Μη χάσετε στο επόμενο επεισόδιο!

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Τελικά το όλο θέμα με την Τρόϊκα και την Ελληνική κυβέρνηση τείνει να εξελιχθεί σε σήριαλ στο οποίο η πρώτη ρίχνει αγνό και αμόλυντο ξύλο στη δεύτερη, και ενώ η δεύτερη δίνει, υποτίθεται, μάχη για να κρατηθεί στο ρινγκ, το ματς δείχνει να είναι όχι απλά χαμένο αλλά και κάθε προσπάθεια άμυνας να φαίνεται ως πράξη για λύπηση.

Εδώ και 3 χρόνια ακούμε ευχολόγια, λόγια παχιά που έλεγαν οτι η Ελλάδα θα διαπραγματευθεί, θα ανακτήσει την αξιοπρέπειά της, θα βγει από την κρίση (ο κ. Παπανδρέου με τη χαρακτηριστική του αφελή αισιοδοξία υπολόγιζε οτι μέσες άκρες τώρα θα είχαμε βγει στις αγορές) και θα γίνει μια χώρα που μετά τις θυσίες θα δει γιατρειά.

Τουναντίον, οι "ιατροί του θανάτου" της Τρόϊκας, ως άλλοι θεραπευτές του μεσαίωνα, αραδιάζουν το ένα μέτρο μετά το άλλο στο ημιθανές κοινωνικό σώμα της Ελλάδας και συνεχώς απαιτούν νέες περικοπές. Πολλοί αναλυτές εκτιμούν οτι η μανία με τα μέτρα υπάρχει επειδή οι Τροϊκανοί έχουν "άνωθεν" εντολές από τα αφεντικά τους να τιμωρήσουν την Ελλάδα έτσι ώστε να μην αποτολμήσουν κι άλλες χώρες της Ευρωζώνης να ξεφύγουν τόσο πολύ δημοσιονομικά. 

Ενδεχομένως όμως υπάρχει κι ένας άλλος λόγος που δεν τονίζεται και αυτός δεν είναι άλλος από την απόλυτη έλλειψη εμπιστοσύνης που υπάρχει έναντι της χώρας. Από τα Greek statistics και τις ατέρμονες εξαγγελίες για μέτρα που ποτέ δεν υλοποιούνταν καθότι στην Ελλάδα το πολιτικό κόστος ανέκαθεν υπερίσχυε του εθνικού κόστους, μέχρι τις πιέσεις συμφερόντων που επί χρόνια αντιστέκονταν σε μεταρρυθμίσεις, έκαναν τους ήδη ανάλγητους Τροϊκανούς να μην δώσουν και πολλή σημασία στις "διαπραγματεύσεις" της νυν Ελληνικής κυβέρνησης και πραγματικά τα ίδια και χειρότερα θα κάνουν και στην όποια επόμενη προκύψει μετά τις εκλογές.

Το ζήτημα δεν είναι ο κατώτατος ούτε ο 13ος και ο 14ος μισθός στην τρέχουσα συγκυρία. Διότι στο επόμενο επεισόδιο του σήριαλ της συμφοράς που παίζεται εδώ και 3 χρόνια, πιθανόν να ακούσουμε πάλι το γνώριμο "ρεφρέν", "τίποτα δεν κάνατε πάλι, Έλληνες", οπότε και θα μας ζητήσουν το βασικό μισθό στα 200 ευρώ και τις επικουρικές συντάξεις μειωμένες κατά 99%. Οπότε, η όποια υπάρχουσα κυβέρνηση εκείνης της στιγμής θα αναγκαστεί ή να παραδεχτεί οτι η χώρα δεν δύναται να κυβερνηθεί από Έλληνες πλέον και θα πρέπει να καλέσουμε αρμοστή εκ Βερολίνου ή θα πρέπει να πει ένα ευγενέστατο αλλά βροντερό "έξω" στην Τρόϊκα και να σπεύσει να φύγει από το Ευρώ και την ουτοπία που αυτό ευαγγελίζεται. 

Αναμένουμε λοιπόν με ενδιαφέρον το επόμενο επεισόδιο της σειράς αυτής που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τον τίτλο "Οι αφέντες και η άπορη κορασίδα Ελλάς". Άν και μπορεί κανείς να κάνει μια πρόβλεψη για το σενάριο. Ή η Ελλάδα θα ωριμάσει πολιτικά και θα δείξει μέσω των κατάλληλων ενεργειών οτι αποκτά διαφάνεια και οργάνωση χωρίς τις παλιές πολιτικάντικες αγκυλώσεις και ευθυνοφοβία ή θα παρακαλάμε την επόμενη φορά που θα κατέβει η Τρόϊκα να μη φάμε 400 βουρδουλιές αλλά 300 και θα λέμε και οτι κρατήσαμε "κόκκινες γραμμές" με μισθούς Ζιμπάμπουε και μια χώρα στα όρια της εξέγερσης.

Οι πολιτικοί μας ήδη ξέρουν οτι το οικοδόμημα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας όσον αφορά την επιδίωξη ευμάρειας και πλούτου, έχει ισοπεδωθεί και καλούνται να αλλάξουν άρδην τον τρόπο που αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη και την ευημερία, αγαθά τα οποία δεν μπορούν να προέρχονται από δανεικά αλλά από εξαγωγές, έρευνα και τεχνολογία και σωστές και δίκαιες δημοσιονομικές πολιτικές. Με αυτό τον τρόπο δεν θα χρειαστούμε στο μέλλον ούτε αρμοστές, ούτε ανθύπατους, ούτε σουρεαλιστικά σήριαλ με κόκκινες γραμμές και καρπαζιές από έθνη που η ιστορία τους δεν έχει να επιδείξει αγώνες για δημοκρατία αλλά ιμπεριαλισμό και αρπαγή.