Φεύγω, μάνα, με πίκρα στα ξένα....

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Χωρίς να θέλω διακωμωδήσω το γεγονός οτι πολλοί Έλληνες έχουν κάνει αίτηση για δουλειά ή γενικώς "ψάχνονται" για το εξωτερικό (κάτι το οποίο είναι δίκαιο αν νομίζουν οτι στην Ελλάδα δεν τα βγάζουν πέρα), ορμώμενος από το απίθανο πρωτοσέλιδο Ελληνικής εφημερίδας οτι χιλιάδες Έλληνες ζουν κρυμμένοι λαθραία σαν Μεξικάνοι στην Αυστραλία και αλλού και ζητούν μια δουλειά στην ξενιτιά σαν να είχαν να φάνε κάτι χρόνια, θα μου επιτρέψετε να σας διαβάσω μια (φανταστική, μη πραγματική) επιστολή ενός από αυτούς τους δύσμοιρους στη μάνα του, που φωτίζει μια άλλη πλευρά του φαινομένου της μετανάστευσης....

"Γλυκιά μου μάνα, 

 

Τώρα που σου γράφω από τη Μελβούρνη, βλέπω με τα ίδια μου τα μάτια την πίκρα της ξενιτιάς. Νιώθω ξένος μέσα στους ξένους, "μαύρο πρόβατο" μέσα στους λύκους. Όπου κι αν πάω, μόλις μαθαίνουν οτι είμαι Έλληνας, με κοιτούν περιφρονητικά. Με θεωρούν τον αίτιο της παγκόσμιας οικονομικής καχεξίας και οτι η χώρα μου δεν είναι τίποτα άλλο από ένα τσίρκο με σαλτιμπάγκους πολιτικούς, φοροφυγάδες πολίτες και τεχνολογία αιχμής αντάξιας του Μπανγκλαντές και της Ροδεσίας.

Ακριβή μου μάνα, αυτή η ατμόσφαιρα ενάντια στην Ελλάδα μου προκαλεί θλίψη και απογοήτευση. Σκεφτόμουν τις αξίες με τις οποίες με μεγάλωσες και δεν παύω να θυμάμαι τα λόγια σου. Μου έλεγες οτι πρέπει πάση θυσία να μπω στο δημόσιο γιατί μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, το παραδάκι θα ήταν στη θέση του. Θυμάμαι τι παρακάλια είχαμε κάνει στο βουλευτή μας και πόσους ψήφους του είχαμε τάξει. Μέχρι κι ο μισοπεθαμένος ο παππούς είπε οτι θα τον ψήφιζε και τον φέραμε με το καροτσάκι στο εκλογικό κέντρο να ψηφίσει. 

Σου γράφω αυτά και θυμάμαι με πόση χαρά δέχτηκα το διορισμό μου στο δημόσιο και πόσα επιδόματα έπαιρνα χωρίς να δουλεύω πραγματικά! Κάναμε κάθε χρόνο 2-3 μήνες απεργίες, το μόνο που σκεφτόμουν ήταν τα τριήμερα και οι γιορτές. Και το καλαμπούρι που ρίχναμε με τους συναδέλφους δε λέγεται!

Θυμάμαι επίσης τον αδερφό μου που έκανε μπίζνες με οφ-σορ εταιρείες και έβγαλε ένα κάρο λεφτά, μαύρα και ωραία. Που να τον πιάσει το ΣΔΟΕ! Έβγαζε 2 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο και δήλωνε τα 30 χιλιάρικα. Μετά άνοιξε δική του επιχείρηση. Πόσων εργαζομένων έχει φάει τα ένσημα! Πόσους έχει απολύσει γιατί δε δέχονταν να δουλεύουν υπερωρίες με τα ψίχουλα που τους έδινε! Ο αδελφούλης μου αυτός ο μονάκριβος τώρα θέλει να φύγει από την Ελλάδα γιατί δεν αντέχει λέει άλλο να τον κυνηγούν επειδή χρωστάει στο δημόσιο! Τον βλέπω σε κανένα Σεν Τροπέ να μαυρίζει παρέα με ωραία πιπινάκια. Σιγά να μην τον βρουν....

Μάνα μου γλυκιά, αισθάνομαι τόσο άσχημα που λείπω από την Ελλάδα και δεν θα βλέπω πια τους Έλληνες πολιτικούς που ανέβασαν τη χώρα στο επίπεδο της Ιαπωνίας ως προς το βιοτικό της επίπεδο. Πραγματικά αδίκως τους κατηγορούν για οτιδήποτε. Ποτέ δεν κοίταξαν το συμφέρον τους, το κόμμα τους και τους ψηφοφόρους τους. Άσχετα αν διόριζαν μαζικά και κατά κύματα "δικά τους παιδιά". Κίνηση αυταπάρνησης και εθνικής ευθύνης ήταν αυτή, όχι ρουσφέτια. Πόσος κόσμος δε βρήκε δουλειά, δεν πήρε δάνεια! Πόσοι δεν πήραν σπίτια και αυτοκίνητα. Κι όχι μόνο οι διορισθέντες. Όλη η χώρα ζούσε με δανεικά! Τι ευτυχία ήταν αυτή! Να έχεις στη διάθεσή σου πιστωτικό όριο 50 χιλιάδες ευρώ! Αυτή η γαλαντομία των τραπεζών έφερε την ανάπτυξη, μητέρα! Ο κάθε φτωχός μπορούσε να έχει μια Βίζα Πλάτινουμ για να την "ξετινάξει", να νοιώσει κι αυτός καταναλωτής, σημαντικός! Τι είναι δηλαδή ο Αμερικάνος, καλύτερος; Να ζήσει κι ο Έλληνας!

Γι αυτό σου λέω, μάνα, άφησα μια χώρα στην οποία ζούσα "ζωή και κότα" και λόγω της καταραμένης τρόϊκας ξενιτεύτηκα και ήρθα στη γη των καγκουρώ για να βρω τη σειρά μου. Βέβαια, εδώ δεν έχει διορισμούς, φοροδιαφυγή, λαμογιές και επίδειξη δανεικού πλούτου. Αυτό το τονίζω. Εδώ είναι όλοι "Παναγίες" και νομοταγείς. Βλέπεις, οι νόμοι εφαρμόζονται, δεν ψηφίζονται απλά. Και όποιος τους παραβαίνει "έχετε γειά βρυσούλες". Το μαύρο το φίδι που τον έφαγε. Άν, δε, είναι και Έλληνας, θα τον στείλουν με κούριερ εξπρές στο σπίτι του. Για αυτό, λέω να γίνω νομοταγής εδώ, να βγάλω κανένα φράγκο. Διότι στην Ελλάδα πια δεν έβγαζα. Παραιτήθηκα κι απ' το δημόσιο μετά από τόσες μειώσεις μισθών. Εδώ όμως οι μισθοί είναι καλοί. Απλά, για να βγάλω λεφτά πρέπει να δουλεύω νυχθημερόν και με παράξενα αφεντικά που δεν κατανοούν την Ελληνική κουλτούρα και ούτε τους ενδιαφέρει να τη μάθουν. Θέλουν μόνο δουλειά, συνέπεια και ήθος. Που θα πάει όμως, θα τα μάθω κι αυτά. Και αφού κάνω περιουσία εδώ, θα έρθω να σε δω. Για να ξαναδώ και την αγαπημένη μου Ελλάδα, τη γη του ήλιου και του Παρθενώνα.

Μέχρι τότε βέβαια ίσως περάσουν καμιά εικοσαριά χρόνια και ίσως εσύ να μη ζεις. Αλλά θα κάνω το παν να έλθω να σε δω και να θυμηθούμε τις παλιές καλές εποχές.

Σε φιλώ

Ο γιος σου