Οι αβάντες τέλος.....

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Σε μια ανάλυσή του, ο οικονομικός συντάκτης του CNN Ρίτσαρντ Κουέστ έκανε μια σύγκριση των 3 πακέτων βοήθειας που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια στον κόσμο.  Συγκεκριμένα ανάφερε οτι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Ιαπωνικού οίκου Nomura, το 2000 η Ρωσία έλαβε πακέτο βοήθειας ύψους 40 δις δολαρίων, της έγινε "κούρεμα" χρέους κατά 36% και είχε σχετικά γρήγορη ανάκαμψη ως χώρα. Το 2005 η Αργεντινή έλαβε πακέτο ύψους 50 δις δολαρίων με "κούρεμα" 29%, συναλλαγματική κατάρρευση και εξεγέρσεις με νεκρούς. Η Ελλάδα έλαβε (και θα λάβει) πακέτο ύψους 270 δις δολαρίων με 53.5 % "κούρεμα". Τα μεγέθη είναι τρομακτικά για μια χώρα μόλις 11 εκατομμυρίων κατοίκων. 

Πολλοί ισχυρίζονται οτι η γαλαντομία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ δεν είναι τίποτα άλλο από μια απόπειρα μη μετάδοσης της κρίσης χρέους σε μεγάλες οικονομίες όπως την Ισπανία, την Ιταλία ή τη Γαλλία με ανεξέλεγκτες συνέπειες για την Ευρώπη. Άλλοι λένε οτι είναι μια μορφή παρεμβατισμού που έχει σκοπό να προστατεύσει το Ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο είναι τόσο αλληλένδετο ώστε δεκάδες τράπεζες είναι εκτεθειμένες η μία στην άλλη μέσω ομολόγων ενώ και πολλά ασφαλιστικά ταμεία έχουν "παίξει" τα αποθεματικά τους σε αυτό το γαϊτανάκι των επενδύσεων του τρόμου.

Είτε το δούμε όμως σαν καθαρή τρομάρα των ισχυρών της Ευρώπης για το ντόμινο των χρεωκοπιών ή ως...παρέμβαση της λέσχης Μπίλντεμπεργκ και των Ιλλουμινάτι, το γεγονός είναι οτι η Ελλάδα έλαβε ένα μοναδικό πακέτο στήριξης που είναι από σπάνιο έως απίθανο να ξαναδοθεί. Και αυτά τα λεφτά δεν μας τα χρώσταγαν ούτε μας τα δίνουν διότι φοβήθηκαν το Μίκη Θεοδωράκη, τους ταξιτζήδες και τις συντεχνίες ούτε επειδή είμεθα "το λίκνο του πολιτισμού" και όσο να' ναι βρε αδελφέ πρέπει μπροστά στο δέος του Παρθενώνα να στεκόμαστε προσοχή ή έστω ημιανάπαυση. 

Είδαμε καθαρά πόσο επώδυνες ήταν οι δεσμεύσεις για να πάρουμε αυτά τα χρήματα και πόσες απαιτήσεις θα δούμε ακόμη για να μπορέσουμε να σταθούμε ως χώρα στα πόδια μας. Η "γαλαντομία" αυτή που μας δόθηκε ξεπληρώνεται με την αποδόμηση του κοινωνικού κράτους, με ανεργία και αντιδράσεις. 

Στην πολιτική τάξη της χώρας όμως παράλληλα δίνεται μια μοναδική στην ιστορία της χώρας ευκαιρία. Αφενός να βάλει τέλος στο αμαρτωλό αλισβερίσι του πελατειακού κράτους και της κακοδιαχείρησης και αφετέρου να κάνει πράξη τη χρηστή διαχείρηση των πλεονασμάτων αντί της αποτυχημένης πρακτικής των ελλειμμάτων. Σαφέστατα, η κύρια μέριμνα των όποιων κυβερνήσεων είναι, μόλις μπουν αρκετά πράγματα σε τάξη, να επαναφέρουν την κοινωνική αλληλεγγύη στις μέσες και κατώτερες τάξεις και να μην ενδώσουν σε νέα αιτήματα συντεχνιών, προνομιούχων και κάθε ενός που έχει απαιτήσεις παράλογες.

Για εμάς τους πολίτες, επίσης μας δίνεται μια μοναδική ευκαιρία να αφήσουμε για πάντα το μοντέλο "τρέχα στο βουλευτή να σε βοηθήσει" και "ψήφισε τον τάδε να σου βγάλει σύνταξη". Όσο για τους διορισμούς, υπάρχει το ΑΣΕΠ για όποιον έχει τα προαπαιτούμενα κριτήρια για να διοριστεί και όχι η κομματική ταυτότητα και οι γνωριμίες. 

Το ερώτημα που τίθεται είναι, θα προβούν πολιτικοί και πολίτες στις δικές τους "μεταρρυθμίσεις" ; Ουδείς μπορεί να προβλέψει. Το μόνο βέβαιο είναι οτι η Ευρώπη και η "Μέρκελ με τη μπότα της" δεν είναι διατεθειμένοι να μας δίνουν συνεχώς λεφτά ούτε να πιέζουν για να μας "κουρεύουν" ομόλογα. Και επίσης στο εξής κάθε "στραβοτιμονιά" θα πληρώνεται με επιπλέον απώλεια όχι μόνο εθνικής αξιοπρέπειας αλλά και κυριαρχίας. Βέβαια, υπάρχουν και οι οπαδοί της θεωρίας οτι δεν πρέπει να πληρώσουμε μία δραχμή (όχι ευρώ) και να κάνουμε άτακτη χρεωκοπία. Αυτό που δεν ξέρουμε σε μια τέτοια περίπτωση είναι τι θα κάνουμε αν χρειαστούμε λεφτά για να ανοικοδομήσουμε την οικονομία μας. Θα μας δώσουν οι Ρώσοι; Οι Κινέζοι; Οι Σαουδάραβες; Και χωρίς ανταλλάγματα όπως να δώσουμε όλα μας τα λιμάνια και τα αεροδρόμια σε αυτούς; 

Άν είναι τόσο αγγελικά πλασμένος ο κόσμος ήδη θα έπρεπε να το είχε κάνει η χώρα το "μπαμ" της χρεωκοπίας και τη σύναψη συμφωνιών με τα ανωτέρω κράτη. Επειδή όμως τα παραμύθια της Χαλιμάς και του Αλλαντίν δεν θεωρούνται έγκυρες συμφωνίες, μένουν οι "αβάντες" της Ευρώπης. Σκληρές, ωμές, ανήθικες ίσως, αλλά που δίνουν μια πιθανότητα αν όλοι μας θελήσουμε να ανοικοδομήσουμε τη νέα Ελλάδα. Ας θυμόμαστε επίσης οτι δε θα έχουμε πάντα τέτοιες "αβάντες", ή μάλλον ποτέ ξανά.