του Μανόλη Μπουχαλάκη
Στην πολιτική ποτέ δεν είπε κανείς οτι τα πράγματα είναι εύκολα. Από τη μια υπάρχουν οι ψηφοφόροι, ένα απροσδιορίστου υφής σώμα που αποτελείται από ανθρώπους με εντελώς διαφορετικά συμφέροντα και αντιλήψεις περί των πραγμάτων που συχνά συσπειρώνονται για να ψηφίσουν ένα κόμμα με βάση αόριστες ιδεολογίες ή τις υποσχέσεις των πολιτικών. Από την άλλη υπάρχουν οι ίδιες απροσδιόριστες καταστάσεις στο εσωτερικό των ίδιων των κομμάτων. Πέραν των παρατάξεων με ισχυρή ιδεολογία (όπως η Κομμουνιστική), τα λεγόμενα Συντηρητικά ή Σοσιαλιστικά κόμματα ουσιαστικά έχουν απωλέσει κάθε στίγμα ιδεολογίας παγκοσμίως και απλά εναλάσσονται στην εξουσία διεκπεραιώνοντας την κλασική "λογιστική" άσκηση πολιτικής, δηλαδή την είσπραξη φόρων και τη διατήρηση του κράτους.
Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Πέραν των συνθημάτων του Α.Παπανδρέου το 1981 για "εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία", κλπ., το ΠΑΣΟΚ τάχιστα ολίσθησε σε διεκπεραιωτή της εξουσίας ενώ η δεκαετία του '80 στιγματίστηκε από τις διώξεις πολιτικών του "βρώμικου '89" στο ειδικό δικαστήριο.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα παροχολογίας, σκανδαλολογίας και αλληλοκατηγοριών, τα 2 μεγάλα κόμματα πορεύθηκαν μέχρι και πριν λίγο καιρό, προ της κρίσης του Ευρώ. Κάπου εκεί η "πυξίδα" που οδηγούσε αυτά τα κόμματα απεδείχθη λανθασμένη και η πρώην κυβέρνηση Παπανδρέου (Γεωργίου του νεωτέρου) ανακάλυψε οτι βρισκόμαστε πάνω στον "Τιτανικό". Με χρέος 160% του ΑΕΠ, με έλλειμμα 16% και με μια παγκόσμια οικονομία σε νευρική κρίση, η μικρή βαρκούλα "Ελλάς" (σαν κι αυτή που είχαμε δει στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004) βρέθηκε στο μέσον του ωκεανού με ανέμους τυφώνα και κύματα σε στυλ τσουνάμι.
Επειδή το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα είναι αλληλένδετο, μια σοβαρή οικονομική κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ιδεολογία, πόσο μάλλον δε με εθνικιστικά κριτήρια. Ουσιαστικά, οι πάντες χρωστούν στους πάντες. Και οι πάντες εκμεταλλεύονται τους πάντες. Ουδείς λέει οτι η παρούσα κρίση είναι δουλειά μόνο των οικονομολόγων, αλλά σίγουρα δεν είναι δουλειά δημαγωγών και λαϊκιστών πολιτικών. Αρκεί να θυμήσουμε οτι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία δημαγωγών και λαϊκίζων σε μια κατεστραμμένη και χρεωμένη Γερμανία. Το μείγμα της οικονομικής καταστροφής με τον υπερ-εθνικισμό έφερε τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.
Στην εποχή μας, λοιπόν, χρειάζεται μείγμα πολιτικής ευφυϊας και ωμού ρεαλισμού για να μπορέσει η Ευρώπη να αποφύγει διχασμούς και εθνικισμούς. Η πολιτική ευφυϊα έγκειται στην τήρηση των λεπτών ισσοροπιών που χρειάζονται για να μειωθούν τα χρέη των κρατών και ο ρεαλισμός έγκειται στην ανάγκη περιορισμού της σπατάλης όπου είναι αναγκαίο.
Όσον αφορά την Ελλάδα, μετά τις κινήσεις των Ευρωπαίων για ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους, φτάσαμε στην περίπτωση του κ. Σαμαρά ο οποίος πιέζεται πανταχόθεν για να υπογράψει οτι αν εκλεγεί αργότερα πρωθυπουργός θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της πρώην και νυν κυβέρνησης. Και εδώ είναι που χρειάζεται ο ρεαλισμός που λέγαμε. Πολτικές επαναδιαπραγμάτευσης και ομιλίες περί εθνικής υπερηφάνειας δεν θα αποφέρουν τίποτα όταν μεγάλες χώρες δίπλα μας κλυδωνίζονται. Και σαφέστατα δεν θα ήθελε να κατηγορηθεί ο κ. Σαμαράς οτι ευθύνεται για τη χρεωκοπία της χώρας και το κοινωνικό χάος που θα επικρατήσει.
Η μόνη επαναδιαπραγμάτευση που ίσως χρειάζεται να γίνει είναι να αλλάξει ο τρόπος σκέψης ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ωστε στο μέλλον να θωρακίζει τις μικρότερες χώρες έναντι των αγορών χρήματος. Ουσιαστικά, το GPS που κατευθύνει τον κ. Σαμαρά και τον κάθε επόμενο πρωθυπουργό ίσως χρειάζεται να αλλάξει ρυθμίσεις και από τις Θερμοπύλες να πρέπει να βάλει ρότα για τις Βρυξέλλες και τα κέντρα των αποφάσεων, όπου μαζί όλοι οι ηγέτες θα πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις εκείνες που θα κάνουν την Ευρώπη ισχυρό παράγοντα ειρήνης και κοινωνικής ευημερίας. Έτσι θα ωφεληθούν οι λαοί και βεβαίως εμείς οι ΄Ελληνες που τώρα δεινοπαθούμε. Διότι τώρα εχθρός δεν είναι ο Δαρείος ο Α' αλλά το χρήμα που εύκολα υποδουλώνει λαούς.
Σε αυτό το πλαίσιο η Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση. Πέραν των συνθημάτων του Α.Παπανδρέου το 1981 για "εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία", κλπ., το ΠΑΣΟΚ τάχιστα ολίσθησε σε διεκπεραιωτή της εξουσίας ενώ η δεκαετία του '80 στιγματίστηκε από τις διώξεις πολιτικών του "βρώμικου '89" στο ειδικό δικαστήριο.
Μέσα σε μια ατμόσφαιρα παροχολογίας, σκανδαλολογίας και αλληλοκατηγοριών, τα 2 μεγάλα κόμματα πορεύθηκαν μέχρι και πριν λίγο καιρό, προ της κρίσης του Ευρώ. Κάπου εκεί η "πυξίδα" που οδηγούσε αυτά τα κόμματα απεδείχθη λανθασμένη και η πρώην κυβέρνηση Παπανδρέου (Γεωργίου του νεωτέρου) ανακάλυψε οτι βρισκόμαστε πάνω στον "Τιτανικό". Με χρέος 160% του ΑΕΠ, με έλλειμμα 16% και με μια παγκόσμια οικονομία σε νευρική κρίση, η μικρή βαρκούλα "Ελλάς" (σαν κι αυτή που είχαμε δει στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων του 2004) βρέθηκε στο μέσον του ωκεανού με ανέμους τυφώνα και κύματα σε στυλ τσουνάμι.
Επειδή το διεθνές καπιταλιστικό σύστημα είναι αλληλένδετο, μια σοβαρή οικονομική κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με ιδεολογία, πόσο μάλλον δε με εθνικιστικά κριτήρια. Ουσιαστικά, οι πάντες χρωστούν στους πάντες. Και οι πάντες εκμεταλλεύονται τους πάντες. Ουδείς λέει οτι η παρούσα κρίση είναι δουλειά μόνο των οικονομολόγων, αλλά σίγουρα δεν είναι δουλειά δημαγωγών και λαϊκιστών πολιτικών. Αρκεί να θυμήσουμε οτι ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία δημαγωγών και λαϊκίζων σε μια κατεστραμμένη και χρεωμένη Γερμανία. Το μείγμα της οικονομικής καταστροφής με τον υπερ-εθνικισμό έφερε τα αποτελέσματα που όλοι γνωρίζουμε.
Στην εποχή μας, λοιπόν, χρειάζεται μείγμα πολιτικής ευφυϊας και ωμού ρεαλισμού για να μπορέσει η Ευρώπη να αποφύγει διχασμούς και εθνικισμούς. Η πολιτική ευφυϊα έγκειται στην τήρηση των λεπτών ισσοροπιών που χρειάζονται για να μειωθούν τα χρέη των κρατών και ο ρεαλισμός έγκειται στην ανάγκη περιορισμού της σπατάλης όπου είναι αναγκαίο.
Όσον αφορά την Ελλάδα, μετά τις κινήσεις των Ευρωπαίων για ελάφρυνση του Ελληνικού χρέους, φτάσαμε στην περίπτωση του κ. Σαμαρά ο οποίος πιέζεται πανταχόθεν για να υπογράψει οτι αν εκλεγεί αργότερα πρωθυπουργός θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της πρώην και νυν κυβέρνησης. Και εδώ είναι που χρειάζεται ο ρεαλισμός που λέγαμε. Πολτικές επαναδιαπραγμάτευσης και ομιλίες περί εθνικής υπερηφάνειας δεν θα αποφέρουν τίποτα όταν μεγάλες χώρες δίπλα μας κλυδωνίζονται. Και σαφέστατα δεν θα ήθελε να κατηγορηθεί ο κ. Σαμαράς οτι ευθύνεται για τη χρεωκοπία της χώρας και το κοινωνικό χάος που θα επικρατήσει.
Η μόνη επαναδιαπραγμάτευση που ίσως χρειάζεται να γίνει είναι να αλλάξει ο τρόπος σκέψης ολόκληρης της Ευρωπαϊκής Ένωσης ωστε στο μέλλον να θωρακίζει τις μικρότερες χώρες έναντι των αγορών χρήματος. Ουσιαστικά, το GPS που κατευθύνει τον κ. Σαμαρά και τον κάθε επόμενο πρωθυπουργό ίσως χρειάζεται να αλλάξει ρυθμίσεις και από τις Θερμοπύλες να πρέπει να βάλει ρότα για τις Βρυξέλλες και τα κέντρα των αποφάσεων, όπου μαζί όλοι οι ηγέτες θα πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις εκείνες που θα κάνουν την Ευρώπη ισχυρό παράγοντα ειρήνης και κοινωνικής ευημερίας. Έτσι θα ωφεληθούν οι λαοί και βεβαίως εμείς οι ΄Ελληνες που τώρα δεινοπαθούμε. Διότι τώρα εχθρός δεν είναι ο Δαρείος ο Α' αλλά το χρήμα που εύκολα υποδουλώνει λαούς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου