του Μανόλη Μπουχαλάκη
Το δικαίωμα στην απεργία ήταν, είναι και θα είναι ιερό. Ταυτίζεται, δε, με την επιθυμία των εργαζομένων να κατακτήσουν δικαιότερους μισθούς, καλύτερες συνθήκες εργασίας και προοπτικές κοινωνικής καταξίωσης και ανέλιξης.
Μετά τη μεταπολίτευση, πλην ολίγων εξαιρέσεων, οι δημόσιοι υπάλληλοι κάθε είδους ή όσοι είχαν ισχυρό έρεισμα στην κοινωνία ήταν οι "πρωταθλητές" των απεργιών. Προφανώς νιώθει κανείς πιο ισχυρός όταν ξέρει οτι θα απεργεί και παράλληλα θα "κτυπά καρτέλα" στη δουλειά του για να πληρώνεται κανονικά επειδή είναι μόνιμος υπάλληλος.
Επίσης, όποιος ξέρει οτι με την απεργία του μπορεί να πλήξει άνετα άλλες πληθυσμιακές ομάδες, ποντάρει στην κοινωνική αναταραχή για να επιτύχει γρηγορότερα τους συνδικαλιστικούς ή συντεχνιακούς σκοπούς του.
Το λοιπόν, με αφορμή τη σκληρή λιτότητα και τη λαίλαπα φόρων που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση, ορισμένες κοινωνικές ομάδες έγιναν ακόμη πιο ανάλγητες εξωθώντας κάποιες φορές στα άκρα την "κόντρα" τους με την κυβέρνηση,
Η πρόσφατη απεργία της ΠΟΕ-ΟΤΑ είναι ένα απλό παράδειγμα. Ακόμη κι αν οι υπάλληλοι που εργάζονται στην καθαριότητα κάνουν δύσκολη και ανθυγιεινή δουλειά, η μη αποκομιδή απορριμάτων ενέχει τον κίνδυνο επιδημιών με ότι αυτό συνεπάγεται. Επιπλέον, η καταφυγή στη βια ενάντια στα ιδιωτικά απορριματοφόρα ακυρώνει κάθε τυχόν δίκαιο αίτημα που μπορεί να έχουν οι υπάλληλοι της καθαριότητας.
Έτσι, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται οτι στην Ελλάδα της οικονομικής δυσπραγίας σχεδόν κανείς δεν σκέφτεται συλλογικά αλλά "ο καθένας κι απάνω του" ή "ο σώζων εαυτόν σωθήτω". Μπορούμε απλά να κάνουμε ένα παραλληλισμό και να σκεφτούμε όλους τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα οι οποίοι υφίστανται συνθήκες εργασίας της Λίθινης Εποχής με άγριο "κούρεμα" μισθών, καθυστερημένη καταβολή χρημάτων, απολύσεις, ανασφάλεια. Πάρα πολλοί εξ αυτών αν απεργήσουν κανείς δε θα το καταλάβει. Πόσοι αλήθεια θα συγκινηθούν αν αύριο απεργήσουν οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί, οι σερβιτόροι, οι πωλήτριες ρούχων ή οι καθαρίστριες; Όλοι αυτοί ξέρουν οτι από πίσω τους περιμένουν με λαιμαργία άλλοι να πάρουν τη δουλειά τους χωρίς αναστολές και δεχόμενοι να δουλέψουν πουλώντας την ψυχή τους στο διάβολο αν χρειαστεί. Για αυτό και δεν απεργούν.
Επειδή όμως δεν είναι όλοι οι μη δυνάμενοι να απεργήσουν παιδιά ενός κατώτερου θεού, τότε ας σκεφτούν οι έχοντες το έρεισμα να απεργήσουν οτι η χώρα δεν ανήκει μόνο σε αυτούς και οτι δεν γεννήθηκαν για να απολαμβάνουν μόνο προνόμια και να επιβάλλουν τη θέλησή τους στους άλλους. Το κράτος , δε, ουδόλως υφίσταται μόνο για να τους πληρώνει επιδόματα, μπόνους, παχυλά εφάπαξ και να τους προσκυνάει κι από πάνω. Άν, πάλι, θέλουν να δουν πως είναι ο κόσμος έξω από τυ γυάλα που ζουν, ας πάνε να μιλήσουν με την Κωνσταντίνα Κούνεβα.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου