Περί κλεπτών ο λόγος

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Εδώ και κάμποσο καιρό ακούμε τα περί κλεπτών που έφαγαν άδικα το δημόσιο χρήμα και περί πολιτικών που το μοίρασαν σε δικούς τους όπως περίπου κάνει η Μαφία. Ενδεχομένως οι όποιες ληστείες έγιναν στο δημόσιο πλούτο να περιλαμβάνουν και αρκετούς, αναρίθμητους ίσως, συμπολίτες μας που με μαϊμού συντάξεις, τριπλοθεσίες, παράνομες επιδοτήσεις και πάσης λογής απατεωνιές απομυζούσαν τη χώρα και την ανάγκαζαν να δανείζεται για να καλύψει τις "τρύπες" των προϋπολογισμών της. Σαφέστατα μια έρευνα, αν ποτέ γίνει, θα αποκαλύψει σημεία και τέρατα για τις "αμαρτωλές" σχέσεις πολιτικών-οικονομικών παραγόντων-ψηφοφόρων και εν πολλοίς θα κάνει τους όσους νόμιμα διαβιούντες και πατριώτες συμπολίτες μας να πάθουν ισχυρό σοκ.

Ας μεταφερθούμε όμως και σε ένα άλλο πεδίο στο οποίο αρκετοί "δοξάστηκαν" και συνεχίζουν απρόσκοπτοι το έργο τους. Το πεδίο του επιχειρείν. Μέχρι και σήμερα, καμία κυβέρνηση δεν μπόρεσε να βάλει φρένο σε αρκετές πολυεθνικές και εγχώριες επιχειρήσεις για τις μονοπωλιακές και ολιγοπωλιακές τακτικές τους. Πέρα από κάποιες εταιρείες που έδειξαν ένα στοιχειώδες κοινωνικό προφίλ μειώνοντας τις τιμές στα προϊόντα τους, αρκετές ακόμα πωλούν στον δοκιμαζόμενο μέσο Έλληνα με τιμές εκτός εποχής. Ακόμα και σήμερα βρίσκει κανείς Ελληνικά προϊόντα φθηνότερα σε ράφια σούπερ μάρκετ του εξωτερικού από ότι στη χώρα μας. Το δε θέμα με την άγρια ληστεία του κράτους στα καύσιμα ανήκει σε άλλη, ειδική κατηγορία η οποία χρειάζεται να ενταχθεί σε συνέδριο Ψυχιατρικής για να αναλυθεί δεόντως.

Στο επιχειρείν επίσης δεν μπορούμε επίσης να αγνοήσουμε τα "τζιμάνια" ορισμένων ξενοδοχείων, εστιατορίων, καφέ, κλαμπ, κλπ. Σε αρκετές (ίσως και πλείστες) των περιπτώσεων, οι τιμές σε αυτούς τους κλάδους είναι άνευ λογικής. Με την κατάργηση δε των προγραμμάτων κοινωνικού τουρισμού (ένας θεσμός με χίλια κουσούρια, αλλά έκανε τη δουλειά του), αρκετοί Έλληνες φέτος δεν θα τολμήσουν να πάνε πουθενά έστω και για τριήμερα διότι θα τους πέσει στο κεφάλι η "κεραμίδα" των 60 ευρώ το δίκλινο, το ποτό των 7 ευρώ και η απλή μακαρονάδα ναπολιτέν των 6 ευρώ. Κατά τα άλλα, όμως, είμαι βέβαιος οτι το καλοκαίρι κάποιοι ξενοδόχοι, εστιάτορες και ιδιοκτήτες καφέ θα κλαίγονται on camera διότι η κρίση τους κατέστρεψε και δεν έχουν να πληρώσουν το προσωπικό τους.

Αν μη τι άλλο, αυτή η κρίση που ζούμε μπορεί τουλάχιστον αν το θέλουμε να μας κάνει να σκεπτόμαστε και το διπλανό μας από όλες τις απόψεις. Να πάψουμε πια να είμαστε "ο καθένας κι απάνω του" και να εγκαταλείψουμε την ιδέα του οτι το χρήμα και η επίδειξη ή το κυνήγι αυτού είναι το παν. Διότι βεβαίως ο έχων ξοδεύει και όσοι επιχειρηματίες απευθύνονται στους έχοντες, μπορούν να τιμολογούν όπως θέλουν. Τολμώ να πω όμως οτι στη χώρα μας οι έχοντες έχουν αίφνης μειωθεί δραματικά.

Λογικό είναι λοιπόν, λόγω έλλειψης του εύκολου χρήματος (βλέπε δανεικά) να ελαττωθούν - να εξαφανιστούν αποκλείεται - τα φαινόμενα "ληστείας" κατά των όποιων έχουν ακόμα διάθεση ή και λίγα χρήματα να καταναλώσουν. Βέβαια, το πόση λογική έχει μείνει στην αγορά και ειδικά στους τομείς εστίασης, διαμονής και διασκέδασης, μένει να το δούμε την τρέχουσα τουριστική σεζόν. Όχι οτι δεν υπάρχει ανάγκη για επιχειρηματική λογική και ευαισθησία όλο το χρόνο. Αλλά οι "αρπαχτές" γενικά κάνουν την εμφάνισή τους μόλις ο μέσος συμπολίτης μας δει τον καιρό και ζεστάνει και θελήσει να πάρει την οικογένειά του για μια βολτούλα στον καθαρό αέρα. Εγώ πάντως καλού κακού θα σύστηνα στους συμπολίτες μας αυτούς, "τα ευρώ και τα μάτια σας".