Υπογράψτε, παρακαλώ!

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Η επιμονή του κ. Σόϊμπλε στο να υπάρχουν έγγραφες δεσμεύσεις των πολιτικών δυνάμεων που απαρτίζουν την κυβέρνηση για να εκταμιευθεί η 6η δόση, δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο οτι τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην στο διεθνές περιβάλλον και εις βάρος της Ελλάδας.

Οφείλει κανείς να σημειώσει οτι ενώ και στο παρελθόν υπήρξε έντονη δυσπιστία προς τους Έλληνες κυβερνώντες και στις δεσμεύσεις τους, τώρα θα λέγαμε οτι υπάρχει ανοικτή εχθρικότητα. Θεωρούμαστε τόσο φερέγγυοι, μάλλον, όσο και η Λιβερία ή το Μπανγκλαντές.

Από την άλλη, ο κ. Σαμαράς εν προκειμένω, δηλώνει οτι "ο λόγος του αρκεϊ ". Οι Ευρωπαίοι αντιτείνουν οτι ήδη η Ιρλανδία και η Πορτογαλία έχουν δώσει έγγραφες δεσμεύσεις. Το παιχνίδι αυτό με την επιμονή των Ευρωπαίων στο verba volant, scripta manent (τα λόγια πετούν,τα γραπτά μένουν) ενδεχομένως να κρύβει τη "χρυσή" ευκαιρία που αναζητούν στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο να μας αναγκάσουν να αποχωρήσουμε από το Ευρώ αν οι συνθήκες το επιτρέψουν, εφόσον θα μας επιδεικνύουν το χαρτί που υπογράψαμε τονίζοντάς μας οτι παραβιάσαμε και αυτή ακόμη την υπογραφή μας.

Απέναντι σε μια τέτοια πιθανή εξέλιξη, η καλύτερη απάντηση της κυβέρνησης θα ήταν να παρουσιάσει κάποιο έργο με αποδείξεις. Ακόμη κι αν δοθεί η έκτη δόση, αν δεν γίνει τίποτα το συγκεκριμένο έστω και σε μικρότερη κλίμακα από το αναμενόμενο, στην έβδομη δόση θα μας ζητήσουν να βάλουμε ενέχυρο την Πελοπόννησο ή καμιά δεκαριά κατοικήσιμα νησιά. 

Το ζητούμενο λοιπόν είναι να δείξει η κυβέρνηση Παπαδήμου οτι εργάζεται και οτι, αν και τα χρονοδιαγράμματά της είναι ασφυκτικά, παράγει έργο και κομίζει αποδείξεις. Και, για να λέμε και την αλήθεια, οι καιροί της κωλυσιεργίας ανήκουν στο απώτατο παρελθόν. Η κρίση του Ευρώ απειλεί ολόκληρη την Ευρωζώνη και τα μάτια της Μέρκελ, του Ντράγκι και του Γιούνκερ είναι στραμμένα στην Ιταλία, την Ισπανία και τις άλλες χώρες που αισθάνονται την απειλή των αγορών στην αυλή τους. Ουσιαστικά ελάχιστη προσοχή θα πρέπει να περιμένει η Ελλάδα και πολύ λιγότερο χρόνο για να εφαρμόσει τα συμφωνηθέντα.

Όμως, είναι και μια "χρυσή" ευκαιρία για την Ελληνική κυβέρνηση να παρουσιάσει ξανά την οικουμενικότητα του προβλήματος χρέους και να ζητήσει ηπιότερους όρους εφαρμογής ορισμένων τουλάχιστον φορολογικών μέτρων. Παράλληλα, θα πρέπει να υπενθυμίσει σε ορισμένους συμπολίτες μας που ίσως βρίσκονται ακόμη στη χρονομηχανή τους και κολλημένοι στο 2004 οτι το κράτος - "δώσε και σε μένα μπάρμπα" που ήξεραν, σήμερα δεν υπάρχει. Ή, πιο απλά, ναι στο κοινωνικό κράτος αλλά όχι στο κράτος "αγελάδα προς άρμεγμα".