλου λόγχη και χωρίς σφαίρες έναντι ενός εχθρού με βαρύ πυροβολικό. Γιατί αν δεν το έχουν καταλάβει, το οικονομικό χρέος της Ελλάδας είναι το απόλυτο όπλο έναντι σε πολιτικές προχειρότητας, λαϊκισμού και πατριδοκαπηλείας. 

Να σας πω πάντως οτι αυτή η μάχη μου θυμίζει τη γελοιογραφία στην οποία στο Κολοσσαίο της Ρώμης ρίχνονται μερικοί Χριστιανοί να τους φάνε τα λιοντάρια. Στην αρένα υπάρχει ένας φωτεινός πίνακας που γράφει, "Λιοντάρια 14 - Χριστιανοί 0".