του Μανόλη Μπουχαλάκη
Το τέλος του θρίλερ για τον νέο Πρωθυπουργό κ. Παπαδήμο και τα συμπεράσματα του ποιός κέρδισε ή έχασε δεν είναι και δεν πρέπει να είναι το ζητούμενο στις μέρες μας. Η νέα κυβέρνηση ουδεμία πρακτική αξία θα έχει εφόσον θεωρηθεί από τα κατεστημένα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οτι είναι αποκύημα μιας συμφωνίας και ενός "παζαριού" με ημερομηνία λήξεως. Οι όποιες αποφάσεις θα πάρει σε ένα δυσμενέστατο διεθνές περιβάλλον κινδυνεύουν να ακυρωθούν στην πράξη είτε από την πασίγνωστη Ελληνική "φαγωμάρα" ή από την επόμενη κυβέρνηση που (ενδεχομένως) θα προκύψει από τις εκλογές του Φεβρουαρίου, εκτός κι αν ο επόμενος Πρωθυπουργός δεν γκρεμίσει όσα θα προλάβει να χτίσει η τωρινή κυβέρνηση η οποία επ' ουδενί δεν πρέπει να θεωρηθεί "υπηρεσιακή", "μαριονέτα", "μεταβατική", κλπ.
Η ιδέα της παρενθέσεως που κάποιοι ενδεχομένως υιοθετούν θα αποτελέσει μέγα και καταστροφικό λάθος για όσες πολιτικές δυνάμεις κληθούν μετά το Φεβρουάριο να σχηματίσουν νέες κυβερνήσεις συνεργασίας σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας ενός κόμματος. Ο λόγος είναι απλούστατος: μέσα στον ορυμαγδό της κρίσης που τώρα γίνεται Ευρωπαϊκή, η Ελλάδα θα δείξει ανίκανη για σοβαρές αποφάσεις, ομόνοια και χρηστή διαχείρηση και θα κινδυνεύσει να ποδοπατηθεί από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης που θα στραφούν στη σωτηρία της Ιταλίας και όποιων άλλων χωρών περιπέσουν στη δίνη της κρίσης.
Εκεί λοιπόν είναι το μεγάλο στοίχημα. Να δείξουμε οτι ακόμα και μια βραχύβια κυβέρνηση έχει αξιοπιστία και "πλάτες" από την πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων. Ακόμη κι αν προκύψει ακυβερνησία το Φεβρουάριο πάλι μπορεί να πρυτανεύσει η ίδια λογική και να αισθανθεί ο πολιτικός κόσμος το απολύτως επείγον του να μη χρεωκοπήσει η χώρα, πράττοντας τα δέοντα για συνεργασίες που θα έχουν το χαρακτήρα εθνικής ενότητας.
Άν παραμεριστούν, έστω για 1-2 χρόνια, οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι εγωπάθειες, η εξουσία για την εξουσία και οι συσχετισμοί δυνάμεων, τότε ο ρεαλισμός (αυτή η μεγίστη αρετή) θα λάβει τη θέση των αστοχιών και παλαιοτέρων αμαρτιών του πολιτικού συστήματος. Εις το εξής, δε , καλό θα ήταν να θυμούνται οι πολιτικοί της χώρας μας οτι αυτό το σύστημα χρεωκόπησε και ετρώθη ανεπανόρθωτα τα τελευταία 2 χρόνια. Είτε γιατί ορισμένοι συμπολίτες μας ζούσαν ακόμα στον αστερισμό του ρουσφετιού και των υποσχέσεων και "ξύπνησαν" απότομα από την οικονομική κρίση ή διότι η Τρόϊκα σμπαράλιασε την κοινωνία με τα οικονομικά μέτρα εις αντάλλαγμα των δόσεων της δανειακής σύμβασης και ζητούσε να γίνει η Ελλάς υπόδειγμα κράτους εν ριπή οφθαλμού, το ζήτημα είναι οτι η πλειοψηφία των Ελλήνων κρίνουν αρνητικά το πολιτικό σύστημα και ζητούν αποφάσεις που θα δώσουν στη χώρα ελπίδα και μέλλον. Σε αυτή τους την προσδοκία οι έριδες, οι αντεγκλίσεις και τα "καπετανάτα" δεν έχουν καμία θέση.
Σε ένα τέτοιο ρευστό και επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον, είναι αδιανότητο να επεισέλθουν παλινωδίες, διαφωνίες, πολιτικό κόστος και το ίματζ του κάθε πολιτικού παράγοντα. Η χώρα τώρα και για κάποιο απροσδιόριστο χρονικό διάστημα χρειάζεται ηγέτες και ικανούς διαχειριστές με σαφείς αντιλήψεις για τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα της χώρας. Δε χρειάζεται πολιτικάντικα λογίδρια, δημαγωγίες, αποποίηση ευθυνών και λιποψυχία αλλά πατριωτικό καθήκον να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Ότι πράξει λοιπόν αυτή η κυβέρνηση ας έχει τη στήριξη όσο το δυνατόν περισσότερων βουλευτών και της ίδιας της κοινωνίας και του επιχειρηματικού και επιστημονικού κόσμου . Άν υποπέσει σε λάθη, ας την συμβουλεύουν εποικοδομητικά έτσι ώστε να δείξουμε σε όλο τον κόσμο οτι θέλουμε ηρεμία, οτι διαθέτουμε σύνεση και οτι επιθυμούμε η Ελλάδα όχι απλά να μείνει στο ευρώ αλλά να αποτελέσει παράδειγμα ανασυγκρότησης και ευημερίας.
Όσοι όμως ονειρεύονται να τελειώσει γρήγορα η παρούσα "παράσταση" της κυβέρνησης υπονομεύοντάς την τάχιστα για να αναλάβουν μόνοι αφέντες ενός λαού που είναι στα όρια της εξέγερσης και με σκοπό να δρέψουν προσωπικά οφέλη, ας είναι έτοιμοι για πολύ δυσάρεστες καταστάσεις που θα ήταν καλύτερα να μην τις σκεφτόμαστε.
Τέλος, ας σκεφτούν οτι η Ελλάδα που συμφωνεί σε εθνική στρατηγική μπορεί και να διαπραγματευτεί στο μέλλον με τους εταίρους μας εφόσον θα έχει και αξιοπιστία. Και επίσης οτι δεν είναι απαραίτητο για τους εταίρους μας στην ΕΕ να ανέχονται εσαεί τα κομματικά τερτίπια μας ιδιαίτερα σε περιόδους αστάθειας. Όποιος αμφιβάλλει δε για το μέγεθος της κρίσης, ας στρέψει το βλέμμα του στη γειτονική Ιταλία η οποία κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα την Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω του χρέους της και όχι λόγω του Μπερλουσκόνι και της Ρούμπι. Οι εταίροι μας κάνουν ότι είναι πολιτικώς δυνατόν για να μας βοηθήσουν, αλλά ο χρόνος μας πιέζει. Μια διάσωση της Ιταλίας θα "στράγγιζε" τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και θα άφηνε την Ελλάδα πιθανότατα εκτός ευρώ. Με αυτές τις σκέψεις επαφίεται στους πολιτικούς μας να επιλέξουν "κόμμα και χάος ή ρεαλισμός και σωτηρία".
Το τέλος του θρίλερ για τον νέο Πρωθυπουργό κ. Παπαδήμο και τα συμπεράσματα του ποιός κέρδισε ή έχασε δεν είναι και δεν πρέπει να είναι το ζητούμενο στις μέρες μας. Η νέα κυβέρνηση ουδεμία πρακτική αξία θα έχει εφόσον θεωρηθεί από τα κατεστημένα σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ οτι είναι αποκύημα μιας συμφωνίας και ενός "παζαριού" με ημερομηνία λήξεως. Οι όποιες αποφάσεις θα πάρει σε ένα δυσμενέστατο διεθνές περιβάλλον κινδυνεύουν να ακυρωθούν στην πράξη είτε από την πασίγνωστη Ελληνική "φαγωμάρα" ή από την επόμενη κυβέρνηση που (ενδεχομένως) θα προκύψει από τις εκλογές του Φεβρουαρίου, εκτός κι αν ο επόμενος Πρωθυπουργός δεν γκρεμίσει όσα θα προλάβει να χτίσει η τωρινή κυβέρνηση η οποία επ' ουδενί δεν πρέπει να θεωρηθεί "υπηρεσιακή", "μαριονέτα", "μεταβατική", κλπ.
Η ιδέα της παρενθέσεως που κάποιοι ενδεχομένως υιοθετούν θα αποτελέσει μέγα και καταστροφικό λάθος για όσες πολιτικές δυνάμεις κληθούν μετά το Φεβρουάριο να σχηματίσουν νέες κυβερνήσεις συνεργασίας σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας ενός κόμματος. Ο λόγος είναι απλούστατος: μέσα στον ορυμαγδό της κρίσης που τώρα γίνεται Ευρωπαϊκή, η Ελλάδα θα δείξει ανίκανη για σοβαρές αποφάσεις, ομόνοια και χρηστή διαχείρηση και θα κινδυνεύσει να ποδοπατηθεί από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης που θα στραφούν στη σωτηρία της Ιταλίας και όποιων άλλων χωρών περιπέσουν στη δίνη της κρίσης.
Εκεί λοιπόν είναι το μεγάλο στοίχημα. Να δείξουμε οτι ακόμα και μια βραχύβια κυβέρνηση έχει αξιοπιστία και "πλάτες" από την πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων. Ακόμη κι αν προκύψει ακυβερνησία το Φεβρουάριο πάλι μπορεί να πρυτανεύσει η ίδια λογική και να αισθανθεί ο πολιτικός κόσμος το απολύτως επείγον του να μη χρεωκοπήσει η χώρα, πράττοντας τα δέοντα για συνεργασίες που θα έχουν το χαρακτήρα εθνικής ενότητας.
Άν παραμεριστούν, έστω για 1-2 χρόνια, οι προσωπικές φιλοδοξίες, οι εγωπάθειες, η εξουσία για την εξουσία και οι συσχετισμοί δυνάμεων, τότε ο ρεαλισμός (αυτή η μεγίστη αρετή) θα λάβει τη θέση των αστοχιών και παλαιοτέρων αμαρτιών του πολιτικού συστήματος. Εις το εξής, δε , καλό θα ήταν να θυμούνται οι πολιτικοί της χώρας μας οτι αυτό το σύστημα χρεωκόπησε και ετρώθη ανεπανόρθωτα τα τελευταία 2 χρόνια. Είτε γιατί ορισμένοι συμπολίτες μας ζούσαν ακόμα στον αστερισμό του ρουσφετιού και των υποσχέσεων και "ξύπνησαν" απότομα από την οικονομική κρίση ή διότι η Τρόϊκα σμπαράλιασε την κοινωνία με τα οικονομικά μέτρα εις αντάλλαγμα των δόσεων της δανειακής σύμβασης και ζητούσε να γίνει η Ελλάς υπόδειγμα κράτους εν ριπή οφθαλμού, το ζήτημα είναι οτι η πλειοψηφία των Ελλήνων κρίνουν αρνητικά το πολιτικό σύστημα και ζητούν αποφάσεις που θα δώσουν στη χώρα ελπίδα και μέλλον. Σε αυτή τους την προσδοκία οι έριδες, οι αντεγκλίσεις και τα "καπετανάτα" δεν έχουν καμία θέση.
Σε ένα τέτοιο ρευστό και επικίνδυνο διεθνές περιβάλλον, είναι αδιανότητο να επεισέλθουν παλινωδίες, διαφωνίες, πολιτικό κόστος και το ίματζ του κάθε πολιτικού παράγοντα. Η χώρα τώρα και για κάποιο απροσδιόριστο χρονικό διάστημα χρειάζεται ηγέτες και ικανούς διαχειριστές με σαφείς αντιλήψεις για τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα της χώρας. Δε χρειάζεται πολιτικάντικα λογίδρια, δημαγωγίες, αποποίηση ευθυνών και λιποψυχία αλλά πατριωτικό καθήκον να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της Ελλάδας.
Ότι πράξει λοιπόν αυτή η κυβέρνηση ας έχει τη στήριξη όσο το δυνατόν περισσότερων βουλευτών και της ίδιας της κοινωνίας και του επιχειρηματικού και επιστημονικού κόσμου . Άν υποπέσει σε λάθη, ας την συμβουλεύουν εποικοδομητικά έτσι ώστε να δείξουμε σε όλο τον κόσμο οτι θέλουμε ηρεμία, οτι διαθέτουμε σύνεση και οτι επιθυμούμε η Ελλάδα όχι απλά να μείνει στο ευρώ αλλά να αποτελέσει παράδειγμα ανασυγκρότησης και ευημερίας.
Όσοι όμως ονειρεύονται να τελειώσει γρήγορα η παρούσα "παράσταση" της κυβέρνησης υπονομεύοντάς την τάχιστα για να αναλάβουν μόνοι αφέντες ενός λαού που είναι στα όρια της εξέγερσης και με σκοπό να δρέψουν προσωπικά οφέλη, ας είναι έτοιμοι για πολύ δυσάρεστες καταστάσεις που θα ήταν καλύτερα να μην τις σκεφτόμαστε.
Τέλος, ας σκεφτούν οτι η Ελλάδα που συμφωνεί σε εθνική στρατηγική μπορεί και να διαπραγματευτεί στο μέλλον με τους εταίρους μας εφόσον θα έχει και αξιοπιστία. Και επίσης οτι δεν είναι απαραίτητο για τους εταίρους μας στην ΕΕ να ανέχονται εσαεί τα κομματικά τερτίπια μας ιδιαίτερα σε περιόδους αστάθειας. Όποιος αμφιβάλλει δε για το μέγεθος της κρίσης, ας στρέψει το βλέμμα του στη γειτονική Ιταλία η οποία κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα την Ευρωπαϊκή Ένωση λόγω του χρέους της και όχι λόγω του Μπερλουσκόνι και της Ρούμπι. Οι εταίροι μας κάνουν ότι είναι πολιτικώς δυνατόν για να μας βοηθήσουν, αλλά ο χρόνος μας πιέζει. Μια διάσωση της Ιταλίας θα "στράγγιζε" τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και θα άφηνε την Ελλάδα πιθανότατα εκτός ευρώ. Με αυτές τις σκέψεις επαφίεται στους πολιτικούς μας να επιλέξουν "κόμμα και χάος ή ρεαλισμός και σωτηρία".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου