του Μανόλη Μπουχαλάκη
Συχνά ακούμε και διαβάζουμε πως στις ανθρώπινες σχέσεις οι διάφορες δεσμεύσεις σκοτώνουν τον έρωτα ή το συναίσθημα. Εν μέρει ίσως αυτό ισχύει. Διότι αλλιώς είναι να ζεις το αίσθημά σου με την αγαπημένη σου και να μοιράζεσαι τη χαρά της σχέσης και αλλιώς είναι να πεις μπροστά στα πεθερικά σου οτι πας σε γάμο, οτι θα την προσέχεις, οτι δε θα της λείψει τίποτα, οτι θα είσαι φιλόστοργος πατέρας όταν κάνει παιδί και οτι γενικά θα είσαι τύπος και υπογραμμός με μια δόση σούπερ - ήρωα.
Ας φέρουμε αυτό το πλαίσιο στη σχέση Ελλάδος - Ευρωπαϊκής Ένωσης ή Ευρωζώνης αν προτιμάτε. Τον καιρό του "έρωτος", όταν το φθηνό Ευρώ έρρεε στις τράπεζες και στις τσέπες των Ελλήνων, πολλές φορές χωρίς μέτρο και φραγμό, η Γερμανία και η Γαλλία ουδένα πρόβλημα είχαν με την Ελλάδα. Παρόλο που οι αρμόδιοι "πληροφοριοδότες" των πολυεθνικών τους ήξεραν και πληροφορούσαν αντίστοιχα "χαρτί και καλαμάρι" τις κυβερνήσεις τους για τις παθογένειες του Ελληνικού οικονομικού συστήματος, η Γερμανία και η Γαλλία δεν ασχολήθηκαν και πολύ. Σημασία είχαν τα οπλικά συστήματα, η Ζιμενς, οι μπίζνες και οι προμήθειες. Κάτι μου λέει οτι επίσης ήξεραν κατά μεγάλη προσέγγιση και την αξιοπιστία των Greek statistics αλλά και πάλι μπρος στο ειδύλλιο της μπίζνας ποιός ασχολείται. Ο έρως, εξάλλου, λένε πως είναι τυφλός.
Και ύστερα ήρθε η κρίση εκ των ΗΠΑ με την απληστία των εκεί τραπεζών και τα "τοξικά" προϊόντα τους που έκαναν τις παγκόσμιες αγορές χρήματος να μην είναι τόσο γαλαντόμες στο δανεισμό "προβληματικών" κρατών. Κι εκεί αίφνης το ειδύλλιο άλλαξε τροπάριο. Από αισθηματικό έγινε δεσμευτικό. Οι αδύναμες χώρες τώρα έπρεπε να να κοιτάξουν να νοικοκυρέψουν τα του οίκου των και να αρχίσουν λιτότητα. Με τη διαφορά όμως οτι οι "προβληματικές χώρες" δεν έχουν την ανταγωνιστικότητα των βορείων βιομηχανοποιημένων κρατών ούτε την τεχνολογία και τις εξαγωγές για να βγάλουν λεφτά από αυτά. Έτσι, ο "γάμος" έχει μετατραπεί σε μια σχέση που ο αδύναμος "δεσμεύεται" και ο δυνατός "διατάζει".
Η επάνοδος της τρόϊκας στην Αθήνα σηματοδοτεί την επανέναρξη των συνομιλιών πάνω στις "δεσμεύσεις" του κράτους έναντι του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ. Εδώ όμως κρύβεται μια λεπτομέρεια. Από τις πολλές "δεσμεύσεις", η Ελλάς κινδυνεύει να γίνει "Προμηθέυς Δεσμώτης". Για αυτό και χωρίς να θέλουμε να "τη βγάλουμε φτηνά", η νέα Ελληνική κυβέρνηση οφείλει να επισημάνει στην τρόϊκα οτι η μέση Ελληνική οικογένεια έχει ήδη "δεσμευτεί" αρκετά. Ουδεμία πλέον δέσμευση δεν χρειάζεται επ' αυτού. Τουναντίον, υπάρχει ακόμα πολύ "ψωμί" στο κυνήγι του πλούτου που ξεδιάντροπα ακόμα επιδεικνύεται από φοροφυγάδες και στο συμμάζεμα του κράτους το οποίο θα φέρει θεαματικά αποτελέσματα προς όφελος του μέσου πολίτη.
Ας αναδείξει λοιπόν η κυβέρνηση αυτές τις "περιοχές" στις οποίες μπορεί να κάνει πολλά και ας πει στους "γαμπρούς" της τρόϊκας οτι ναι μεν η κ. Μέρκελ πίεσε για να ελαφρύνει το χρέος μας και την ευχαριστούμε, αλλά η οποιαδήποτε σχέση χρειάζεται και την κοινή λογική για να μην καταλήξει σε διαζύγιο. Και αυτή η κοινή λογική λέει οτι η Ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να περάσει άλλα χρόνια εξευμενίζοντας τους ισχυρούς που δεν έχουν και τίποτα να χάσουν αν βγούμε από το ευρώ.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου