του Μανόλη Μπουχαλάκη
Κάθε τρεις και λίγο, όταν τα πολιτικά κόμματα δοκιμάζονται, κάποιοι σπεύδουν να μιλήσουν για διασπάσεις, εμφύλιους, φιλοδοξίες και τα λοιπά. Κατά σύμπτωση, οι θεωρίες περί διάσπασης δεν έχουν να κάνουν με την απώλεια της ιδεολογικής ταυτότητας του εκάστοτε κόμματος ούτε με την γενική του απήχηση στην κοινωνία. Οι θεωρίες αυτές σχετίζονται αποκλειστικά με την απώλεια της εξουσίας και τη δημοσκοπική καταβαράθρωση.
Το οτι η ιδεολογία στα λεγόμενα μεγάλα κεντρώα (δεξιά-αριστερά) κόμματα έχει πάψει να υφίσταται εδώ και πολλά χρόνια είναι σίγουρο, αφού κύρια μέριμνα των στελεχών τους είναι η πολιτική επιβίωση, η εκλογή και επανεκλογή στο βουλευτικό αξίωμα, η υπουργοποίηση και , ποιός ξέρει, η επιθυμία να πάνε κάποτε ως πρωθυπουργοί στο Λευκό Οίκο για ένα φωτογραφικό ενσταντανέ με τον εκάστοτε "πλανητάρχη".
Οι ευνόητες διαπιστώσεις οτι ένα κόμμα μπορεί να επιβιώσει μόνο όταν οι έριδες και οι φιλοδοξίες δεν το ταλανίζουν και η προσκόλληση σε εθνικά και κοινωνικά ευεργετικές θέσεις, δεν φαίνονται να έχουν και τόση σημασία όταν δημοσκοπικά το κόμμα κινείται στα ποσοστά του 10 - 15%. Όμως, εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να υπάρξει η αυτοκάθαρση η οποία απολύτως ουδεμία σχέση θα πρέπει να έχει με την επανάκτηση της εξουσίας. Οι δε αγωνιώδεις εκκλήσεις για ενότητα, συναδέλφωση και άλλα παρόμοια ρομαντικά δεν πρέπει να έχουν στόχο τη διατήρηση μιας χρεωκοπημένης τάξης πραγμάτων αλλά την εκ βάθρων αλλαγή όλου του συστήματος, συμπεριλαμβανομένης και της αλλαγής ονόματος του κόμματος αν αυτό χρειαστεί.
Ακούγοντας όμως τον όρο "διάσπαση" το μυαλό του μέσου σκεπτόμενου ανθρώπου πάει σε κινήσεις ηρωϊκής εξόδου από το βυθιζόμενο καράβι, σε μια ακόμη πλήρη αποφυγή ευθυνών και σε ζυμώσεις και "πηγαδάκια" για την πολιτική επιβίωση των εμπλεκομένων στο κόμμα. Οι οποίες βεβαίως κινήσεις το μόνο που κάνουν είναι να απαξιώνουν περισσότερο την όποια πολιτική παράταξη και να οδηγούν τους πολίτες στη λευκή ψήφο ή την αναζήτηση άλλων κομμάτων που ακόμη δεν έχουν δοκιμαστεί στον πολιτικό στίβο. Η αναζήτηση αυτή δεν είναι κακή στη δημοκρατία αλλά και τα μεγάλα κεντρώα κόμματα οφείλουν να μάθουν από το πάθημά τους και να ξεκινήσουν από μια λευκή κόλλα χαρτί διότι ελλοχεύει ο κίνδυνος της ακυβερνησίας στο κοντινό μέλλον και το τελευταίο πράγμα με το οποίο θα έπρεπε να ασχολείται κανείς είναι οι αντιγνωμίες ετερόκλητων δυνάμεων σε κυβερνήσεις συνασπισμού όταν το πλοίο όχι απλά θα βουλιάζει αλλά θα έχουν μαζευτεί και οι καρχαρίες στην περιοχή του ναυαγίου για ένα μικρό γευματάκι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου