Έλλειμμα Δημοκρατίας

του Μανόλη Μπουχαλάκη

 

Πολλά έχουν ακουστεί για την ανάγκη έκφρασης των πολιτών στη χώρα μας, για μια επιστροφή στη συνταγματική ομαλότητα (κάποιοι νοιώθουν άβολα με την κυβέρνηση Παπαδήμου) και επίσης πολλά έχουν γραφτεί για την αήθη επίθεση που δέχεται η Ελλάδα από τους δανειστές μας που ζητούν όσο γίνεται και περισσότερες δεσμεύσεις για να παρέχουν τα χρήματά τους (τα οποία φροντίζουν να μην χάσουν αυτή τη φορά μέσω "κουρέματος"). Το θέμα είναι όμως οτι οι εντεινόμενες και απαράδεκτες επιθέσεις των Ευρωπαίων ενάντια στην Ελλάδα ιδιαίτερα μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για τη νέα δανειακή σύμβαση έχουν άμεση σχέση με το σμπαράλιασμα του δικομματικού συστήματος και τους φόβους των δανειστών μας για το τι θα προκύψει στις ερχόμενες εκλογές.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Άν στον όρο Δημοκρατία περιλαμβάνεται η έκφραση των πολιτών, η γνώμη τους και η βούλησή τους, τότε στην τρέχουσα συγκυρία στη χώρα μας η βούληση του λαού ομοιάζει κάπως με τη φράση "το αφεντικό τρελάθηκε". Ο δικομματισμός στον οποίο ποντάρουν (ή πόνταραν μέχρι πρότινος) οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για να τους παραχωρηθούν ασφαλείς δεσμεύσεις σχετικά με τη συνέχιση των "μέτρων" που έχουν αποφασίσει για την Ελλάδα, είναι σε σοβαρότατο κίνδυνο κατεδαφίσεως. Ουσιαστικά το εκλογικό σώμα αυτή τη στιγμή και χωρίς μεγάλα περιθώρια μεταστροφής στις εκλογές, είναι απόλυτα διχασμένο και αποπροσανατολισμένο λόγω των ήδη παρθέντων μέτρων κατ' επιταγήν της Τρόϊκας.

Για το μέσο Έλληνα, ο δικομματισμός έφερε ένα απατηλό όνειρο ανάπτυξης που έχει ήδη γίνει θρύψαλλα. Ο λεγόμενος κεντρώος χώρος αυτή τη στιγμή είναι ένα απροσδιόριστο μόρφωμα που ναι μεν θέλει να μείνουμε στο Ευρώ αλλά περιμένει πως και πως να ρίξει "μαύρο δαγκωτό" σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Που δεν θέλει άλλα μέτρα (και δικαίως) αλλά δε θέλει και χρεωκοπία. Που ορθά λέει στο Σόϊμπλε "μην ανακατεύεσαι στα εσωτερικά της Ελλάδας" αλλά που πως και πως περιμένει να ψηφιστεί η δεύτερη δανειακή σύμβαση από τη Μπούντεσταγκ. 

Από την πλευρά της Ευρώπης ασκείται ένας απαράδεκτος ψυχολογικός πόλεμος από το Γερμανικό κατεστημένο και τις χώρες με τα 3 Α, με εκβιαστικά και τρομοκρατικά χαρακτηριστικά που ούτε λίγο ούτε πολύ καταλήγει στο να αξιώνει από κάθε Έλληνα ει δυνατόν να προσυπογράψει σαρωτικές και απάνθρωπες μεταρρυθμίσεις για να λάβει ένα πακέτο βοήθειας που δεν είναι απολύτως βέβαιο οτι θα βοηθήσει και τόσο. Και αν και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν ήδη προσυπογράψει τις δεσμεύσεις τους, ουδείς μπορεί να βάλει την Αριστερά σε κάθε της απόχρωση να δεσμευτεί για οτιδήποτε εφόσον ούτε έχει κυβερνήσει τα τελευταία 50 χρόνια, ούτε συμπαθεί την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και όλα τα συναφή. Άρα λοιπόν, μπορεί κανείς να καταλογίσει ακαμψία στην Αριστερά αλλά σίγουρα όχι μερίδιο ευθύνης  στη δημοσιονομική αποτυχία της Ελλάδας.

Οδηγείται, λοιπόν, κανείς στο συμπέρασμα οτι η μεν "δημοκρατική" Ευρώπη ουδόλως ενδιαφέρεται για το αν κάποια Ελληνικά κόμματα μέσα στο συνταγματικό τους δικαίωμα της προσκόλλησής τους στις πολιτικές τους αρνούνται να προσυπογράψουν μέτρα για ζημιές που δεν προκάλεσαν, η δε δημοκρατική έκφραση στην Ελλάδα με την έννοια της ξεκάθαρης και σταθερής θέσης του εκλογικού σώματος δεν έχει στέρεη βάση αλλά μάλλον απόλυτη ρευστότητα. Υπό αυτό το πρίσμα, υπάρχει και στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα έλλειμμα δημοκρατίας. Το ζητούμενο στη χώρα μας δεν είναι να τηρηθεί απλά το σύνταγμα, να γίνουν εκλογές ή να μπουν 7 κόμματα στη Βουλή. Δεν είναι αυτή η κύρια και αγχώδης μέριμνά μας, αλλά να διαπιστώσουμε τι θέλει το εκλογικό σώμα και αν τα υπάρχοντα κόμματα μπορούν να του το δώσουν. Μια νομιμότατη και συνταγματικότατη Βουλή όπου ο κάθε ένας θα λέει τα δικά του και που θα αλληλοτρώγονται δεν προμηνύει και πολλά θετικά για το μέλλον. Ιδιαίτερα αν το διακύβευμα δεν είναι το αν η Γουϊτνι Χιούστον πέθανε απο ναρκωτικά ή όχι αλλά το μέλλον της Ελλάδας.

Για το έλλειμμα Δημοκρατίας στην Ευρώπη, ας μην το αναλύσουμε. Διότι εκεί είναι παραπάνω από βέβαιο οτι οι οίκοι αξιολόγησης πραγματικά κυβερνούν. Άν μια χώρα "τρέμει" την απώλεια των ΑΑΑ και δεν τρέμει την ανεργία, τις κοινωνικές διαφορές, την νευρικότητα των πολιτών της και την υποβόσκουσα κοινωνική οργή, τότε μετά βεβαιότητος ζούμε στην εποχή της δικτατορίας των αγορών χρήματος. Μια γεύση της ζούμε και στην Ελλάδα.