του Μανόλη Μπουχαλάκη
Ενώ η Αθήνα προσπαθεί να συνέλθει από τη νύχτα της βίας και καταστροφών που έζησε τα ξημερώματα της 13ης Φεβρουαρίου, οι φωτιές που άναψαν στην πρωτεύουσα δεν έμειναν μόνο στα κτίρια αλλά εισέβαλλαν και στην καρδιά του πολιτικού συστήματος της χώρας. Οι μεν πραγματικές φωτιές ακόμη κι αν προκλήθηκαν από ταραχοποιά στοιχεία και είναι καταδικαστέες, δεν αναιρούν τη δυναμική της αντίδρασης της κοινωνίας για τη λαίλαπα των νέων μέτρων, οι δε "μνημονιακές" φωτιές κατά την ψήφιση του Μνημονίου νούμερο 2 έφεραν μαζικές αλλαγές σε όλα τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού και άνοιξαν διάπλατα το δρόμο για εκλογές.
Ουσιαστικά τα 2 μεγάλα κόμματα, μετά τις διαγραφές 40 και πλέον στελεχών τους, βρίσκονται πλέον στο μεταίχμιο υπαρξιακής κρίσης με απρόβλεπτες προεκτάσεις για την επόμενη μέρα των εκλογών και την πολιτική σταθερότητα της Ελλάδας. Κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξουν όλοι αυτοί οι διαγραφέντες, αν θα αποσυρθούν από την πολιτική ζωή, αν θα δημιουργηθούν νέα κόμματα σε ένα ήδη απόλυτα ρευστό πολιτικό τοπίο.
Ο ιστορικός και μελετητής της πολιτικής ιστορίας μπορεί να βγάλει ήδη κάποια συμπεράσματα για το τέλος του κεντροδεξιού και κεντροαριστερού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα καθότι τα "ερείπια" των κομμάτων εξουσίας δεν μπορούν εύκολα να μαζευτούν και η προεκλογική τους ατζέντα καθίσταται από δύσκολη έως αδύνατη. Είναι δε απίθανο να καταφέρουν να συσπειρώσουν ψηφοφόρους μόνο με το σύνθημα του "σώσαμε τη χώρα από τη χρεωκοπία" διότι ήδη τα δυσβάσταχτα μέτρα κατ' απαίτηση των δανειστών έχουν δημιουργήσει μια άτυπη χρεωκοπία για μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Είναι επίσης μη ορθή η χρήση "διαπραγματευτικών" προεκλογικών επιχειρημάτων τάχατες για να ανακτήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια και να θωρακίσουμε τους αδύναμους.
Η μόνη λύση που απομένει, ουσιαστικά, είναι η εφαρμογή των όσων συμφωνήθηκαν στα Μνημόνια 1 και 2 χωρίς παρεκκλίσεις, καθότι νέες αδυναμίες υλοποίησης θα σημάνουν νέα μέτρα και πολύ πιθανόν κοινωνικές εξεγέρσεις και στο βάθος αναρχία ή κήρυξη στρατιωτικού νόμου. Η δεύτερη λύση είναι η στάση πληρωμών και η επιστροφή στη δραχμή με ότι αυτό συνεπάγεται.
Τέλος, μέσα στις πολιτικές φλόγες της τωρινής κρίσης υπάρχει ένα μονάχα θετικό. Η απανθράκωση του προϋπάρχοντος πολιτικού - πελατειακού συστήματος που βασιζόταν στην αμοιβαία στήριξη ψηφοφόρων - πολιτικών με τα αντίστοιχα ανταλλάγματα για να είναι και οι μεν και οι δε χαρούμενοι και ευχαριστημένοι. Τώρα όμως μίζες, ρουσφέτια, διορισμοί, "κουμπαριές", σκανδαλώδεις αναθέσεις έργων και πάσης φύσης διαφθορά περιδινίζονται στον πύρινο άνεμο της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Ποιός ξέρει, ίσως αυτή η "φωτιά" να φέρει και αληθινή κάθαρση.
Ουσιαστικά τα 2 μεγάλα κόμματα, μετά τις διαγραφές 40 και πλέον στελεχών τους, βρίσκονται πλέον στο μεταίχμιο υπαρξιακής κρίσης με απρόβλεπτες προεκτάσεις για την επόμενη μέρα των εκλογών και την πολιτική σταθερότητα της Ελλάδας. Κανείς δεν ξέρει που θα καταλήξουν όλοι αυτοί οι διαγραφέντες, αν θα αποσυρθούν από την πολιτική ζωή, αν θα δημιουργηθούν νέα κόμματα σε ένα ήδη απόλυτα ρευστό πολιτικό τοπίο.
Ο ιστορικός και μελετητής της πολιτικής ιστορίας μπορεί να βγάλει ήδη κάποια συμπεράσματα για το τέλος του κεντροδεξιού και κεντροαριστερού πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα καθότι τα "ερείπια" των κομμάτων εξουσίας δεν μπορούν εύκολα να μαζευτούν και η προεκλογική τους ατζέντα καθίσταται από δύσκολη έως αδύνατη. Είναι δε απίθανο να καταφέρουν να συσπειρώσουν ψηφοφόρους μόνο με το σύνθημα του "σώσαμε τη χώρα από τη χρεωκοπία" διότι ήδη τα δυσβάσταχτα μέτρα κατ' απαίτηση των δανειστών έχουν δημιουργήσει μια άτυπη χρεωκοπία για μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Είναι επίσης μη ορθή η χρήση "διαπραγματευτικών" προεκλογικών επιχειρημάτων τάχατες για να ανακτήσουμε την εθνική μας αξιοπρέπεια και να θωρακίσουμε τους αδύναμους.
Η μόνη λύση που απομένει, ουσιαστικά, είναι η εφαρμογή των όσων συμφωνήθηκαν στα Μνημόνια 1 και 2 χωρίς παρεκκλίσεις, καθότι νέες αδυναμίες υλοποίησης θα σημάνουν νέα μέτρα και πολύ πιθανόν κοινωνικές εξεγέρσεις και στο βάθος αναρχία ή κήρυξη στρατιωτικού νόμου. Η δεύτερη λύση είναι η στάση πληρωμών και η επιστροφή στη δραχμή με ότι αυτό συνεπάγεται.
Τέλος, μέσα στις πολιτικές φλόγες της τωρινής κρίσης υπάρχει ένα μονάχα θετικό. Η απανθράκωση του προϋπάρχοντος πολιτικού - πελατειακού συστήματος που βασιζόταν στην αμοιβαία στήριξη ψηφοφόρων - πολιτικών με τα αντίστοιχα ανταλλάγματα για να είναι και οι μεν και οι δε χαρούμενοι και ευχαριστημένοι. Τώρα όμως μίζες, ρουσφέτια, διορισμοί, "κουμπαριές", σκανδαλώδεις αναθέσεις έργων και πάσης φύσης διαφθορά περιδινίζονται στον πύρινο άνεμο της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Ποιός ξέρει, ίσως αυτή η "φωτιά" να φέρει και αληθινή κάθαρση.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου