Απεταξάμην τις ευθύνες!

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Δεν προκαλεί έκπληξη η (μέχρι τώρα) δυσκολία του εγχειρήματος του Πρωθυπουργού για την επίτευξη πολιτικής συναίνεσης έτσι ώστε αφενός η Ευρώπη και όλος ο κόσμος να πεισθεί οτι ομονοούμε σε κρίσιμα ζητήματα και αφετέρου να φανεί μια αχτίδα ομαλότητας στο εσωτερικό της Ελλάδας.

Όσοι έχουν διαβάσει την πολιτική ιστορία της Ελλάδας μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας του 1821, θα διαπιστώσουν τη σκληρή αλήθεια, οτι ποτέ στην Ελλάδα δεν υπήρχε συναίνεση και για κανένα ζήτημα. Πάντοτε υπήρχαν φατρίες, συμφέροντα, επιδιώξεις, συμμαχίες ιερές και ανίερες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο οτι η Μικρασιατική καταστροφή συνέβη ακριβώς λόγω του εθνικού διχασμού. Εννοείται οτι ο τότε βασιλεύς Κωνσταντίνος ουδέποτε απεδέχθη ουδεμία ευθύνη για το διχασμό. Τα δε πραξικοπήματα του 20ου αιώνα υπήρξαν η επισφράγιση της κοινωνικής και πολιτικής διχόνοιας που μάστιζε την Ελλάδα.

Το δε καιρό λίγο πριν την τελευταία δικτατορία του 1967 οι έριδες και η διάλυση του πολιτικού συστήματος ήταν τέτοια που επέτρεψε σε μια μικρή ομάδα αξιωματικών να βάλουν τη χώρα στο "γύψο" για 7 χρόνια και να επιφέρουν μια ακόμα τραγωδία, αυτή της Κύπρου. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου όμως δεν έκατσε, εκτός των κινηματιών, κανείς πολιτικός που πριν το 1967 έφερνε τον κόσμο στην πόλωση και το αδελφοκτόνο μίσος. Κάποιος θα πει, "μα δεν ποινικοποιείται η πόλωση, ούτε η αδυναμία λήψης αποφάσεων". Θεωρητικώς, όχι, ούτε και η βλακεία ποινικοποιείται. Η βλακεία όμως σε συνδυασμό με την ανικανότητα λήψης ρεαλιστικών και λογικών αποφάσεων ενίοτε οδηγούν σε δεινά που διαρκούν χρόνια.

Στις μέρες μας μπορεί να μην υπάρχουν οι συνθήκες της εποχής προ του 1967, το παλάτι δεν υπάρχει και οι ΗΠΑ δεν παίζουν τον ίδιο ρόλο που έπαιζαν παλαιότερα στην Ελλάδα, αλλά οι πολιτικοί μας και με αφορμή την οικονομική κρίση ολοένα και σύρονται σε ένα είδος ιδιότυπης αφασίας και κομματικών στρατηγικών αδυνατώντας να σχηματίσουν μια κυβέρνηση σωτηρίας και να αποβάλλουν το ρυπαρό μανδύα του μεταπολιτευτικού τρόπου σκέψης που ήθελε τη με κάθε τρόπο ανάληψη της εξουσίας και τη συντριβή του αντίπαλου κόμματος. Ο σημερινός πολίτης ουδόλως ενδιαφέρεται για πολιτικά πάθη και μίση και δεν φανατίζεται για "Κώτσο βασιλιά" ή "Βενιζέλο" παρά νοιάζεται μόνο να έχει ένα ασφαλέστερο αύριο για τον ίδιο και τα παιδιά του.

Λίγα χρόνια πριν, ο εφιάλτης του πολιτικού συστήματος ήταν το "πολιτικό κόστος". Κάθε ζήτημα που ήταν "καυτή πατάτα" έπαιρνε "μετάθεση" για τις καλένδες ενώ αρκετές φορές σκάνδαλα , λάθη και αστοχίες "θάβονταν κάτω από το χαλί". Τώρα όμως, με τη χώρα να κινδυνεύει να βρεθεί εκτός Ευρώπης με ότι αυτό συνεπάγεται για τα εθνικά συμφέροντα, το πολιτικό κόστος, η πολιτική επιβίωση, οι συμμαχίες, οι έριδες και προπάντων η ευθυνοφοβία θα πρέπει να ισοδυναμούν περίπου με υπονόμευση της ίδιας της χώρας και έτσι πρέπει να εκλαμβάνουν τα πράγματα οι πολιτικοί της σημερινής Ελλάδας. Καθόλου ελαφρύτερα.

Θα ήταν ίσως η μεγαλύτερη τιμή να βγουν τα 2 μεγάλα κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία 35 χρόνια και να πουν με απλά Ελληνικά οτι "το κράτος - χορηγός και ταυτόχρονα ΟΑΕΔ τελείωσε, ξεχάστε το για 20 χρόνια τουλάχιστον, αλλά σας εγγυόμαστε οτι όχι μόνο δε θα χρεωκοπήσουμε αλλά θα έχουμε και υγιή οικονομική ανάπτυξη". Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και η Ευρώπη έχει ήδη συμβάλλει αρκετά στο να ελαφρύνει το Ελληνικό χρέος. Τώρα είναι η σειρά των πολιτικών δυνάμεων, όσων τουλάχιστον θέλουν να συμβάλλουν.

Κι έπειτα, αυτές οι δυνάμεις ας αναλάβουν δουλειά. Να αξιοποιήσουν την πολιτική τους πείρα προς όφελος του κοινωνικού συνόλου, ακόμη κι αν αυτό για κάποια χρόνια εκμηδένιζε την ιδεολογική τους ταυτότητα. Να γίνουν υπηρέτες του λαού και όχι διαχειριστές της εξουσίας. Υπηρέτες που θα μοιράσουν δίκαιους φόρους αλλά και δίκαιες φοροελαφρύνσεις. Που θα δείξουν οτι η Ελλάδα δεν είναι το απόλυτο αντι-επενδυτικό κράτος και που θα αναδείξουν τα μεγάλα πλεονεκτήματα της πατρίδας μας ως άξιοι εκπρόσωποι του μέσου Έλληνα που δεν ψηφίζει κόμμα αλλά οράματα που γίνονται πράξη.

Κάποιος θα έλεγε, "μα αν γίνει έτσι το πράγμα ναι μεν η Ελλάδα θα σωθεί αλλά θα μαλώσουν πάλι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ" διότι οι γαλάζιοι θα λένε οτι σώσανε τους αποτυχημένους πράσινους ενώ έπρεπε μόνοι τους οι γαλάζιοι να αναδειχτούν Μεσσίες και σωτήρες ενώ στο ΠΑΣΟΚ θα λένε οτι αυτοί είχαν ήδη σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος των μέτρων και τα βρήκε έτοιμα η ΝΔ. Όμως, αυτοί και άλλοι ανταγωνισμοί και αλληλομαχαιρώματα μας κόστισαν 35 χρόνια αφασίας και μας έφεραν στο χείλος της αβύσσου. Οπότε, ουδεμία χρησιμότητα πλέον έχουν. Εκτός κι αν η μόνιμη πόρωση ορισμένων πολιτικών μας οδηγήσει όχι μόνο σε χρεωκοπία αλλά ίσως και σε νέα εθνικά δράματα.