Είμεθα έθνος μισάδελφον;

του Μανόλη Μπουχαλάκη

Πριν κάμποσα χρόνια, ο Χρήστος Σαρτζετάκης είχει πει τη γνωστή φράση "είμεθα έθνος ανάδελφον", εννοώντας οτι δεν έχουμε συγγενικά προς εμάς έθνη όπως οι Σλάβοι ή οι Άραβες. Ωσάν να είμαστε "μοναχοπαίδια" δηλαδή και επειδή κάθε μοναχοπαίδι το αγαπούν ή και το κακομαθαίνουν οι γονείς του, εμάς η "μητέρα" Ιστορία μας έδωσε και τα δυο. Μας χαρίτωσε να προσφέρουμε μεγάλες ιδέες στην ανθρωπότητα με τις επιστήμες, τη δημοκρατία, τη φιλοσοφία, τη γλώσσα μας. Ακόμη και η Καινή Διαθήκη γράφτηκε στα Ελληνικά.

Ταυτόχρονα όμως, το μικρό αλλά μέγα τούτο έθνος, από γέννησής του πάσχει από μια αρρώστια. Τη διχόνοια. Από τους αιώνες των πόλεων - κρατών, τα Ελληνικά φύλα δεν μπορούσαν να συννενοηθούν μεταξύ τους και υποδαύλιζαν το ένα το άλλο. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος ήταν το επιστέγασμα των διαφωνιών και της λαχτάρας για οικονομική κυριαρχία. 

Ακόμη και κατά την απελευθέρωση του 1821 οι Νησιώτες μάλωναν με τους Πελοποννήσιους και τους Στερεοελλαδίτες, ενώ οι πρόκριτοι του λαού αντί να ασχολούνται με το έθνος συνολικά τάσσονταν ο καθένας με την υπερδύναμη που του άρεσε. Έτσι είχαμε ομάδες υπέρ της Αγγλίας, της Γαλλίας, της Ρωσίας, κλπ. Χώρια βέβαια τα όποια "νταραβέρια" έγιναν για να πάρουν γαίες, προνόμια και πλούτη ορισμένοι επαναστάτες.

Κατά την περίοδο του Εθνικού Διχασμού, τη δεκαετία του 1910, η Ελλάδα διαιρέθηκε σε Κωνσταντινικούς και Βενιζελικούς. Οι πρώτοι θεωρούσαν το βασιλιά περιβαλλόμενο από μεταφυσική αύρα μετά τις νίκες στους βαλκανικούς πολέμους, ανεξάρτητα αν ο άνακτας ήταν Γερμανόφιλος. Ο Βενιζέλος βλέποντας οτι η ουδετερότητα της Ελλάδας δεν μπορούσε να υπάρξει αφού οι Γάλλοι ήδη είχαν μεγάλο συμμαχικό στρατό στη Μακεδονία, ιδρύει την κυβέρνηση Εθνικής Αμύνης. Η μισή Ελλάδα μένει τυφλά αφοσιωμένη στο βασιλιά, η άλλη μισή στο Βενιζέλο. 

Ακόμη και μετά τη νίκη των Συμμάχων, η συνθήκη των Σεβρών γίνεται κομμάτια, ο Βενιζέλος χάνει τις εκλογές και ο Κωνσταντίνος επανέρχεται, διορίζει κυβερνήσεις ανικάνων και οι αψυχολόγητες ενέργειές του φέρνουν τη Μικρασιατική καταστροφή.

Μεσούντος του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου, οι αντάρτικες ομάδες ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ, κλπ, δεν "χωνεύουν" καθόλου η μια την άλλη. Μετά τον πόλεμο, το ΕΑΜ αρνείται να καταθέσει τα όπλα και βγαίνει στα βουνά. Τα Δεκεμβριανά του 1945 γίνονται η αφορμή για τον ακόλουθο Εμφύλιο και το θάνατο και την εξορία χιλιάδων Ελλήνων.

Τα μίση και πάθη της δεκαετίας του 1950 και 1960 με τις νοθείες, την αποστασία, τις ακραίες μορφές προπαγάνδας τύπου ΑΣΠΙΔΑ, το παρακράτος, τη δολοφονία Λαμπράκη, τις εκτελέσεις Μπελογιάννη και Πλουμπίδη, διαδέχθηκε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου και η τραγωδία στην Κύπρο.

Ύστερα, ήλθε η εποχή της μεταπολίτευσης και της κατασίγασης των πολιτικών παθών. Τώρα ο μέσος Έλληνας δεν είχε να ασχολείται με το να "καρφώνει" στις αρχές τον κομμουνιστή ή να μη μιλάει στο συγγενή του επειδή ήταν Βενιζελικός ή Κωνσταντινικός. Τώρα, αν και υπήρχαν φανατισμοί μεταξύ "πράσινων" και "γαλάζιων", το κλίμα δεν ήταν εμφυλιοπολεμικό. 

Φτάνουμε στην οικονομική κρίση του 2009. Η κυβέρνηση πρέπει να κάνει βαθύτατες τομές στη λειτουργία του κράτους για να μη χρεωκοπήσει η χώρα. Δυο από τις αιτίες του δημοσιονομικού προβλήματος είναι οι σπατάλες και η φοροδιαφυγή. Οι σπατάλες είναι αποτέλεσμα κυρίως ρουσφετιών προς ορισμένους συμπολίτες μας. Η φοροδιαφυγή είναι επίσης μια ενέργεια που υπονομεύει την κοινωνική συνοχή διότι στερεί πόρους από το κράτος για κοινωνικές δαπάνες και έργα υποδομής. Ποιό είναι το νόημα που κρύβεται πίσω από αυτές τις λέξεις; Οτι και πάλι στη χώρα μας υπάρχουν πολλοί συμπολίτες μας που θέλουν να στηρίζουν το κράτος που τους τρέφει, χωρίς αυτοί να το πληρώνουν παρά μόνο με την ψήφο τους.  

Αυτοί έρχονται σε άμεση αντιπαράθεση με τους νομοταγείς πολίτες που πληρώνουν τους φόρους τους και που δεν έχουν ή δε θέλουν να έχουν αλισβερίσι με βουλευτές για να εξαργυρώσουν την ψήφο τους. Αυτές οι 2 "Ελλάδες" κονταροχτυπιούνται στις μέρες μας. Εννοείται πως οι υπαίτιοι της κρίσης, οι ληστεύοντες τους κρατικούς πόρους, όχι μόνο δεν απολογούνται αλλά πολλοί εξ αυτών "αγανακτούν", διαδηλώνουν, οργίζονται και κουνούν το δάκτυλο. Για αυτούς η απώλεια προνομίων και ορισμένων ευρώ από τους μισθούς τους ισούται με casus belli ανεξάρτητα αν κάποιοι συμπολίτες τους είναι άνεργοι με παιδιά ή εργάζονται με πενταροδεκάρες, τις οποίες πενταροδεκάρες τις παίρνουν και τμηματικά, ή δουλεύουν ανασφάλιστοι σε νέες μορφές δουλεμπόριου που αφθονούν στις μέρες μας.

Αυτοί λοιπόν που διαβρώνουν τον κοινωνικό ιστό αρνούμενοι να στηρίξουν τη χώρα, ουσιαστικά λειτουργούν σε καθεστώς αντεθνικό και σκάβουν το λάκκο της ίδιας τους της πατρίδας. Εννοείται πως μια χρεωκοπία θα έπληττε τους πάντες πλην των μεγιστάνων και εφοπλιστών. Στο εξωτερικό, δε, ήδη μας θεωρούν περίπου ξοφλημένους ως χώρα διότι δεν μπορούμε να συννενοηθούμε και να χαράξουμε εθνική στρατηγική. Ακόμη και λίγες μέρες πριν εξαντληθούν τα ταμειακά αποθέματα του κράτους, ορισμένοι ασχολούνται με το πόσο προηγείται η ΝΔ στις δημοσκοπήσεις ή τις απεργίες των ταξιτζήδων. 

Ίσως είναι η μοίρα της Ελλάδας να κηδεμονεύεται από ξένες δυνάμεις. Διότι εκεί θα καταλήξουμε αν δεν αλλάξουμε ως χώρα και ως άτομα. Στο χέρι μας είναι να μη γίνουμε έθνος μισάδελφο, να μισούμε το συνάνθρωπό μας, αλλά έθνος παράδειγμα με ήθος, ανθρωπιά και ηθική. Η "μητέρα" Ιστορία άλλωστε όταν μας επιφύλασσε δυσκολίες, μας μεταμόρφωνε σε ήρωες και φυλή που έχαιρε θαυμασμού όλης της οικουμένης. Είναι κρίμα να εκπέσουμε αυτής της θέσης για να φταίνε τα λεφτά.