του Μανόλη Μπουχαλάκη
Όλα ξεκίνησαν (ίσως) το Νοέμβρη του '73, όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου εξεγέρθηκαν κατά της χούντας και ο ραδιοσταθμός τους εξέπεμπε το περίφημο "εδώ Πολυτεχνείο". Τα συνθήματα στους τοίχους έγραφαν "ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία" και για αρκετά χρόνια αρκετές πολιτικές συγκεντρώσεις εμπνέονταν από τα ιδανικά των φοιτητών της εξέγερσης αυτής του 1973.
38 χρόνια αργότερα, η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς δημοκρατίας μεν, κρίσης του πολιτικού συστήματος δε. Η οικονομική κρίση φανέρωσε τη "γύμνια" μιας χώρας που ζούσε στον αστερισμό του λαϊφ στάϊλ, του γρήγορου κέρδους και των δανείων. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός οτι η Ελλάδα άλλαξε ποικιλοτρόπως και όχι μόνο ως προς τις καταναλωτικές συνήθειες των πολιτών της.
Είναι αναμφισβήτητο οτι κατά τη μεταπολίτευση η χώρα μας μεταμορφώθηκε από κυρίως αγροτική και με υστέρηση σε τεχνολογία, σε αστική και εκσυγχρονισμένη με πλειάδα νέων υποδομών όπως δρόμοι, αεροδρόμια, τη γέφυρα Ρίου - Αντιρίου, σχολεία, νοσοκομεία και πολλά άλλα έργα. Οι Έλληνες έγιναν πιο μορφωμένοι, κοσμοπολίτες και αρκετοί πλούτισαν και αγόρασαν βίλες σε διάφορα προάστια τονίζοντας έτσι την αίσθηση ευμάρειας που επικρατούσε μέχρι πριν λίγα χρόνια.
Θα ήθελα να επαναλάβω πως από ηθικής πλευράς η οικονομική κρίση αποκάλυψε πολλές αδυναμίες στην κοινωνική δομή της χώρας με τις καταναλωτικές "φούσκες" αλλά και στην ίδια τη διοίκηση του κράτους και έφερε στο φως τις πελατειακές σχέσεις της εξουσίας με μεγάλο μέρος των πολιτών. Αυτό όμως πάλι δεν αλλάζει το γεγονός οτι έγιναν μεγάλα έργα υποδομής σε πολλά μέρη της Ελλάδας και το οτι ουδεμία σχέση έχει η σημερινή κατάσταση με τις διεκδικήσεις των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Η τωρινή Ελλάδα είναι πλήρως μεταμορφωμένη, τα πολιτικά πάθη αμβλυμένα, ο διχασμός σε βασιλόφρονες και κομμουνιστές δεν υφίσταται και μόνο η απώλεια εισοδημάτων και η ανεργία είναι τα κίνητρα για την κοινωνική αναταραχή των τελευταίων 2 ετών.
Στο χώρο της παιδείας, αν και ανέκαθεν υπήρχαν και υπάρχουν κακώς κείμενα, σε καμια περίπτωση δε ζούμε στην εποχή του μαυροπίνακα, της ποδιάς, των κοντοκουρεμένων κεφαλιών στα αγόρια ή της σιδηράς πειθαρχείας των πανεπιστημίων στο παρελθόν. Η δε πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση έχει προ πολλού παύσει να είναι προνόμιο των πλουσίων.
Οι καταλήψεις που κάθε χρόνο, εθιμοτυπικά πλέον, γίνονται σε Πανεπιστήμια και σχολεία, δεν προσανατολίζονται προς θεμελιώδεις αρχές της ίσης πρόσβασης στην παιδεία ή τη διεκδίκηση περισσότερων πόρων για έρευνα και τεχνολογία, αλλά περιορίζονται στα μεν σχολεία στην επιδίωξη να χαθεί το εν τρίτο της χρονιάς, στα δε Πανεπιστήμια στον αγώνα ματαίωσης οποιασδήποτε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας από την πλευρά της πολιτείας. Πότε οι κομματικές οργανώσεις των Πανεπιστημίων, πότε ορισμένοι εκ των κλειστών κύκλων των διδασκόντων, σχεδόν πάντα κάποιος θα υπάρχει να τορπιλίζει τις όποιες μεταρρυθμίσεις επιχειρεί ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας.
Τόσα χρόνια δεν άκουσα κάποιον να αγωνίζεται για περισσότερα κονδύλια στην επιστημονική έρευνα και την ανάδειξη των Πανεπιστημίων μας ως κόμβων γνώσης, προόδου και παραγωγής ανταγωνιστικών ανθρώπων για τους οποίους ανοίγουν εύκολα οι "πόρτες" δουλειάς και καριέρας εντός κι εκτός της Ελλάδας. Δεν άκουσα κάποιον να ζητά να εξαφανιστούν οι κομματικές ντιρεκτίβες που "περνούν" ή που προσπαθούν να "περάσουν" ορισμένοι στους φοιτητές. Δεν άκουσα κανέναν να διαμαρτύρεται για τους όποιους καθηγητές έχουν "κλίκες", "αυλές", ή που θεωρούν εαυτούς αυτοκρατορικότερους του αυτοκράτορα (ούτε καν βασιλικότεροι του βασιλέως).
Αντιθέτως, το μόνο που ακούω είναι μια συνεχή γκρίνια και μουρμούρα από ορισμένους κακομαθημένους και φασαριόζους φοιτητές ή από κάποιους μακαρίως και εν καταστάσει Νιρβάνας διαβιούντες καθηγητές οι οποίοι ενδεχομένως φοβούνται αλλαγή στο status quo και στην εξουσία τους.
Πάντως, το σύνθημα στους τοίχους τώρα δεν θα έπρεπε να ζητά "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", αλλά "κάθαρση, ισότητα ευκαιριών, επιβράβευση των καλύτερων". Αλλά θα μου πείτε, αυτά τα αιτήματα πρέπει να αφορούν το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας εν μέσω κρίσης. Θα συμφωνούσα μαζί σας. Το θέμα είναι αν συμφωνούν και οι καταληψίες.
Όλα ξεκίνησαν (ίσως) το Νοέμβρη του '73, όταν οι φοιτητές του Πολυτεχνείου εξεγέρθηκαν κατά της χούντας και ο ραδιοσταθμός τους εξέπεμπε το περίφημο "εδώ Πολυτεχνείο". Τα συνθήματα στους τοίχους έγραφαν "ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία" και για αρκετά χρόνια αρκετές πολιτικές συγκεντρώσεις εμπνέονταν από τα ιδανικά των φοιτητών της εξέγερσης αυτής του 1973.
38 χρόνια αργότερα, η Ελλάδα βρίσκεται υπό καθεστώς δημοκρατίας μεν, κρίσης του πολιτικού συστήματος δε. Η οικονομική κρίση φανέρωσε τη "γύμνια" μιας χώρας που ζούσε στον αστερισμό του λαϊφ στάϊλ, του γρήγορου κέρδους και των δανείων. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός οτι η Ελλάδα άλλαξε ποικιλοτρόπως και όχι μόνο ως προς τις καταναλωτικές συνήθειες των πολιτών της.
Είναι αναμφισβήτητο οτι κατά τη μεταπολίτευση η χώρα μας μεταμορφώθηκε από κυρίως αγροτική και με υστέρηση σε τεχνολογία, σε αστική και εκσυγχρονισμένη με πλειάδα νέων υποδομών όπως δρόμοι, αεροδρόμια, τη γέφυρα Ρίου - Αντιρίου, σχολεία, νοσοκομεία και πολλά άλλα έργα. Οι Έλληνες έγιναν πιο μορφωμένοι, κοσμοπολίτες και αρκετοί πλούτισαν και αγόρασαν βίλες σε διάφορα προάστια τονίζοντας έτσι την αίσθηση ευμάρειας που επικρατούσε μέχρι πριν λίγα χρόνια.
Θα ήθελα να επαναλάβω πως από ηθικής πλευράς η οικονομική κρίση αποκάλυψε πολλές αδυναμίες στην κοινωνική δομή της χώρας με τις καταναλωτικές "φούσκες" αλλά και στην ίδια τη διοίκηση του κράτους και έφερε στο φως τις πελατειακές σχέσεις της εξουσίας με μεγάλο μέρος των πολιτών. Αυτό όμως πάλι δεν αλλάζει το γεγονός οτι έγιναν μεγάλα έργα υποδομής σε πολλά μέρη της Ελλάδας και το οτι ουδεμία σχέση έχει η σημερινή κατάσταση με τις διεκδικήσεις των φοιτητών του Πολυτεχνείου. Η τωρινή Ελλάδα είναι πλήρως μεταμορφωμένη, τα πολιτικά πάθη αμβλυμένα, ο διχασμός σε βασιλόφρονες και κομμουνιστές δεν υφίσταται και μόνο η απώλεια εισοδημάτων και η ανεργία είναι τα κίνητρα για την κοινωνική αναταραχή των τελευταίων 2 ετών.
Στο χώρο της παιδείας, αν και ανέκαθεν υπήρχαν και υπάρχουν κακώς κείμενα, σε καμια περίπτωση δε ζούμε στην εποχή του μαυροπίνακα, της ποδιάς, των κοντοκουρεμένων κεφαλιών στα αγόρια ή της σιδηράς πειθαρχείας των πανεπιστημίων στο παρελθόν. Η δε πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση έχει προ πολλού παύσει να είναι προνόμιο των πλουσίων.
Οι καταλήψεις που κάθε χρόνο, εθιμοτυπικά πλέον, γίνονται σε Πανεπιστήμια και σχολεία, δεν προσανατολίζονται προς θεμελιώδεις αρχές της ίσης πρόσβασης στην παιδεία ή τη διεκδίκηση περισσότερων πόρων για έρευνα και τεχνολογία, αλλά περιορίζονται στα μεν σχολεία στην επιδίωξη να χαθεί το εν τρίτο της χρονιάς, στα δε Πανεπιστήμια στον αγώνα ματαίωσης οποιασδήποτε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας από την πλευρά της πολιτείας. Πότε οι κομματικές οργανώσεις των Πανεπιστημίων, πότε ορισμένοι εκ των κλειστών κύκλων των διδασκόντων, σχεδόν πάντα κάποιος θα υπάρχει να τορπιλίζει τις όποιες μεταρρυθμίσεις επιχειρεί ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας.
Τόσα χρόνια δεν άκουσα κάποιον να αγωνίζεται για περισσότερα κονδύλια στην επιστημονική έρευνα και την ανάδειξη των Πανεπιστημίων μας ως κόμβων γνώσης, προόδου και παραγωγής ανταγωνιστικών ανθρώπων για τους οποίους ανοίγουν εύκολα οι "πόρτες" δουλειάς και καριέρας εντός κι εκτός της Ελλάδας. Δεν άκουσα κάποιον να ζητά να εξαφανιστούν οι κομματικές ντιρεκτίβες που "περνούν" ή που προσπαθούν να "περάσουν" ορισμένοι στους φοιτητές. Δεν άκουσα κανέναν να διαμαρτύρεται για τους όποιους καθηγητές έχουν "κλίκες", "αυλές", ή που θεωρούν εαυτούς αυτοκρατορικότερους του αυτοκράτορα (ούτε καν βασιλικότεροι του βασιλέως).
Αντιθέτως, το μόνο που ακούω είναι μια συνεχή γκρίνια και μουρμούρα από ορισμένους κακομαθημένους και φασαριόζους φοιτητές ή από κάποιους μακαρίως και εν καταστάσει Νιρβάνας διαβιούντες καθηγητές οι οποίοι ενδεχομένως φοβούνται αλλαγή στο status quo και στην εξουσία τους.
Πάντως, το σύνθημα στους τοίχους τώρα δεν θα έπρεπε να ζητά "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", αλλά "κάθαρση, ισότητα ευκαιριών, επιβράβευση των καλύτερων". Αλλά θα μου πείτε, αυτά τα αιτήματα πρέπει να αφορούν το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας εν μέσω κρίσης. Θα συμφωνούσα μαζί σας. Το θέμα είναι αν συμφωνούν και οι καταληψίες.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου