του Μανόλη Μπουχαλάκη
Δε λέω, η ανάρτηση βιβλίων στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας για "κατέβασμα" από τους μαθητές είναι μια καινοτομία που αναμφισβήτητα όσοι φοίτησαν σε σχολεία παλαιάς "κοπής" θα την επικροτήσουν.
Όσοι θυμούνται το Αλφαβητάριο, τη μυρωδιά της κιμωλίας και το πάντα σκονισμένο σφουγγάρι του πίνακα που έπρεπε να το βρέξεις για να τον καθαρίσεις, τα βιβλία του ΟΕΔΒ με τις πανάθλιες και κακοτυπωμένες εικόνες και το απίστευτα "ξύλινο" περιεχόμενό τους, τα αλήστου μνήμης συνοδευτικά βιβλία του Ιδρύματος Ευγενίδου και τόσα άλλα, βλέποντας την ευκολία ενός λινκ στο Διαδίκτυο δια του οποίου ο γονέας ή το παιδί θα μπορεί να διαβάσει ή και να τυπώσει κάποιο κεφάλαιο του βιβλίου, θα σκεφτούν οτι το σχολείο με την έννοια που το ήξεραν σιγά-σιγά σβήνει.
Το μέλλον προβλέπεται ευοίωνο για τους οπαδούς της τεχνολογίας. Οι διαδραστικοί πίνακες θα αντικαταστήσουν τους ξύλινους με τα δισεκατομμύρια σωματίδια σκόνης και κιμωλίας, διάφορα γκάτζετ θα κάνουν τη μάθηση ευκολότερη με πολυμέσα, δικτύωση και αναθεωρημένες διδακτικές πρακτικές στις οποίες το πρότυπο του δάσκαλου - καθηγητή που ήταν οχυρωμένος στη θεσούλα του και δεν έβλεπε την ώρα να βγει στη σύνταξη, θα αποτελέσει παρελθόν αφού οι νέες γενιές εκπαιδευτικών θα ενσωματώσουν τις σύγχρονες τεχνολογίες αντί να τρώνε έξι μήνες σεμιναρίων για να μάθουν πως λειτουργεί το ποντίκι του υπολογιστή.
Όλα τα προηγούμενα δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά ήδη υλοποιείται στο εξωτερικό και δειλά - δειλά στη χώρα μας. Όμως, αυτό που ακόμη έχει μείνει στην εποχή του Μαθουσάλα είναι οι αντιλήψεις κράτους, εκπαιδευτικών και μαθητών για το πως πρέπει να λειτουργεί και να τελεσφορεί η Παιδεία.
Το κράτος όντας βραδυκίνητο και με αργά αντανακλαστικά, προσπαθεί εδώ και χρόνια να μπαλώσει την έλλειψη κονδυλίων με ωρομίσθιους καθηγητές, κενά στις θέσεις, ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και πρόσφατα με συνενώσεις σχολείων. Οι εκπαιδευτικοί εμμένουν σε αυτό που χρόνια εμμένουν, σε προσλήψεις και λεφτά με "δώρο" απεργίες σχεδόν κάθε χρόνο. Οι δε μαθητές κλυδωνίζονται σε ένα σύστημα αντιπαιδαγωγικό που το θεωρούν αγγαρεία, βάρος, κάτεργο και εξορία, εξ ου και οι καταλήψεις για να' χουν να ασχοληθούν με κάτι ενδιαφέρον αντί να ακούν για τον Ηρόδοτο, το Λαβουαζιέ, τον Ευκλείδη ή τον Παπαδιαμάντη.
Η έλλειψη ενδιαφέροντος, λοιπόν, παράγει παθητικούς εκπαιδευτικούς και στην πλειοψηφία τους αμόρφωτους μαθητές οι οποίοι στις παρελάσεις απαντούν οτι το 1940 εορτάζουμε την απελευθέρωση από τους Τούρκους και οι οποίοι συχνά συγχέουν τον Παλαιών Πατρών Γερμανό με τη Ναταλία Γερμανού.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, οι πολυθρύλητες καθυστερήσεις βιβλίων που εντέχνως μετασχηματίζονται σε download από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας, ουδέν έχουν να προσθέσουν στην προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις και ανοικοδόμηση ενός "ζωντανού" εκπαιδευτικού συστήματος το οποίο θα παράγει στόχους και ιδανικά για τους νέους και ενδιαφέρον για τους εκπαιδευτικούς.
Άν εργαστούν όλοι μαζί, η πολιτεία, οι καθηγητές αλλά και οι μαθητές δείχνοντας όρεξη και παράγοντας παιδεία και γνώση σε συνδυασμό με την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή και τα βιβλία που θα μπορούν να διαβαστούν αντί να αποτελούν μνημεία προχειρότητας και παράθεσης άχρηστων πληροφοριών, τότε οι διαδραστικοί πίνακες, τα πολυμέσα και οι δικτυώσεις απλά θα αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα ενός επιτυχημένου συστήματος αντί για "σκουλαρίκι σε αυτί γουρουνιού", όπως έλεγε ο σοφός Σολομώντας.
Δε λέω, η ανάρτηση βιβλίων στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας για "κατέβασμα" από τους μαθητές είναι μια καινοτομία που αναμφισβήτητα όσοι φοίτησαν σε σχολεία παλαιάς "κοπής" θα την επικροτήσουν.
Όσοι θυμούνται το Αλφαβητάριο, τη μυρωδιά της κιμωλίας και το πάντα σκονισμένο σφουγγάρι του πίνακα που έπρεπε να το βρέξεις για να τον καθαρίσεις, τα βιβλία του ΟΕΔΒ με τις πανάθλιες και κακοτυπωμένες εικόνες και το απίστευτα "ξύλινο" περιεχόμενό τους, τα αλήστου μνήμης συνοδευτικά βιβλία του Ιδρύματος Ευγενίδου και τόσα άλλα, βλέποντας την ευκολία ενός λινκ στο Διαδίκτυο δια του οποίου ο γονέας ή το παιδί θα μπορεί να διαβάσει ή και να τυπώσει κάποιο κεφάλαιο του βιβλίου, θα σκεφτούν οτι το σχολείο με την έννοια που το ήξεραν σιγά-σιγά σβήνει.
Το μέλλον προβλέπεται ευοίωνο για τους οπαδούς της τεχνολογίας. Οι διαδραστικοί πίνακες θα αντικαταστήσουν τους ξύλινους με τα δισεκατομμύρια σωματίδια σκόνης και κιμωλίας, διάφορα γκάτζετ θα κάνουν τη μάθηση ευκολότερη με πολυμέσα, δικτύωση και αναθεωρημένες διδακτικές πρακτικές στις οποίες το πρότυπο του δάσκαλου - καθηγητή που ήταν οχυρωμένος στη θεσούλα του και δεν έβλεπε την ώρα να βγει στη σύνταξη, θα αποτελέσει παρελθόν αφού οι νέες γενιές εκπαιδευτικών θα ενσωματώσουν τις σύγχρονες τεχνολογίες αντί να τρώνε έξι μήνες σεμιναρίων για να μάθουν πως λειτουργεί το ποντίκι του υπολογιστή.
Όλα τα προηγούμενα δεν είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας αλλά ήδη υλοποιείται στο εξωτερικό και δειλά - δειλά στη χώρα μας. Όμως, αυτό που ακόμη έχει μείνει στην εποχή του Μαθουσάλα είναι οι αντιλήψεις κράτους, εκπαιδευτικών και μαθητών για το πως πρέπει να λειτουργεί και να τελεσφορεί η Παιδεία.
Το κράτος όντας βραδυκίνητο και με αργά αντανακλαστικά, προσπαθεί εδώ και χρόνια να μπαλώσει την έλλειψη κονδυλίων με ωρομίσθιους καθηγητές, κενά στις θέσεις, ελλείψεις σε υλικοτεχνική υποδομή και πρόσφατα με συνενώσεις σχολείων. Οι εκπαιδευτικοί εμμένουν σε αυτό που χρόνια εμμένουν, σε προσλήψεις και λεφτά με "δώρο" απεργίες σχεδόν κάθε χρόνο. Οι δε μαθητές κλυδωνίζονται σε ένα σύστημα αντιπαιδαγωγικό που το θεωρούν αγγαρεία, βάρος, κάτεργο και εξορία, εξ ου και οι καταλήψεις για να' χουν να ασχοληθούν με κάτι ενδιαφέρον αντί να ακούν για τον Ηρόδοτο, το Λαβουαζιέ, τον Ευκλείδη ή τον Παπαδιαμάντη.
Η έλλειψη ενδιαφέροντος, λοιπόν, παράγει παθητικούς εκπαιδευτικούς και στην πλειοψηφία τους αμόρφωτους μαθητές οι οποίοι στις παρελάσεις απαντούν οτι το 1940 εορτάζουμε την απελευθέρωση από τους Τούρκους και οι οποίοι συχνά συγχέουν τον Παλαιών Πατρών Γερμανό με τη Ναταλία Γερμανού.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, οι πολυθρύλητες καθυστερήσεις βιβλίων που εντέχνως μετασχηματίζονται σε download από την ιστοσελίδα του Υπουργείου Παιδείας, ουδέν έχουν να προσθέσουν στην προσπάθεια για μεταρρυθμίσεις και ανοικοδόμηση ενός "ζωντανού" εκπαιδευτικού συστήματος το οποίο θα παράγει στόχους και ιδανικά για τους νέους και ενδιαφέρον για τους εκπαιδευτικούς.
Άν εργαστούν όλοι μαζί, η πολιτεία, οι καθηγητές αλλά και οι μαθητές δείχνοντας όρεξη και παράγοντας παιδεία και γνώση σε συνδυασμό με την απαραίτητη υλικοτεχνική υποδομή και τα βιβλία που θα μπορούν να διαβαστούν αντί να αποτελούν μνημεία προχειρότητας και παράθεσης άχρηστων πληροφοριών, τότε οι διαδραστικοί πίνακες, τα πολυμέσα και οι δικτυώσεις απλά θα αποτελούν το κερασάκι στην τούρτα ενός επιτυχημένου συστήματος αντί για "σκουλαρίκι σε αυτί γουρουνιού", όπως έλεγε ο σοφός Σολομώντας.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου