Όνειρα αυτοκρατορικής νυκτός!

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Ο Όλι Ρεν, μέσα στη λαίλαπα της κρίσης του Ευρώ που τείνει να διαλύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση στα εξ ων συνετέθη, για πρώτη φορά μίλησε ανοικτά για μια άτυπη "δικτατορία των (μεγάλων) κρατών" που επιθυμούν μια Ευρώπη στα μέτρα τους. Απηύδησε ο "επίτροπος οικονομικών" της Ε.Ε. με τα καπρίτσια της Γαλλίας και της Γερμανίας. O δε εθνικιστής και ευρωσκεπτικιστής Βρετανός Ευρωβουλευτής Νάϊτζελ Φάρατζ φώναξε στους ηγέτες της Ένωσης μέσα στο Ευρωκοινοβούλιο οτι "η ύπαρξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλεται στην απόφαση για να μην επιτραπεί ξανά στη Γερμανία να κυριαρχήσει στην Ευρώπη και ενώ πολλοί έδωσαν το αίμα τους για να μη γίνει αυτό, σήμερα βλέπουμε μια Ευρώπη που εξουσιάζεται από τη Γερμανία".

Ξύπνησαν άραγε "φαντάσματα" του παρελθόντος; Ανέσυραν κάποιοι από τα σκονισμένα ντουλάπια της Ιστορίας τους Κάϊζερ, το Ναπολέοντα και τον Χίτλερ; Επανήλθαν οι μεγαλοϊδεατισμοί που αιματοκύλισαν την Ευρώπη για αιώνες;  Μάλλον τίποτε από αυτά δεν συμβαίνει. Το μόνο δεδομένο είναι η αύξηση των εθνικιστικών κινημάτων και η αυξανόμενη δυσαρέσκεια έναντι του Ευρώ το οποίο όλο και περισσότερο μοιάζει με "γίγαντα με πήλινα πόδια" και κινδυνεύει να αφανιστεί.

Υπάρχει μια γνώμη που λέει οτι το δίκιο είναι πάντα με το μέρος του ισχυρού και η Γερμανία μα και η Γαλλία είναι δυο ισχυρές χώρες. Χωρίς αμφιβολία είναι οι "ατμομηχανές" που κινούν την Ευρωπαϊκή Ένωση και που συμβάλλουν περισσότερο στα Ευρωπαϊκά ταμεία. Υπό αυτή την άποψη, δικαιούνται ένα παραπάνω σεβασμό και ένα πρώτο λόγο σε κρίσιμες αποφάσεις. Όμως, το πνεύμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι η διαφέντευσή της ωσάν να ήταν μια "λέσχη" στην οποία κάνουν κουμάντο οι παλαιότεροι ή οι πιο τζέντλμεν και στους οποίους όλοι οι άλλοι πρέπει να υποκλίνονται. 

Επίσης, αυτονόητο είναι σε μια οικογένεια να μην υπάρχουν "πρίγκηπες και φτωχοί". Ακόμη κι αν η Ελλάδα δε γίνει ποτέ τόσο βιομηχανοποιημένη ή εξελιγμένη όσο η Γερμανία, αυτό δεν σημαίνει οτι ο Έλληνας θα πρέπει συνεχώς να αμοίβεται με 592 Ευρώ ενώ ο Γερμανός με 3000, με δεδομένο μάλιστα οτι ο Έλληνας δουλεύει περισσότερο από το Γερμανό. Θα πει κάποιος οτι θα μπορούσε να ξεκινήσει η Ελλάδα με το να ξεφορτωθεί τα καρτέλ που λυμαίνονται την αγορά και που αναγκάζουν τον καταναλωτή να πληρώνει ένα προϊόν ακριβότερο από ότι θα το αγόραζε ο Γερμανός. Ή οτι πρέπει να καταργηθούν τα σκανδαλώδη προνόμια πολλών υπαλλήλων όπως και οτι πρέπει να παταχθεί η φοροδιαφυγή. Όμως, ακόμη και όλα αυτά αν γίνουν, η Ελλάδα ή η Πορτογαλία δεν θα γίνουν ποτέ Γερμανία. Όπως ποτέ δεν μπορεί να γίνει Γερμανία η μικροσκοπική Μάλτα ή άλλα μικρά κράτη τα οποία αδυνατούν να δημιουργήσουν βαριά βιομηχανία και μεγάλη καταναλωτική αγορά.

Στη διαφορετικότητα όμως οφείλεται το εύστοχο της δημιουργίας της Ένωσης και όχι στην ομοιογένεια. Και στην τρέχουσα κρίση του Ευρώ, φαίνεται οτι η Γερμανία και η Γαλλία προτιμούν να δουν τις μικρές χώρες στα όρια της εξέγερσης λόγω των μέτρων λιτότητας παρά να επιτρέψουν την απ' ευθείας χρηματοδότηση των κρατών  από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η κ. Μέρκελ πιστεύει οτι αν πάρουν λεφτά οι "άσωτες" χώρες, δεν θα πειθαρχούν δημοσιονομικά και για αυτό ζητά να αποβάλλονται στο μέλλον όσες χώρες "παρασπονδούν". Το ζήτημα είναι όμως οτι στην πραγματικότητα ουδεμία χώρα υπήρξε "άσωτη". Το οτι η Ελλάδα υπέπεσε σε πολλές "ανομίες" με κατασπατάληση πόρων και κακοδιαχείρηση είναι αλήθεια αλλά οι τωρινές θυσίες των Ελλήνων πρέπει να αναγνωριστούν και να τους δοθεί η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, αφού η πλειοψηφία των συμπολιτών μας έχει καταλάβει οτι τα δανεικά δεν φέρνουν την ευτυχία, ούτε το λαϊφστάϊλ την καταξίωση.

Τώρα λοιπόν, μένει να φερθούν οι 2 μεγάλες χώρες της Ε.Ε. με ρεαλισμό και όχι υποδυόμενες τον τιμωρό ή το αφεντικό που "λύνει και δένει", βασιζόμενες στην τρέχουσα ευημερία τους. Διότι, η πτώχευση μιας οιασδήποτε χώρας της Ε.Ε., ιδιαίτερα αν είναι του μεγέθους της Ιταλίας, θα επιφέρει και το τέλος του Ευρώ και την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα, τις υποτιμήσεις, την ανεργία και τη φτώχεια. Και τότε αντί της ηγεμονίας θα επιστρέψουμε στις εθνικιστικές εξάρσεις και απλά θα περιμένουμε τον επόμενο Γκαβρίλο Πρίντσιπ του οποίου το περίστροφο θα μας φέρει στους γνώριμους καιρούς του πολέμου.